Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα εκδηλώσεων του Πολυχώρου Τέχνης Φουντούλη παρουσιάστηκε το βιβλίο «Ακρυλικό τοπίο» της Βολιώτισσας συγγραφέως Εύας Λόλιου.
Το βιβλίο παρουσίασαν άνθρωποι της τέχνης και εκπρόσωποι της Εταιρείας Λογοτεχνών Ελλάδος και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, ενώ οι ζωγράφοι Κώστας Μάιπας από τη Θεσσαλονίκη και τη Χρύσα Ζούκη από την πανέμορφη πόλη της Καστοριάς με τα έργα τους πλαισίωσαν το «Ακρυλικό τοπίο». Την οργάνωση της εκδήλωσης ανέλαβε ο Ιωάννης Γκλάβατος μέλος του Δ.Σ. του Θρησκευτικού- Φιλοσοφικού συλλόγου «Τρεις Ιεράρχες».
Η συγγραφέας ανέφερε μεταξύ άλλων πως «στο κέντρο του καμβά της ζωής μου βρίσκεται ο αγαπημένος μου παππούς. Σε μια παραλία που ονομάζεται Πευκάκια και δεν απέχει παρά λίγα χιλιόμετρα από την πόλη του Βόλου, τη θάλασσά του, έτσι την έλεγε. Ολόγυρα από τον παππού άνθρωποι, δέντρα, παιδιά, πλοία, φίλοι, πουλιά. Αριστερά απ’ τον πίνακα μια Ανατολή νεογέννητη, δεξιά μια γλυκιά θερινή νύχτα. Στα πόδια του κάθομαι εγώ, μόλις εννέα χρονών. Τείνω το χέρι μου να του δείξω ένα τρένο στα κύματα. Μου χαμογελά ικανοποιημένος… Στον πυρήνα της ζωής μου στέκεται μια άγρια συκιά. Ξαπλωμένοι στον κορμό της καθώς είμαστε ο παππούς μου δείχνει ένα σύκο που φθίνει η ζωή του και είναι έτοιμο να πέσει. Όλα γύρω μας σιωπούν, άνθρωποι, τοπία, τρένα και καράβια. Περιμένουμε, αργεί.. Ανυπόμονη καθώς είμαι του δίνω ένα πινέλο. «Κάνε κάτι παππού για το καημένο το σύκο, να μην υποφέρει», του λέω και δυο δάκρυα κυλούν απ’ τις άκρες των ματιών μου. Σηκώνεται όρθιος, με ανεβάζει στους ώμους του και μου δίνει ένα άλικο χρώμα. Ζωγραφίζω τη σάρκα του κόκκινη και με ένα άλλο της ελπίδας, πράσινη τη φλούδα του. Η γιαγιά μου μας φωνάζει, δεν είδε ακόμη την αλλαγή. Εμείς κρυφογελούμε, δεν ξέρει το μυστικό μας. Ο παππούς έχει στα μάτια την αγάπη και όλα τούτα τα ζωγραφίζει στην ψυχή του. …Αυτός ο ζωγράφος ήταν ο παππούς μου, ο Αναστάσιος Χατζάρας που έφυγε πολύ νωρίς απ’ τη ζωή στα 61 του χρόνια. Εγώ ήμουν μόλις δώδεκα χρονών τότε. Το «Ακρυλικό τοπίο» για τον αγαπημένο μου παππού γράφτηκε, μέσα από τις λέξεις μου προσπάθησα να ζωγραφίσω όσα δεν προλάβαμε μαζί.
Η ίδια συμπλήρωσε πως «Διαβάζοντάς το θα μας ανταμώσετε να περπατούμε στη θάλασσα των χρωμάτων του, να μου κρατά το χέρι και να του δείχνω τον κόσμο με την δική μου παιδική μα και ενήλικη ματιά. Μέσα στο βιβλίο μου πολλά παιδιά μα και ενήλικες θα αισθανθούν ότι περπατούν στους δικούς τους παιδικούς δρόμους, συναντώντας τους αγαπημένους τους πρωταγωνιστές. Απευθύνεται σε μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου, όπως και σε μεγαλύτερους σε ηλικία αναγνώστες. Ήδη έχει δρομολογηθεί η διαδικασία ενημέρωσης της αρμόδιας υπηρεσίας του υπουργείου Παιδείας και των τοπικών διευθυντών των σχολείων. Εύχομαι το βιβλίο να αγγίξει τις ευαίσθητες νεανικές ψυχές».