Το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου είναι ένα μικρό θεματικό Μουσείο στην Άνω Γατζέα Πηλίου, που ιδρύθηκε το 2008. Για δέκατη συνεχή χρονιά εκδίδει Ημερολόγιο με εικαστικούς καλλιτέχνες. Φέτος φιλοξενεί έργα του δασκάλου Δημοσθένη Κοκκινίδη, από την τελευταία του σειρά με τίτλο «Κυκλάδες».
Τα έργα του Ημερολογίου 2019 είναι προσφορά από τον ζωγράφο για το Μουσείο. Ανήκουν στην συλλογή Κυκλάδες και ολοκληρώθηκαν μεταξύ 2017 και 2018. Πρόκειται για πίνακες που είναι ακρυλικοί σε καμβά, μεγάλων διαστάσεων. Στα νέα του έργα, ο Δημοσθένης Κοκκινίδης ενσαρκώνει με το χρώμα τη νοσταλγία του και τη μοιράζεται με τον θεατή. Άλλωστε, έχει χαρακτηριστεί ως ο ζωγράφος του χρώματος.
Η παρουσίαση του Ημερολόγιου στην Αθήνα, θα γίνει το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου, 12:00 με 15:00 το μεσημέρι, στο Παγκράτι στο χώρο του Ειικαστικού Κύκλου Sianti. Για τα έργα θα μιλήσει ο καθηγητής Νεοελληνικής Τέχνης στην ΑΣΚΤ, Ανδρέας Ιωαννίδης. Στον χώρο εκτίθενται τα πρωτότυπα έργα του Ημερολογίου 2019, και υπάρχουν και μεταξοτυπίες των έργων.
Οι οργανωτές υπόσχονται τσίπουρο και ελιά!
Ο Κοκκινίδης μετρά πάνω από εξήντα χρόνια εικαστικής πορείας. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1952-1957) με δασκάλους τους Σπύρο Παπαλουκά και Γιάννη Μόραλη. Τα δύο επόμενα χρόνια εργάστηκε με υποτροφία της ιταλικής κυβέρνησης. Μελέτησε τη λαϊκή και τη βυζαντινή τέχνη στο Αγ. Όρος και τη Λέσβο. Όντας υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος του ΕΟΕΧ (1959-1961) ασχολήθηκε με την παραγωγική αξιοποίηση της νησιώτικης αγγειοπλαστικής.
Έχει έντονο προβληματισμό ως προς την κοινωνική λειτουργία των τεχνών και αυτό φαίνεται από το έντονο ενδιαφέρον του στις καλλιτεχνικές εφαρμογές και την αισθητική των χρηστικών αντικειμένων. Στο ίδιο ιδεολογικό πλαίσιο ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα ως ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας Τέχνης Α» (1960-1967). Το 1972 έλαβε υποτροφία του ιδρύματος Ford. Συμμετείχε σε εκδηλώσεις και εκθέσεις ως ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη» (1974-1981). Το 1967 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ, όπου ανέπτυξε αξιόλογο διδακτικό έργο, μέχρι το 1997 (διετέλεσε και πρύτανης της σχολής, 1980-1982). Παραμένει κολορίστας με αφαιρετικές εξπρεσιονιστικές εντάσεις, χωρίς να χρησιμοποιεί μια τυπικά ρεαλιστική γραφή. Η συνύπαρξη της υψηλής ζωγραφικής ευαισθησίας με τη νηφάλια κριτική διάθεση χαρίζει στην τέχνη του μια ιδιαιτερότητα που δύσκολα θα περνούσε απαρατήρητη. Έπαιξε θετικό ρόλο στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής τέχνης.