του Κωνσταντίνου Μαραβέγια*
Σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάει η ανθρωπότητα, οι Έλληνες έχουμε κυριολεκτικά υποκλιθεί στον παραδειγματικό τρόπο με τον οποίο η ελληνική Κυβέρνηση και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη χώρα μας.
Ο τρόπος που επέλεξε ο πρωθυπουργός, σε συνεργασία με τους ειδικούς που τον πλαισίωσαν, από την αρχή είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό. Ήταν ανθρωποκεντρικός. Με άλλα λόγια, κανείς δεν υπολόγισε το οικονομικό κόστος προκειμένου να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ανθρώπινες ζωές. Αυτή την ίδια επιλογή είδαμε στη συνέχεια ότι πολλά κράτη επέλεξαν να μην την ακολουθήσουν, ώστε να περισώσουν όσα περισσότερα μπορούν από την οικονομία τους.
Το γεγονός ότι κράτη με θηριώδεις οικονομίες, πολύ μεγαλύτερες από τη δική μας, επέλεξαν να κάνουν τέτοια διαχείριση της υγειονομικής κρίσης σημαίνει ότι προφανώς οι οικονομικές επιπτώσεις θα είναι τεράστιες.
Πρέπει να γίνει λοιπόν από όλους μας αντιληπτό ότι αυτό το οικονομικό βάρος δεν μπορεί να το σηκώσει μια κυβέρνηση ή ένας προϋπολογισμός μόνος του. Το βάρος πρέπει να πέσει στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού.
Αυτή την περίοδο μείναμε όλοι πίσω από την κανονική μας ζωή. Δεν χάσαμε μόνο τις ατομικές μας ελευθερίες και περιοριστήκαμε στο σπίτι μας. Αυτό που κυρίως μας συνέβη είναι ότι αναγκαστήκαμε «να βάλουμε στον πάγο» όλες τις προσωπικές και οικογενειακές μας ανάγκες, μέχρι νεωτέρας. Αυτό, μάλιστα, θα συνεχίσει να ισχύει και όταν όλα τα περιοριστικά μέτρα δεν θα ισχύουν πια.
Αν προσπαθήσουμε να αναπαραστήσουμε με μια μικρογραφία, σαν μια οικογενειακή ιστορία, αυτή την αλλαγή, θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την περιπέτεια υγείας τη δική μας ή ενός συγγενικού μας προσώπου, ενός γονέα μας για παράδειγμα.
Σε αυτή την περίπτωση θα χρειαζόταν ενδεχομένως να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη και θα χρειαζόταν να απουσιάσουμε για ένα χρονικό διάστημα από την εργασία μας. Με άλλα λόγια, θα είχαμε υποστεί κάτι ανάλογο με αυτό που βιώνουμε σήμερα σε ό,τι αφορά την οικονομική διάσταση του ζητήματος. Η μεγάλη διαφορά των δύο καταστάσεων είναι ότι κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για τον οικονομικό και επαγγελματικό μας μαρασμό. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιος φίλος ίσως να προσπαθούσε να βοηθήσει λίγο την κατάσταση και μάλλον για τους περισσότερους αυτό θα ήταν όνειρο θερινής νυκτός.
Αν επεκτείνω λίγο περισσότερο το συλλογισμό, η κυβερνητική επιλογή είχε ως στόχευση να νοσήσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι συμπολίτες που ανήκουν στην τρίτη ηλικία. Αν κανένα μέτρο δεν είχε επιβληθεί, αναμφίβολα, αυτοί που κατά βάση θα είχαν βρεθεί στη δεινότερη θέση είναι οι ηλικιωμένοι.
Κάνοντας λοιπόν αυτή την αναλογία, μπορούμε να συλλογιστούμε ότι την οικονομική βύθιση η ελληνική κοινωνία την υφίσταται ως «δώρο» κατά βάση προς τους γονείς. Η διαφορά είναι ότι ό,τι ισχύει, ισχύει για όλους και όχι για τον καθένα ξεχωριστά. Ο φίλος-συμπαραστάτης μας είναι η ελληνική πολιτεία και ο οικονομικός μαρασμός δεν θα αφήσει κανέναν ανέγγιχτο. Θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί πού χρησιμεύει όλη αυτή η συζήτηση! Σε λίγο καιρό, όλα αυτά που σήμερα βιώνουμε θα ανήκουν στο παρελθόν ως βιώματα. Δεν πρέπει όμως να περάσουν στη λήθη. Ως λαός είμαστε αρκετά επιρρεπείς στο να ξεχνάμε. Φοβάμαι ότι σε λίγους μήνες που η οικονομία ακόμα θα αντανακλά τις συνέπειες της ύφεσης που αυτές τις ημέρες προκαλείται, αρκετοί από εμάς θα διαμαρτύρονται, ξεχνώντας από τι Συμπληγάδες περνάμε.
Θα θέλαμε τον καλύτερο γιατρό για τους γονείς μας. Τους «πήγαμε», λοιπόν, στον Σωτήρη Τσιόδρα. Η θεραπεία που «συνταγογράφησε» είναι κάπως ακριβή, αλλά αξίζει ο κόπος. Το αποτέλεσμα ήδη αρχίζει να φαίνεται. Θα βγούμε γρήγορα και λαβωμένοι στο ελάχιστο. Αυτά θα πρέπει να αποτυπωθούν στη μνήμη όλων μας όσο το δυνατόν πιο έντονα και την κρίσιμή ώρα να δείξουμε και συλλογική υπομονή…
*βουλευτή Μαγνησίας