Παρωδία

Σήμερα που οι κινητοποιήσεις μεταφέρονται στην Αθήνα και κανείς δεν θα μείνει να «φυλάει» τα αμαξοστάσια, καιρός να γίνει και ένας απολογισμός. Αυτή η «φάρσα» που ονομάστηκε κινητοποίηση προκάλεσε μια σειρά από ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν. Για να μην πάρουμε την αλφαβήτα από την αρχή και μιλήσουμε για αιτήματα μονιμοποίησης συμβασιούχων στο δημόσιο που καμία λογική βάση δεν έχουν στο ελληνικό σύμπαν, ή για την κοροϊδία της κυβέρνησης εις βάρος τους, να μείνουμε απλά στις μέρες των κινητοποιήσεων ανεξάρτητα από το δίκαιο ή το άδικο των αιτημάτων.
Κλείνουν τα αμαξοστάσια για να μη βγουν, υποτίθεται, απορριμματοφόρα και εργαζόμενοι, με στόχο να μη μαζευτούν σκουπίδια, αλλά σε κανέναν συνδικαλιστή ή συμβασιούχο που απολύεται – δηλαδή χάνει τον κόσμο του στην κυριολεξία – δεν υπάρχει ερώτημα πώς συμβαίνει και η πόλη είναι καθαρή.
Είτε καθάριζε μια αόρατη δύναμη, είτε εργαζόμενοι που έλαβαν εντολές. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.
Τους ρωτούσες τι συμβαίνει και δεν είχαν καμία απάντηση να δώσουν, δημιουργώντας την εντύπωση ότι στα αμαξοστάσια δεν φύλαγαν τις πόρτες, αλλά μόνο τα αδέσποτα που είναι εκεί μαζεμένα… Εφόσον «δούλευαν» τους εαυτούς τους και δεν τους ένοιαζε εάν η διαμαρτυρία τους έχει αποτύχει, ούτε η υπονόμευση του αγώνα τους, τότε γιατί συνέχιζαν να ευτελίζουν τις κινητοποιήσεις τους; Γιατί δεν σταμάτησαν εφόσον άλλοι δεν ήθελαν και άλλοι δεν μπορούσαν να την υποστηρίξουν; Αυτή θα ήταν μια αξιοπρεπής κίνηση. Το κερασάκι στην τούρτα της παρωδίας ήταν που εξέδωσε ψήφισμα υπέρ τους η Δημοτική Αρχή, μέσα στο φόντο των καθαρών δρόμων και δεν την ρώτησαν με ποιον ακριβώς τρόπο τους στηρίζει…έτσι, από απλή περιέργεια.
Εμείς όλοι περάσαμε βέβαια «ζάχαρη» τις ημέρες των υποτιθέμενων κινητοποιήσεων. Δεν καταλάβαμε πως υπήρχε κινητοποίηση. Ακριβώς γιατί ήταν …υποτιθέμενη και υπονομευμένη στην ουσία από τους ίδιους.