Του Παντελή Μαστρογιάννη,
Μέλους ΚΠΕ Πράσινης Αριστεράς
Πρόσφατα ξεκίνησε μια συζήτηση για την παράκαμψη Αγριάς – Λεχωνίων, ένα έργο που καρκινοβατεί εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια και διχάζει την τοπική κοινωνία, αλλά και τους πολιτικούς παράγοντες της περιοχής που αλλάζουν θέση ανάλογα με τον ρόλο τους στο σύστημα διοίκησης.
Ας παρακολουθήσουμε λίγο την εξέλιξη της υπόθεσης. Το έργο χωροθετείται το 1992. Παραμονές των εκλογών του ’98 παρουσιάζεται σε σύσκεψη των προέδρων Άνω, Κάτω Λεχωνίων και Αγίου Βλασίου η προκαταρκτική μελέτη.
Προτείνονται μία σειρά τροποποιήσεις, γιατί ο δρόμος ήταν υπερυψωμένος κι είχε μεγάλα πρανή. Παραμονή των εκλογών του 2002 η Δημοτική Αρχή Αρτέμιδας φέρνει πρόταση για ημιορεινή χάραξη επενδύοντας εκλογικά σ’ αυτή τη λύση και αφού το Δ.Σ. σε προηγούμενη συνεδρίαση δεν μπόρεσε να πάρει καμιά απόφαση… παρά τις προσπάθειες που έγιναν. Η πλειοψηφία παίρνει μόνη της απόφαση για ημιορεινή χάραξη, αφού η μειοψηφία αποχώρησε διαμαρτυρόμενη για την τακτική της Δημοτικής Αρχής Αλεξόπουλου.
Την τετραετία 2003-2006 έρχεται από το… παράθυρο στο Δ.Σ. το θέμα με την επιμονή των θιγόμενων κατοίκων και επιβάλλουν απόφαση υπέρ της ημιορεινής χάραξης, χωρίς να είναι θέμα στην ημερήσια διάταξη. Σε αλλεπάλληλες συσκέψεις οι κάτοικοι – κύρια οι θιγόμενοι, οι υπόλοιποι δεν εκφράζονται – επιμένουν στην ημιορεινή χάραξη ή οποιαδήποτε άλλη. Η Ν.Α. επί Σκοτινιώτη ζητούσε προτάσεις από τους θεσμικούς φορείς για τροποποίηση της κατ’ αρχήν απόφασης, αν κρινόταν σκόπιμο. Δυστυχώς, δεν υπήρξαν εναλλακτικές λύσεις.
Τον Μάρτη του 2007 παρουσιάζεται στο Ν.Σ. η διερευνητική του κ. Ηλιού και κοστολογεί την πεδινή 7,5 εκ., την ημιορεινή 17 και άλλα 13 εκ. για σήραγγα 400 μέτρων που κρίνει απαραίτητη, σύνολο 30 εκ. Το πλάτος του δρόμου προτείνεται 7 μ. σε εδάφη που δεν διακρίνονται για τη σταθερότητα με προφανείς κινδύνους αν ακολουθούνταν αυτή η λύση. Οι ανισόπεδοι κόμβοι γίνονται ισόπεδοι, οι παράπλευροι 7 μ. κ.λπ. (τρίτη τροποποίηση Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων). Το Ν.Σ. υιοθετεί την ημιορεινή χάραξη (μαζί και εγώ, εκθέτοντας τους πιθανούς κινδύνους να μη γίνει το έργο και να σέρνεται από τετραετία σε τετραετία και να γίνεται πολιτικό παιχνίδι).
Οι βουλευτές εν τω μεταξύ άλλαζαν θέση ανάλογα με το αν ήταν κυβέρνηση ή αντιπολίτευση. Κουβέντα επί της ουσίας ποτέ δεν έγινε, γι’ αυτό και το έργο έχει πάει στις καλένδες. Από μελέτες χορτάσαμε, μελέτη εφικτή και εφαρμόσιμη σε συναίνεση με την τοπική κοινωνία δεν είδαμε. Στο ενδιάμεσο διάστημα χτίζονται σπίτια εκεί που προτείνεται η πεδινή χάραξη και ο καθένας καταλαβαίνει πού πάμε. Η χάραξη δεν μπορεί να γίνει… φίδι, για να περάσει.
Το 2010 ανατίθεται η μελέτη για παράκαμψη Αγριάς – Αφέτες και ολοκληρώνεται σε 2 φάσεις, Νοέμβριος ’16 και Φεβρουάριος του ’17. Παραδόθηκε… το 2020 (3 χρόνια ξεκουράζονταν). Τώρα διαπιστώνεται ότι για να υπάρξει ωριμότητα κατασκευής απαιτείται η δημοπράτηση νέας μελέτης για το τμήμα Αγριάς – Μαλάκι προϋπολογισμού 977.353 ευρώ. Αν κάποιος μας διαφώτιζε πόσα χρήματα έχουν ξοδευτεί συνολικά για μελέτες από την αρχή έως τώρα, ίσως θα καταλαβαίναμε γιατί το έργο καρκινοβατεί.
