«Δεν αγαπώ μόνο τη θάλασσα, αλλά καθετί που είναι φτιαγμένο με φυσικά υλικά και από χέρια ελληνικά. Κάθε ξύλινο σκάφος που μπαίνει στη θάλασσα, κάνει πολλά πράγματα. Καθώς ταξιδεύει, είτε με πανιά, είτε με μηχανή και παλεύει με τα κύματα, μεταφέρει ψυχές, όνειρα και ιστορίες», εξομολογήθηκε ο Νίκος Ρέππος, μιλώντας από καρδιάς για όλα αυτά που νιώθει, κάθε φορά που βρίσκεται στον ταρσανά και μαστορεύει.
Ο Βολιώτης ναυπηγός ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, στα 51 χρόνια του πλέον εξακολουθεί να αντιστέκεται στις επιταγές της σύγχρονης εποχής και με τις πράξεις του δείχνει ότι παλεύει με όλες του τις δυνάμεις να μη χαθεί η παλιά τέχνη που κληρονόμησε από τον πατέρα του, μαστρο-Γιάννη Ρέππο. Μία τέχνη που είναι συνυφασμένη με την πλούσια ναυτική παράδοση του τόπου μας και η οποία για τον Νίκο Ρέππο είναι η ίδια του η ζωή.
Αυτός είναι, ίσως και ο βασικότερος λόγος που ο έμπειρος τεχνίτης πρωτοστάτησε στη διάσωση ενός ξύλινου αλιευτικού σκάφους μήκους 22 μέτρων. Εγκαταλειμμένο εδώ και τρία χρόνια στο λιμάνι του Βόλου, αφού οι ιδιοκτήτες του αδυνατούσαν να το συντηρήσουν, έμοιαζε καταδικασμένο σ’ έναν θάνατο αργό. Όμως, το τηλεφώνημα που δέχθηκε ο Νίκος Ρέππος από τον ΟΛΒ και το Λιμεναρχείο, στάθηκε αρκετό για να αναλάβει εθελοντικά τη διάσωση του σκάφους. Πριν από δέκα περίπου ημέρες μαζί με τους συνεργάτες του το «λαβωμένο» ψαράδικο ανελκύστηκε και πλέον οι άνθρωποι των ναυπηγείων Ρέππου φροντίζουν για την αποκατάσταση των εκτεταμένων ζημιών του σκάφους. Και σαν ανακοίνωσε στον 76χρονο πατέρα του, την πρόθεσή του να γλυτώσει το γρι-γρι; «Ήταν ιδιαίτερα ευτυχής, γιατί έχει δει πάρα πολλά σκάφη να διαλύονται τόσο άδοξα. Μου είπε: «Μπράβο. Προχώρα και θα είμαι εκεί». Υπήρξε απόλυτα θετικός, γιατί είναι από τους τεχνίτες που έχουν συνείδηση και συναίσθημα πάνω στη δουλειά τους», είπε.
«Θα το σώσουμε. Θα κάνουμε οτιδήποτε περνά από το χέρι μας για να κρατήσουμε ζωντανό ετούτο το σκαρί», είναι η υπόσχεση που έδωσε με πλέρια συγκίνηση, μιλώντας για την απόφασή του να διασώσει το αλιευτικό, που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’80 στον Πειραιά. Κι όλα αυτά με προσωπικό κόστος χιλιάδων ευρώ, που όμως δεν τον εμπόδισε να δείξει έμπρακτα ότι ενδιαφέρεται για τη διάσωση της ναυτοσύνης. Νίκησε το συναίσθημα μέσα του, μην αντέχοντας το έγκλημα που συντελείται εδώ και 29 χρόνια με την αδιάκοπη καταστροφή των ξύλινων αλιευτικών σκαφών και τα… αργύρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τσακίζουν τον άλλοτε περήφανο στόλο της Ελλάδας: «Κοντά στα 15.000 σκάφη έχουν καταστρέψει οι μπουλντόζες όλα αυτά τα χρόνια. Κι έχουν σπάσει τα καλύτερα σκάφη, γιατί οι παλιοί μαστόροι έκαναν πιο καλοφτιαγμένα καΐκια απ’ ό,τι οι νεότεροι».
Κι αφού κατέδειξε το μέγεθος της ανυπολόγιστης ζημιάς που έχει συντελεστεί στις ελληνικές θάλασσες, έδωσε και μια άλλη διάσταση της θλιβερής πραγματικότητας: «Το 1990, όταν άρχισε να εφαρμόζεται ο νόμος, ο πατέρας μου είπε το εξής: «Καταστρέφουν τον ελληνικό πολιτισμό». Τότε δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά πλέον το βλέπω ξεκάθαρα. Στόχος ήταν να σβήσουν κάθε τι ελληνικό. Κανείς δεν μπορεί να με πείσει για το αντίθετο. Χάθηκε η ξυλοναυπηγική τέχνη της πατρίδας μας και τώρα βλέπουμε στο Αιγαίο να κυκλοφορούν περισσότερα γερμανικά Bavaria και γαλλικά Jeanneau, παρά ελληνικά σκαριά».
Οι εργασίες αποκατάστασης θα πάρουν καιρό, με τον κ. Νίκο Ρέππο να προσδιορίζει τον χρονικό ορίζοντα του εγχειρήματος που έχει να φέρει σε πέρας: «Αφού πρώτα εντοπίσαμε με δύτη και σφραγίσαμε τα σημεία της διαρροής, που μας επέτρεψε να ανελκύσουμε το σκάφος, πλέον το καθαρίζουμε μέσα-έξω. Μέχρι τον Σεπτέμβριο θα έχει στεγνώσει και θα έχει καθαριστεί, για να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο. Από εκεί και πέρα θα δούμε τι θα γίνει. Έχει αλιευτική άδεια, από την οποία πρέπει να αποδεσμευθεί, για να έχει ένα καλύτερο μέλλον».
Και το σημαντικότερο; Η πράξη ετούτη θα περάσει τα ελληνικά σύνορα. Η «Ellopia Films USA» καταγράφει βήμα-βήμα τη διάσωση και επισκευή του αλιευτικού στον Βόλο, συγκεντρώνοντας υλικό για το ντοκιμαντέρ που γυρίζεται με την προοπτική να προβληθεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. «Με τη δημοσιογράφο και παραγωγό της «Ellopia» Αθηνά Κρικέλη γνωριζόμαστε από το 2006, όταν φτιάχναμε την «Αργώ». Κι επειδή η Αθηνά είναι ευαισθητοποιημένη, θεώρησα ότι ήταν η μόνη που μπορούσε να ασχοληθεί με το θέμα και να το προβάλλει όπως πρέπει».