Η πιο αδύναμη πολιτική εκπροσώπηση μετά τη μεταπολίτευση “Θ”

Η σκληρή πραγματικότητα, μετά και τα όσα συνέβησαν με τον αποκλεισμό του Βόλου και συνολικά της Μαγνησίας και από το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, μας κάνει να στρέφουμε το βλέμμα αναγκαστικά, για μια ακόμη φορά, στην πολιτική εκπροσώπηση του Νομού.
Δεν είναι στις προθέσεις μας ούτε να ισοπεδώσουμε καταστάσεις ούτε να μηδενίσουμε θετικές δράσεις. Ωστόσο, εκτιμώντας συνολικά την κατάσταση, μπορούμε να πούμε ότι στην πιο δύσκολη ίσως εποχή, ο Βόλος και η Μαγνησία βρέθηκαν με την πιο αδύναμη πολιτική εκπροσώπηση που είχαν ποτέ στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Μια εκπροσώπηση, κοινοβουλευτική και αυτοδιοικητική, που αδυνατεί να δει το παρόν, πολλώ δε μάλλον το μέλλον, και να «απαντήσει» στοιχειωδώς στις σύγχρονες πιεστικές ανάγκες της περιοχής μας.
Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βουλευτές και υφυπουργός, δείχνουν να «απολαμβάνουν» μια ανέλπιστη εξουσία χωρίς καμία ουσιαστική παρεμβατικότητα. Ο εκπρόσωπος της ΝΔ στο Κοινοβούλιο φροντίζει πρωτίστως την εικόνα και την επανεκλογή του, επιλέγοντας να μη συγκρούεται με κανέναν και για κανένα λόγο. Και ο βουλευτής του ΚΚΕ θεωρεί ότι η διαρκής καταγγελία του συστήματος και η διαμαρτυρία με την ντουντούκα στο χέρι, πάντοτε κατόπιν εορτής, αποτελεί αποτελεσματική διεκδίκηση για τη λύση των προβλημάτων που καθημερινά διογκώνονται και δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον.
Η Περιφέρεια κινείται φοβικά, σε επίπεδο απλής διεκπεραίωσης, και μένει στο απυρόβλητο έχοντας στα χέρια της ένα ισχυρό όπλο, τη διαχείριση του ΕΣΠΑ, του μεγαλύτερου χρηματοδοτικού προγράμματος. Και η Δημοτική Αρχή του μεγαλύτερου Δήμου της Μαγνησίας αντιλαμβάνεται τον Δήμο σαν «λάφυρο» και αντί να ενώνει την κοινωνία, σπέρνει διχόνοια παντού, κατασκευάζει φανταστικούς εχθρούς και «συντηρείται» ακόμη από τα έτοιμα που «κληρονόμησε» από όλους τους προκατόχους της, χωρίς καμία νέα δημιουργική πρωτοβουλία και χωρίς συναίσθηση της κοινωνίας που εκπροσωπεί. Ο Βόλος λειτουργεί πλέον σαν μια «περίκλειστη» πόλη, απομονωμένη από όλα τα εθνικά και ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων, χάνοντας καθημερινά έδαφος στον ανταγωνισμό των πόλεων.
Η Μαγνησία είναι μια περιοχή όπου η ύφεση και τα μνημόνια άνοιξαν περισσότερα «τραύματα» απ’ ότι σε άλλες περιοχές της χώρας. «Τραύματα» που δεν κλείνουν, αντίθετα βαθαίνουν και δεν φαίνεται πώς θα επουλωθούν.
Η τοπική κοινωνία, χαμένη στα προβλήματά της και χωρίς ηγεσία ικανή να την εμπνεύσει και να της δώσει προοπτική, παρακολουθεί αμήχανη και χωρίς να αντιδρά την εικόνα παρακμής και τα εκφυλιστικά φαινόμενα που πληθαίνουν. Εθίζεται καθημερινά σε ένα σκηνικό όπου σημασία έχει ποιος θα «στήσει» καλύτερα τις «δυνάμεις του», ποιος θα βολέψει τους κουμπάρους του, ποιος θα εξοντώσει τους αντιπάλους του, ποιος θα πει τις μεγαλύτερες βρομιές, ποιος ανεκδιήγητος θα έχει ρόλο και λόγο στο δημόσιο βίο. Μόνη χαραμάδα ελπίδας παραμένουν κάποιες περιορισμένες ακόμη, αλλά αξιοσημείωτες πρωτοβουλίες, που δείχνουν ότι μέσα από τη βαθιά οικονομική, πολιτική, ηθική και πολιτισμική κρίση θα ξεπηδήσουν τελικά δυνάμεις που μπορούν να δώσουν όραμα και προοπτική στην πόλη και τον νομό.