Πλούσιος ο απολογισμός του μαθητικού συνεδρίου για τον Άνθιμο Γαζή  

Ένα σημαντικό γεγονός μεγάλης εκπαιδευτικής σπουδαιότητας πραγματοποιήθηκε στον Βόλο από τις 17 έως και τις 19 Απριλίου στην κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Μητρόπολης.
Το 2ο Μαθητικό Συνέδριο της ΔΔΕ, διά της υπεύθυνης του Γραφείου Σχολικών Δραστηριοτήτων κ. Σοφίας Κανταράκη και του αντίστοιχου της ΠΔΕ κ. Αντώνη Αντωνίου, διακρίθηκε για το υψηλού επιπέδου μορφωτικό περιεχόμενο και τη στενή συνεργασία καθηγητών και μαθητών σε ισότιμη βάση.
Ήταν διάχυτος, όπως σχολίασε η επιστημονική επιτροπή στα συμπεράσματα, ο ενθουσιασμός μαθητών και εκπαιδευτικών, αλλά και η επιστημοσύνη των εισηγητών-μαθητών που κατέπληξε το κοινό.

Η φιλοσοφία του συγκεκριμένου συνεδρίου, η οποία δίνει μια διαφορετική προσέγγιση στη μάθηση, φαίνεται να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα δεσμευτικά σχολικά εγχειρίδια. Είναι σημαντικό ότι επιδιώχθηκε η καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας, αλλά κυρίως η δημιουργική γνωσιακού τύπου εμπλοκή των μαθητών σε καινοτόμες, επιστημονικού χαρακτήρα δράσεις, όπως οι πολυτροπικές παρουσιάσεις των μαθητών (εισηγήσεις, οπτικό-ακουστικό υλικό, εικαστικό υλικό, δημοσιογραφική κάλυψη, βίντεο, θεατρικό δρώμενο, μουσικές συνθέσεις, κ.ά.).
Το μαθητικό αυτό συνέδριο, φαίνεται να αποτελεί μια καινοτόμο δράση κατά την οποία δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές σχολείων να συναντηθούν, να καταθέσουν τις απόψεις τους σε θέματα που τους ενδιαφέρουν, αλλά και να δημιουργήσουν δεσμούς μεταξύ τους που μπορεί να οδηγήσουν σε ευρύτερες συνεργασίες πάνω σε διαθεματικές ενότητες, καθώς απευθύνεται σε όλες τις ειδικότητες της εκπαίδευσης.
Το μαθητικό συνέδριο της ΔΔΕ Μαγνησίας για τον Άνθιμο Γαζή μπόρεσε να διασφαλίσει σε σχολικό επίπεδο διδακτικά και ερευνητικά περιβάλλοντα που παραπέμπουν σε νέες μορφές διδασκαλίας και σχολικής ιστορικής έρευνας. Ως γνωστόν η ιστορική μάθηση «αν και είναι στραμμένη στο παρελθόν, αποβλέπει στο παρόν και οπλίζει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει το μέλλον του», όπως έλεγε και ο Ε. Παπανούτσος τη δεκαετία του 1960, σύμφωνα με την κ. Κανταράκη. Έτσι, η μάθηση της τοπικής ιστορίας δεν γίνεται περιττή μάθηση, αλλά μια ζωντανή αυτενεργής μάθηση η οποία ολοκληρώνεται μέσα από τη μελέτη των πηγών. Το «όσο περισσότερα γνωρίζει ο ερευνητής, τόσο περισσότερα μαθαίνει» συνιστά αξίωμα και οι μαθητές-ερευνητές και εν συνεχεία εισηγητές οφείλουν να ξέρουν τι ακριβώς αναζητούν.

Η διδασκαλία της τοπικής ιστορίας μπορεί να συμβάλει όχι μόνο στην ανάπτυξη της ιστορικής σκέψης και της ιστορικής συνείδησης, αλλά και στην αυτογνωσία, στην αυτοβελτίωση, στην αυτορρύθμιση και στη δημιουργία υπεύθυνων πολιτών με ισχυρό αίσθημα ευθύνης και αλληλεγγύης μεταξύ των ατόμων. Η διοργάνωση του Μαθητικού Συνεδρίου, το οποίο επ’ ουδενί δεν αντικαθιστά τα γενικά, μπορεί να υποστηρίξει με δομημένη επιστημονική μεθοδολογία τη διάχυση της ανακαλυφθείσας ιστορικής γνώσης με τη διαμεσολάβηση του σχολείου σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας, αναδεικνύοντας έτσι τον ρόλο του σύγχρονου σχολείου.