Το πιο σημαντικό είναι ότι από το 2007, μετά τη συνεδρίαση του Ν.Σ. (Παπατόλιας νομάρχης) δεν έχει συζητηθεί στην τοπική κοινωνία τίποτα μέχρι σήμερα που πάμε για νέα μελέτη. Η τοπική κοινωνία… σιωπηλά παρακολουθεί. Τα Τοπικά Συμβούλια δεν ξέρω αν ξέρουν τίποτα, οι κάτοικοι σίγουρα δεν ξέρουν τι και πώς προτείνεται. Οι πρωτεργάτες της ημιορεινής χάραξης πού είναι τώρα, ξέρουν και σιωπούν ή προτιμούν να μην ξέρουν.
Σίγουρα κάποιοι ξέρουν και ο καθένας το καταλαβαίνει. Είναι δυνατόν ένα τέτοιο έργο να γίνει χωρίς συναίνεση της κοινωνίας; Ώς πότε θα παίζονται παιχνίδια στις πλάτες των κατοίκων της περιοχής; 20 χρόνια δεν φτάνουν, χρειαζόμαστε κι άλλα; Είναι ανάγκη να υπάρξει διαφάνεια, διάλογος – όχι σαν αυτόν που προηγήθηκε και μας έφερε εδώ – και να επιδιωχθεί η λιγότερο κακή λύση για την περιοχή για το σύνολο των κατοίκων. Πρέπει η λύση που θα επιλεγεί, να είναι εφικτή, υλοποιήσιμη, χωρίς να αλλοιώνεται η περιοχή και να θίγονται έντονα τα συμφέροντα των θιγομένων. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν καθαρά, μπροστά στην τοπική κοινωνία και όχι κάτω από το τραπέζι να καλλιεργήσουμε φρούδες ελπίδες, που γρήγορα θα εξανεμιστούν. Η μελέτη πρέπει να παρουσιαστεί με τα τεχνικά χαρακτηριστικά της (πλάτος δρόμου, παράπλευροι δρόμοι, διαβάσεις κ.λπ.). Ας μη χρησιμοποιηθεί η έκτακτη κατάσταση του κορωνοϊού για να υπάρξει μυστικοπάθεια. Αρκετά βλέπουμε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ας μην ακολουθηθεί κι εδώ η ίδια τακτική. Λόγο έχουν οι κάτοικοι και οι θεσμικοί φορείς: Toπικά συμβούλια, Δημοτικό Συμβούλιο. Περιφέρεια. Όλοι πρέπει να τοποθετηθούν και να εξηγήσουν τη θέση τους, όποια κι αν είναι αυτή. Αν κάτι έχει αλλάξει, πρέπει να το εξηγήσουν και να μας πείσουν. Η όποια λύση δεν θα είναι εύκολη, θα έχει δυσκολίες. Από τη μια είναι τα συμφέροντα των θιγομένων, από την άλλη το κόστος μιας άλλης χάραξης και στη μέση τα συμφέροντα του ανώνυμου και σιωπηλού πλήθους.
Αν ο κύβος έχει ριφθεί – όπως πιστεύω – υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η συζήτηση και παρουσίαση της μελέτης. Θα τελειώσει κάποτε η καραντίνα και μπορούμε να συζητήσουμε τότε τα πάντα νηφάλια. Δεν είναι δυνατόν από τις «εξεγέρσεις του αγριεμένου πλήθους», να φτάνουμε στην απάθεια και μετά να λέμε τι είναι αυτό που μας βρήκε. Την πρωτοβουλία πρέπει να την έχουν οι θεσμικοί φορείς. Θέλουν δεν θέλουν πρέπει να τοποθετηθούν καθαρά. Η κοινωνία χωρίς κραυγές πρέπει να αποφασίσει ήρεμα και ψύχραιμα με βάση το γενικό συμφέρον. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν στην ώρα τους, πριν να είναι αργά για διορθωτικές κινήσεις.
Η 20ετής διαρκής παρουσία μου στα αυτοδιοικητικά της Μαγνησίας με την εμπειρία που απέκτησα, λέει ότι η ματαίωση του έργου είναι η χειρότερη λύση. Πρέπει να επιδιωχθεί η λιγότερο κακή με όρους και προϋποθέσεις που θα συζητηθούν, τουλάχιστον αυτή τη φορά. 20 χρόνια που χάθηκαν, δεν είναι λίγα!
Αλλιώς 1 εκ. ακόμη θα προστεθεί σ’ αυτά που ξοδεύτηκαν έως τώρα.
Εύχομαι οι επόμενες γενιές να μη μας βλαστημάνε για την όποια απόφασή μας.