Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου
Κομμάτια της ανθρώπινης ζύμης
«Αυτό που θα έπρεπε να τους τραβήξει στην πολιτική
να είναι η αφοσίωσή τους στην Αλήθεια» Μ. Γκάντι.
Τα χρώματα με τα οποία ζωγραφίζουμε την εικόνα της ζωής μας είναι οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι προσδοκίες και οι επιθυμίες μας.
Σε μας ανήκουν οι αποχρώσεις των σκέψεών μας. Ας επιλέγουμε με σοφία με ποια χρώματα, με ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα θα γεμίσουμε τον νου, τη ζωή και το περιβάλλον μας.
Τι θα απεικονίσουμε στον καμβά της ζωής.
Εμείς λοιπόν «ντύνουμε» τον κόσμο…
Ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε τον κόσμο μας, είναι να αλλάξουμε το περιεχόμενο του νου μας.
Τότε θα αλλάξει και η εξωτερική πραγματικότητα σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Οι πολιτικοί είναι άνθρωποι κοινοί, όπως και οι λαοί.
Είναι κομμάτια της ανθρώπινης «ζύμης».
Ανταγωνίζονται αντί να συνεργάζονται, δίνουν τη μάχη του Εγώ, διαστρεβλώνουν τα γεγονότα στις πολιτικές διαμάχες, υπονομεύοντας έτσι τον εαυτό τους και διαβρώνοντας την όποια δύναμη προσπαθούν να αποκτήσουν.
Απουσιάζει η δύναμη της ψυχής, εκείνο το θετικό και γεμάτο αγάπη πνεύμα, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της κατανόησης, και της συμπόνιας. Με αποτέλεσμα, να νιώθουμε ξεχωριστοί και δυστυχισμένοι, χωρίς πνευματική ηρεμία και διαύγεια, με τη δημιουργική ενέργεια της ψυχής να μην μπορεί να εκφραστεί, να πάρει μορφή χειροπιαστή, να γίνει αντιληπτή στον υλικό κόσμο. Δεν γνωρίζουν οι πολιτευτές ότι η ήττα είναι ένα κίνητρο για να πάμε μπροστά, είναι το σπρώξιμο στην πορεία της ανόδου.
Δεν γνωρίζουν ότι κέρδος, είναι η εσωτερική ανέλιξη.
Δεν αντιλαμβάνονται, το νόημα και τον σκοπό της ύπαρξής των;
Δεν γνωρίζουν, πως αν σε πατήσουν, θα «ψηλώσουν» απατηλά, με μπόι ξένο;
Σε μια άλλη αναμέτρηση της ζωής, θα αποκαλυφθεί το «ύψος» τους το πραγματικό.
Νομίζουν, πως ο αληθινός «πλούτος» και η ομορφιά είναι αυτό που φαίνεται.
Ως πνευματικά τυφλοί πέφτουν στην παγίδα της οφθαλμαπάτης.
Πιστεύουν πως η βοήθεια έρχεται απ’ έξω, γι’ αυτό και συνωμοτούν σε όλα τα επίπεδα, ενώ είναι αυτοί που θα κάνουν την αλλαγή στη ζωή τους, αλλάζοντας τη βλέψη τους, τη συγκέντρωσή τους, την πίστη τους, σε αυτό που επιθυμούν να προσφέρουν
για το συλλογικό καλό.
Έχουν τη γνώμη μιας ξεχωριστής οντότητας για τον εαυτό τους, αφού έχουν υποστεί προσμίξεις «βελτιωτικών συντηρητικών», που δικαίως δίνουν την αίσθηση μιας άλλης γεύσης, πρόσθετης και όχι της αρχικής ανθρώπινης ζύμης και ουσίας, που είναι η αγάπη και η προσφορά του «άρτου» της δημιουργίας.
Το ουσιαστικό κέρδος, θα έπρεπε να είναι η χαρά της δημιουργικής προσφοράς.
Έως ότου όμως, φτάσουμε σ’ αυτή τη θεία αίσθηση ικανοποίησης, θα τρώμε «ψωμί» άγευστο… θα «φουσκώνουμε» από τα βελτιωτικά του εγωισμού και θα νιώθουμε «χορτάτοι» μα ανικανοποίητοι – στη δράση της άγνοιας, που κάποια στιγμή γίνεται γνώση – προσμένοντας ασυναίσθητα μια νέα πρόσμειξη στη ζύμη της ζωής με φως και αγάπη που θα προσδώσει την αληθινή «γεύση» στην ατραπό της πνευματικής μας ανάπτυξης.
Θα πρέπει όλοι, να είμαστε ικανοί για νέους τρόπους σκέψης και δράσης, να απαλλαγούμε από την αναζήτηση εξωτερικών στηριγμάτων.
Μέσα από την πειθαρχία και τη διάκριση των αξιών, την απόλυτη πίστη στον εαυτό μας, να βρούμε την αληθινή εσωτερική ασφάλεια, για να διασχίσουμε τη θάλασσα της ζωής, χωρίς βοήθεια από τους άλλους – ρουσφέτια.
Διαφορετικά θα είμαστε και εμείς συνυπεύθυνοι για την αναξιοπιστία και τις κίβδηλες υποσχέσεις των πολιτικών.
Άλλωστε ο Ώργουελ λέει πως: Ένας λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, δεν είναι θύμα! Είναι συνεργός τους.
Η αληθινή μας φύση είναι πολύ μεγαλύτερη, είναι σταθερή και δεν αλλάζει.
Ας την αναζητήσουμε, με το να πάψουμε να ταυτιζόμαστε με τους ρόλους μας στη ζωή.
Να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στην κοινωνία, με αγάπη και συνεργασία, για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις μιας δημιουργικής και ολοκληρωμένης ζωής.