«Πλούτος» του Αριστοφάνη στο Αρχαίο Θέατρο Δημητριάδος

Ο Πλούτος του Αριστοφάνη θα παρουσιαστεί φέτος το καλοκαίρι σε περισσότερα από 15 θέατρα σε όλη την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και το Αρχαίο Θέατρο Δημητριάδος στις 19/7 στις 19:30 στον Βόλο.
Το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το Σωματείο ΔΙΑΖΩΜΑ και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού πραγματοποιεί το καλοκαίρι 2024 το πρόγραμμα «Γνωριμία με Αρχαία Θέατρα της Ελλάδας». Από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο, η καινοτόμος αυτή δράση ανάδειξης των σωζόμενων αρχαίων θεάτρων της Ελλάδας περιλαμβάνει περιοδεία της παράστασης Πλούτος του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Δημοσθένη Παπαμάρκου και σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη, με έναν θίασο σημαντικών καλλιτεχνών της νέας γενιάς του ελληνικού θεάτρου.
Η είσοδος στους χώρους είναι δωρεάν με δελτία εισόδου, που θα διανέμονται μια ώρα πριν την έναρξη των παραστάσεων.

Το πρόγραμμα υπόκειται σε τροποποιήσεις. Για περισσότερες πληροφορίες: n-t.gr.
Συντελεστές: Μετάφραση – διασκευή: Δημοσθένης Παπαμάρκος, Σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία: Μάνος Βαβαδάκης. Σκηνικά – κοστούμια: Τζίνα Ηλιοπούλου – Λίνα Σταυροπούλου. Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Δημήτρης Τάσαινας – Κίνηση: Μυρτώ Γράψα. Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου. Δραματολόγος παράστασης: Βιβή Σπαθούλα – Βοηθός σκηνοθέτη: Άρης Λάσκος. Βοηθός σκηνογράφων – ενδυματολόγων: Αλεξάνδρα-Αναστασία Φτούλη.
Παίζουν: Νίκος Γιαλελής (Πλούτος), Κατερίνα Παπανδρέου (Πενία, Ερμής), Κατερίνα Πατσιάνη (Χρεμύλος), Ελίνα Ρίζου (Βλεψίδημος, Χορός), Βασίλης Σαφός (Καρίων).
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή.
Διάρκεια: 60 λεπτά.

Όπως σημειώνει ο Μάνος Βαβαδάκης στο σκηνοθετικό σημείωμά του: «Ο τυφλός θεός Πλούτος ξαναβρίσκει το φως του και μοιράζει ισότιμα τα αγαθά στην κοινωνία. Πρώιμος «σοσιαλιστής» ή απλά νοσταλγικός μιας «χρυσής εποχής» που χάθηκε; Το έργο γραμμένο το 388 π.Χ., μετά την ήττα της αθηναϊκής δημοκρατίας στον Πελοποννησιακό πόλεμο, προτείνει μια άλλη αριστοφανική ουτοπία. Όμως μια κοινωνία, οι υλικές ανάγκες της οποίας θα έχουν καλυφθεί πλήρως, είναι μια ευτυχισμένη κοινωνία; Η ατομική ευδαιμονία προηγείται της κοινωνικής ευημερίας; Πότε είναι κανείς πραγματικά ελεύθερος; Πότε σπάνε τα δεσμά της ευτυχίας;
Σε αυτή τη μετα-εποχή του έργου, η παρουσία του χορού είναι μηδαμινή, απλός παρατηρητής των εξελίξεων. Ένας χορός που απουσιάζει, σύμβολο μιας πόλης που αδιαφορεί. Ένας μικρός θίασος ηθοποιών γυρίζει την Ελλάδα, προσκαλώντας τους θεατές σε μια νέα συνάθροιση σε χώρους που κάποτε η κοινωνία διασκέδαζε, συζητούσε, έπαιρνε αποφάσεις. Μας καλεί να αφουγκραστούμε μαζί, να γελάσουμε μαζί και εν τέλει να επιστρέψουμε στη συνύπαρξη, εγκαταλείποντας την τεχνολογική και κάθε λογής μοναξιά».