Της Άννας Μαρίας Κουτσιρίμπα – Σεμιλιέτωφ,
φιλολόγου – συγγραφέα*
Βρισκόμαστε στην πλατεία Σπαλανζάνι, στην καρδιά του κάστρου του Ντόρια. Το κάστρο των Ντόρια όπως λέγεται, χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, αλλά έγινε ανακατασκευή τον 16ο με σημαντικές εργασίες αποκατάστασης κατά τον προηγούμενο αιώνα. Ένα πραγματικά εντυπωσιακό φρούριο, σπουδαίο δείγμα της στρατιωτικής αρχιτεκτονικής της Δημοκρατίας της Γένοβας. Διακρίνουμε τρεις προμαχώνες και έναν κυκλικό πύργο, που είναι το παλαιότερο τμήμα του φρουρίου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως παρατηρητήριο για την προστασία του χωριού από τους πειρατές. Το φρούριο χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για στρατιωτικούς σκοπούς. Εδώ βρισκόταν η έδρα του Caritano del Popolo κατά τον 16ο και 17ο αιώνα. Όταν βρισκόταν υπό την κυριαρχία του Ναπολέοντα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και σήμερα φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις και εκθέσεις τέχνης.
Απέναντί μας βλέπουμε την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Θα ανέβουμε τα σκαλοπάτια, όπου θα συναντήσουμε ένα ζευγάρι που ετοιμαζόταν να δεσμευτεί με τα ιερά δεσμά του γάμου στο υψηλότερο σημείο του κάστρου, στον μικρό περίβολο της εκκλησίας του San Pietro, που δεσπόζει στην κορυφή, στολισμένη με πολλά λουλούδια. Όλος ο χώρος πλημμυρισμένος από τους καλεσμένους. Πραγματικά ιδανικό μέρος για ένα αξέχαστο μυστήριο.
Εμείς τους προσπερνάμε διακριτικά για να δούμε από κοντά την εκκλησία του Αγίου Πέτρου, η οποία είναι μία ρωμαιοκαθολική εκκλησία με άπλετη θέα στον Κόλπο των Ποιητών. Βρίσκεται στην άκρη του κάστρου πάνω σε έναν βράχο και είναι εντυπωσιακή. Χτίστηκε τον 12ο αιώνα πάνω σε έναν αρχαίο ειδωλολατρικό ναό του 5ου αιώνα. Το τμήμα του με τις χαρακτηριστικές λευκές και μαύρες ζώνες χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και προστέθηκε από τους Γενουάτες, για αυτό έχει και γενοβέζικο γοτθικό στιλ. Ξεχωρίζει το γοτθικό καμπαναριό που τραβά το βλέμμα μας. Σημαντικές εργασίες αποκατάστασης πραγματοποιήθηκαν πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εισερχόμαστε στην εκκλησία για να δούμε το εσωτερικό της που και αυτό είναι διακοσμημένο με τις χαρακτηριστικές ασπρόμαυρες ρίγες. Λιτή, με τοξωτά πέτρινα παράθυρα, με το άγαλμα της Παναγίας, ενώ στο ιερό δεσπόζει η Σταύρωση του Χριστού. Φιλοξενεί και ένα άγαλμά του Αγίου. Δίπλα από τον ναό θα δούμε τις αψίδες Loggia Romane, τις καμπυλόγραμμες στοές με τα τόξα που ομορφαίνουν τον χώρο. Καθόμαστε στα ψηλά περβάζια και ατενίζουμε το πέλαγο. Χανόμαστε στο βαθύ μπλε της θάλασσας. Η ψυχή μας αγαλλιάζει. Από ψηλά διακρίνουμε τις χαρακτηριστικές σπηλιές της περιοχής που μπορούμε να τις επισκεφτούμε με κάποιο μικρότερο σκάφος.
Η αλήθεια είναι πως η θέα ήταν καταπληκτική και δε θέλαμε να την αποχωριστούμε, αλλά θέλαμε να γνωρίσουμε και άλλα σημεία του Πόρτο Βένερε, οπότε αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από το ψηλότερο σημείο του κάστρου. Στην πορεία μας θα συναντήσουμε και την «πόρτα» που θα μας βγάλει στο «Σπήλαιο του Βύρωνα» σύμφωνα με την επιγραφή. Αποτελεί μια φυσική κοιλότητα βάθος περίπου 20 μέτρων και βρίσκεται μεταξύ της εκκλησίας του Αγίου Πέτρου και του κάστρου, ένα φυσικό λιμάνι που το κάνει ιδανικό για κολύμπι στα πεντακάθαρα, κρυστάλλινα, βαθυγάλαζα νερά. Αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο και πρόκειται για μια βραχώδη περιοχή, αγαπημένο του σημείο έμπνευσης και χαλάρωσης του Λόρδου Βύρωνα, στις αρχές του 1800, για αυτό και ονομάζεται και «Κόλπος των Ποιητών». Από εδώ κολυμπούσε ο ποιητής για να επισκεφτεί έναν φίλο του στην περιοχή Lerici και σήμερα μάλιστα διεξάγεται κάθε καλοκαίρι το ετήσιο Coppa Byron που αντιγράφουν τη διαδρομή του ποιητή που αγγίζει τα 7,2 χιλιόμετρα. Σήμερα αποτελεί ένα δημοφιλές μέρος για κολύμβηση και πολλοί όπως προανέφερα είναι εκείνοι που ακολουθούν την ίδια διαδρομή.
Καθώς κατηφορίζουμε χανόμαστε στα γραφικά σοκάκια, όπου θα συναντήσουμε ένα μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Παχωμίου τραβά την προσοχή μας, κυρίως η χαριτωμένη επιγραφή με την αναγραφή του ονόματος του παρεκκλησιού, αλλά και σε μια μικρή κόγχη ένα μικρό γλυπτό της Παναγίας. Περνάμε στο εσωτερικό του και παρατηρούμε τα λιγοστά θρησκευτικά αντικείμενα.
Στη συνέχεια φτάνουμε στην πλατεία Paolo Centinaro, μια μικρή πλατεία κατά μήκος του δρόμου προς τον κύριο ναό της πόλης όπου βρίσκεται η Κρήνη των Λεόντων, ένα σιντριβάνι σε εξαγωνική βάση και από τα κεφάλια των λιονταριών να αναβλύζει νερό.
Συνεχίζεται…
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιλτιάδη και του Γιώργου Σεμιλιέτωφ