Παραπολιτικά

Η πιο επικίνδυνη “πρέζα”

Στη «σκιά» της εξάρτησης γίνεσαι η σκιά του εαυτού σου. Το διαπιστώνει κανείς με μια βόλτα από τον Άναυρο, έξω από τον ΟΚΑΝΑ.  Από εκεί που η μισή πόλη κάνει καθημερινά τη βόλτα της και αποστρέφεται ένα δικό της κομμάτι, αυτό των εξαρτημένων, που περιμένουν το υποκατάστατο.

Αποστρέφεται όλους εκείνους που στην πλειοψηφία τους ζουν στον δρόμο και αναζητούν την ελάχιστη αναγνώριση της ύπαρξής τους και εργασία.

Η «κανονική κοινωνία» βλέπει στο πρόσωπο των δεκάδων ανθρώπων που περιμένουν από τα χαράματα έξω από την πόρτα του ΟΚΑΝΑ τη βουπρενοφρίνη, τον χρήστη, τον ναρκομανή.

Βλέπει μόνο τα ναρκωτικά και τη ζωή μέσα σε αυτά και δείχνει… από μακριά τη συμπόνια της, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν να κόψουν την πρέζα.

Αρκείται στο να συμπονά… ένα «ξένο σώμα». Η πλειονότητα δεν βλέπει το πρόβλημα πίσω από τα ναρκωτικά, γιατί σήμερα έχει δικά της «βουνά» προβλημάτων να αντιμετωπίσει. Το ίδιο όμως συνέβαινε και στις εποχές που δεν υπήρχε ο όγκος των καθημερινών, ανυπέρβλητων πολλές φορές προβλημάτων της σημερινής καθημερινότητας. Εάν σήμερα υπάρχει «δικαιολογία» για την αδιαφορία, πριν 10, 20, 25 χρόνια, δεν υπήρχε.

Η ευρύτερη κοινωνία δεν κατάλαβε ποτέ πως δυσλειτουργεί. Δυσλειτουργούσα λοιπόν η κοινωνία μέσα στο άρρωστο πολιτισμικό μοντέλο της, οδήγησε ανθρώπους στην εξάρτηση. Σε μια θανατηφόρα εξάρτηση. Αυτή είναι η κρίσιμη διαφορά από εκείνους που αντί να πάρουν ουσίες, προτιμούν να συγκαλύψουν τις πραγματικές τους ανάγκες, με άλλα υποκατάστατα. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που πατά επί πτωμάτων για εξουσία, για χρήμα, για επιβολή. Τους βλέπουμε κάθε μέρα. Και είναι ισχυρή αυτή η «πρέζα» γιατί μολύνει τα πάντα γύρω της. Η διαφορά και η πραγματική αρρώστια είναι πως αυτού του είδους η «πρέζα» είναι ακόμα και σήμερα κοινωνικά αναγνωρίσιμη, ενώ ο πραγματικά ασθενής είναι απορριπτέος παρότι δεν είναι τόσο μα τόσο πολύ επικίνδυνος…

*της Κατερίνας Τασσοπούλου

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το