Πανελλήνιο συνέδριο για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στο Βόλο

Η περιβαλλοντική εκπαίδευση στη χώρα μας βρίσκεται σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο, ενώ αποτελεί πρότυπο η λειτουργία των Κέντρων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, σε βαθμό που επιστήμονες του εξωτερικού να αναζητούν στοιχεία για το πώς θα οργανώσουν τα αντίστοιχα στις χώρες τους. Αυτό τόνισε μεταξύ άλλων η Αναστασία Ξυλόκοτα, προϊσταμένη Τμήματος Δ’ Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας, στο πλαίσιο του 7ου Πανελλήνιου Συνεδρίου της Πανελλήνιας Ένωσης Εκπαιδευτικών για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση (Π.Ε.ΕΚ.Π.Ε.) που ξεκίνησε τις εργασίες του σήμερα στο Βόλο. ‘

Θέμα του συνεδρίου είναι η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και η Εκπαίδευση για την Αειφορία και στοχεύει στην ανάδειξη Προγραμμάτων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης που υλοποιούνται στα σχολεία της χώρας, καθώς και ερευνών που διεξάγονται στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Το συνέδριο περιλαμβάνει 11 θεματικές ενότητες και συμμετέχουν σ’ αυτό 283 σύνεδροι με εργασίες, σύμφωνα με τα όσα ανέφερε ο Θ. Μαρδίρης, πρόεδρος του Δ.Σ. της Π.Ε.ΕΚ.Π.Ε. και της Οργανωτικής Επιτροπής.

Στην εισήγησή της η κ. Ξυλόκοτα ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η περιβαλλοντική εκπαίδευση θεσμοθετήθηκε το 1990. Την τελευταία πενταετία 1.518.751 μαθητές ασχολήθηκαν με την περιβαλλοντική εκπαίδευση και 260.000 εκπαιδευτικοί επιμορφώθηκαν από τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Η ίδια εκτίμησε ότι η περιβαλλοντική εκπαίδευση στη χώρα μας είναι σε τέτοιο επίπεδο «που σε χώρες του εξωτερικού δεν υπάρχουν ΚΠΕ και συνάδελφοι μας ζητούν στοιχεία για το πώς θα τα οργανώσουν».

Από την πλευρά της η Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης Θεσσαλίας Ελένη Αναστασοπούλου επισήμανε ότι η περιβαλλοντική εκπαίδευση θα έχει επιτελέσει το στόχο της όταν η ευαισθησία και ο σεβασμός απέναντι στο περιβάλλον θα είναι σύμφυτα με τη ζωή , σύμφυτα με τον άνθρωπο. «Είμαι υπέρ μιας ολιστικής προσέγγισης της εκπαίδευσης και της ζωής γενικότερα. Από τα επτά σημεία για την παιδεία, το ένα από αυτά αναφέρεται στην έννοια της γης πατρίδας. Εγώ θεωρώ ότι αυτή η έννοια της γης πατρίδας θα έχει αποκτήσεις νόημα όταν το περιβαλλοντικό αποτύπωμα δεν θα είναι απλά ένα σημείο που θα ενώνει τα γνωστικά αντικείμενα, στο πλαίσιο της διαθεματικής προσέγγισης, αλλά όταν αυτό θα υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Είτε αυτό είναι πολιτική, είτε αυτό είναι επιστήμη. Δηλαδή περιβάλλον και άνθρωπος να είναι ένα».