Ο Μηνάς Χαραλαμπίδης βραβεύτηκε με το γ’ βραβείο Νουβέλας στον 9ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2020, που διοργάνωσε ο Όμιλος για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδας, για το έργο του «Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον, τρεις παράλληλες ιστορίες στον χωροχρόνο της Γης».
Η βραβευμένη νουβέλα περιλαμβάνει τρεις παράλληλες ιστορίες. Η πρώτη εκτυλίσσεται στο παρελθόν, στην προϊστορική εποχή, η δεύτερη αφορά στο σήμερα με πρωταγωνιστή έναν επιχειρηματία, ο οποίος παθαίνει καρδιακή προσβολή και αναθεωρεί τον τρόπο ζωής του και η τρίτη ιστορία τοποθετείται στο μέλλον, όταν όλα τα προβλήματα του σήμερα έχουν βρει τη λύση τους.
Α1-παρελθόν
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα. Το σώμα μου πονούσε. Η πληγή μικρή, ένα γρατσούνισμα ήταν. Δεν έδωσα σημασία. Νόμιζα θα περάσει όπως πέρασε τόσες φορές. Αυτή τη φορά όμως πρήστηκε, ήταν ζεστό και μύριζε. Φοβήθηκα γιατί πριν λίγες μέρες είχε πεθάνει ένα μέλος της οικογένειας μέσα στους πόνους, στα βογκητά. Το σώμα του έβραζε από τον πυρετό.
Έπρεπε να σηκωθώ. Έπρεπε να περπατήσω μέσα στο δάσος μια μεγάλη απόσταση, ίσως μέχρι να σηκωθεί ο ήλιος, να βρω τροφή, να γυρίσω με τροφή. Το τελευταίο διάστημα δεν βρίσκουμε πολλή τροφή, φοβάμαι. Είμαστε όλοι πεινασμένοι. Ένα κυνήγι που θα μας χορτάσει δεν βρέθηκε ακόμη.
Σηκώθηκα. Ζαλίζομαι. Κάτι δεν πάει καλά. Ο ουρανός άρχισε να γίνεται φωτεινός. Ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμη. Είχα υπολογίσει ότι μέχρι να μπω στο δάσος θα είχε βγει και έτσι θα είχα σκιά μέσα στο δάσος. Δεν μέναμε κοντά στο δάσος γιατί φοβόμασταν τα άγρια ζώα που κυνηγούσαν το βράδυ, την ώρα που εμείς κοιμόμασταν. Είχαμε βρει αυτή τη σπηλιά. Με το ζόρι χωρούσαμε τόσοι άνθρωποι, όμως ήταν το καλύτερο που είχαμε μέχρι τώρα.
Β1-παρόν
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Οι σκέψεις μου για την επιχείρηση με κυνηγούσαν συνεχώς. Να μείνω στα κέρδη ή να επενδύσω και να περιμένω στο μέλλον περισσότερα κέρδη; Οπότε μένω χωρίς χρήματα και ξανά πάλι με αγωνίες, στερήσεις… «Ώς πότε;» έλεγα μέσα μου, βλέποντας στον καθρέφτη τις άσπρες τρίχες που άρχισαν να προβάλλουν μέσα στο μαύρο του κεφαλιού, βλέποντας τις μικρές χαραγματιές του προσώπου μου.
Πώς να κοιμηθώ; Προσπάθησα να δω τηλεόραση, αλλά έβλεπα χωρίς να βλέπω… Προσπάθησα να ακούσω μουσική, όμως δεν γίνεται ν’ απολαύσω βραδιάτικα τη μουσική, όταν όλοι κοιμούνται… Ναι, αυτοί κοιμούνται. Δεν έχουν τις δικές μου φοβίες. Αυτοί ξέρουν ότι όταν ξυπνήσουν, θα έχουν χρήματα, θα πάνε να καταναλώσουν αυτά που θέλουν και θα προβληματιστούν μόνο για το τι από όλα θα διαλέξουν.
Τελευταία ένιωθα το αίμα μου να τρέχει πιο γρήγορα. Οι παλμοί ανεβασμένοι 90… 100… συνέχεια, ακόμα και στον ύπνο. Χρειαζόμουν μάλλον γιατρό.
Γ1-μέλλον
Ένιωθα κουρασμένος. Πάτησα την επιλογή «βράδυ με αστέρια». Όλο το δωμάτιο μεταμορφώθηκε σ’ ένα βραδινό τοπίο της φύσης! Τα είχε όλα… αστέρια, φεγγάρι, πεφταστέρια… Μέχρι και ένα ωραίο αεράκι από αγωγούς περνούσε μέσα από το δωμάτιο. Εκατό τοις εκατό ψευδαίσθηση φύσης. Εδώ και πολύ καιρό έχουμε λύσει πλέον το πρόβλημα της ενέργειας πάνω στον πλανήτη.
Το υδρογόνο, φθηνό υλικό, μας έδινε όλη την ενέργεια που χρειαζόμασταν για όσους έμειναν σ’ αυτόν τον τόπο. Πάρα πολλοί έφυγαν για άλλους πλανήτες. Εγώ έμεινα. Έτσι κι αλλιώς πλέον δεν εργαζόμαστε. Δεν χρειάζεται η εργασία μας, δεν ήταν απαραίτητη. Μας τα προσφέρει όλα η παγκόσμια κυβέρνηση και όσα απαιτούνται για την τροφή μας, τα παράγουν σε μεγάλα εργοστάσια με συνθετικό τρόπο. Και εμείς προσφέρουμε εθελοντική εργασία που είναι απαραίτητη σε κάποιες περιπτώσεις που δεν μπορούν τα μηχανήματα να λειτουργήσουν ή στον σχεδιασμό των μηχανημάτων.