Φέτος συμπληρώνονται 52 χρόνια από την πρώτη φορά που ο Πάνος Κόκκινος ερμήνευσε το τραγούδι «Σαν προσευχή» στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, αποσπώντας μάλιστα το τρίτο βραβείο στη διοργάνωση εκείνης της χρονιάς. Υπό το πρίσμα του πολέμου στην Ουκρανία, οι στίχοι του Γιώργου Οικονομίδη παραμένουν τρομακτικά επίκαιροι, παρότι γράφτηκαν το μακρινό 1970. «Μέρα – νύχτα βροντούν κανόνια, του πολέμου σκορπούν την κραυγή», λέει, μεταξύ άλλων, το τραγούδι που μοιάζει σαν να έγινε… χθες.
O δημοφιλής καλλιτέχνης με καταγωγή από τη Νέα Αγχίαλο, ο οποίος έχει να επιδείξει μία πλούσια καριέρα, γύρισε πίσω τον χρόνο και θυμήθηκε την εποχή που ερμήνευσε το «Σαν προσευχή» ενώπιον χιλιάδων θεατών στο κατάμεστο «Παλέ ντε Σπορ», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 1970. Εκείνη η περίοδος ήταν, ίσως, η κορυφαία από πλευράς διακρίσεων για τον Πάνο Κόκκινο, ο οποίος την τριετία 1969-1971 επέστρεφε διαρκώς με βραβεία στις αποσκευές του από τη συμπρωτεύουσα, γνωρίζοντας την καταξίωση στο ελληνικό πεντάγραμμο.
Το συγκεκριμένο τραγούδι, που μελοποιήθηκε από τον Γιάννη Καστρινό, έχει μία ιδιαίτερη αισθητική και σίγουρα ξεφεύγει από την πεπατημένη με το σαφώς αντιπολεμικό περιεχόμενό του. «Είναι φοβερό τραγούδι. Δεν θυμίζει σε τίποτα πως παίχτηκε πρώτη φορά το 1970. Θα χαρακτήριζα προφητικούς τους στίχους του Οικονομίδη, ενός σπουδαίου καλλιτέχνη και στιχουργού. Και με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, θα ‘λεγα πως είναι σαν να ξυπνήσαμε σήμερα και γράφτηκε το τραγούδι», είπε ο κ. Κόκκινος, ενώ έπειτα αναφέρθηκε στα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν πριν από μισό και πλέον αιώνα στην πρώτη εκτέλεση του «Σαν προσευχή»: «Πάνω στη σκηνή ένιωσα την απόλυτη μοναξιά, αφού το κοινό παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Μόνο σαν τέλειωσα το τραγούδι, με κατέκλυσε η ευφορία των θεατών».
Δύσκολο ερμηνευτικά κομμάτι, γεννά μελαγχολία, όπως παραδέχθηκε και ο καλλιτέχνης: «Ακόμη και εγώ είχα συγκλονιστεί στην πρώτη εκτέλεση. Φυσικά και δεν έχουμε ένα τραγούδι, με το οποίο θα διασκεδάσει ο κόσμος. Το αντίθετο μάλιστα. Θυμάμαι και το εξής περιστατικό: «Στο Φεστιβάλ του ’70 ο Οικονομίδης βρισκόταν στην Κύπρο. Με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είπε: «Μας πήρες όλους μαζί σου». Όμως, το είχα πιστέψει πολύ».
Το νόημα των στίχων συγκινεί μέχρι και σήμερα τον Αγχιαλίτη τραγουδιστή, ο οποίος δεν έκρυψε τον αποτροπιασμό του για τα δεινά που προκαλεί ο πόλεμος: «Όλα τα κάνουμε οι άνθρωποι. Εμείς είμαστε οι «καταραμένοι». Ποιος δημιουργεί τους πολέμους; Εμείς, όχι ο Θεός. Είμαστε τα χειρότερα ζώα στον πλανήτη. Όπως ακριβώς το λέω. Και το χειρότερο; Όσο περνούν τα χρόνια, βλέπουμε ότι το ανθρώπινο γένος γίνεται πιο άγριο και πνίγεται από το μίσος. Για τα νέα παιδιά λυπάμαι. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως θα έχουν ένα ειρηνικό μέλλον; Έχω ζήσει στο πετσί μου την αγριότητα του πολέμου, ειδικά ο Εμφύλιος ήταν το μεγαλύτερο δράμα. Όταν αδελφός πολεμάει τον αδελφό, αυτό είναι το πιο σπαρακτικό. Επιτρέπεται στο 2022 να αντικρίζουμε τέτοιες εικόνες στην «καρδιά» της Ευρώπης;».