Του Γιάννη Μαντίδη
Επιτέλους! Μετά τις γκρίζες μέρες των μνημονίων γενικώς και άλλων φαινομένων που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη, μας ήρθε κι ο χιονιάς που περιμέναμε να δούμε βρε αδερφέ και μια άσπρη μέρα. Και τώρα, η άγρια καιρική «Σοφία» μας που συνοδεύει τον χιονιά, καλά θα κάνει να ηρεμήσει και να λείψει για να μην έχουμε χειμωνιάτικα και κάνα «μάτι» οδυνηρό, σαν εκείνο του Μαραθώνα, για να μας κάψει με τον πάγο του. Άλλωστε μας αρκούν τα «κακά μάτια» οι συνάνθρωποί μας, τα καιρικά μάλλον μάς περισσεύουν.
Πάλλευκη ομορφιά το χιονισμένο Πήλιο. Κι όπως το βλέπω απέναντι απ’ τη γέφυρα του Βρύχωνα, δοξάζω τον Θεό που έτυχα να ζω στον ίσκιο του, στη δροσιά του, αλλά και στο αγιάζι του. Αν ο Όλυμπος είναι βουνό Θεών, το Πήλιο είναι βουνό Αγίων. Αν κοιτάξουμε ψηλότερα σίγουρα θα τους δούμε. Κάθε χωριό και Άγιος, κάθε Άγιος και χωριό. Εμείς που έχουμε προστάτες από πάνω μας να μας νοιάζονται και να μας αγιάζουν, αλλά δεν βλέπω με τη χάρη τους κάποιον από τους συγχωριανούς μου ν’ αγιάζει… μήπως μας λείπουν προσευχές;
Διάβασα κάπου ότι οι μουσουλμάνοι σύμφωνα με το κοράνι τους πρέπει να προσεύχονται κοιτάζοντας προς τη Μέκκα, όμως εξαιτίας κατασκευαστικού λάθους σε τέμενος ενός τούρκικου χωριού, προσεύχονται σε λάθος κατεύθυνση! Εμείς δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα. Προσκυνητάρια βρίσκονται παντού και μας προσανατολίζουν, όπως και κατά μήκος της εθνικής οδού για να προσέχουμε τα τροχαία. Θεός φυλάξοι…
Θα κλείσω με τη «Σοφία» της παγωνιάς και της καταστροφής για να τελειώσω με την Αγία Σοφία για να μας ηρεμεί και να μας θεραπεύει. Τη βλέπω με τα τρία κοριτσάκια της, την Πίστη, την Αγάπη και την Ελπίδα, εκεί στην άκρη της γειτονιάς, όταν περνώ και κοντοστέκομαι στο άσπρο εικονοστάσι τους. Κάτι πάω να πω δεν ξέρω αν μ’ ακούνε, ούτε κι ακούω τι μου λεν, πειράζει; Συγνώμη αν σας μπέρδεψα δεν είμαι θεούσος ούτε κι άθεος, εντάξει;