Του Δημήτρη Τσουκνιδή
Αναντίρρητα, μετά την ημέρα της ανακοίνωσης των βάσεων, υπάρχουν αρκετοί μαθητές που κατόρθωσαν να πετύχουν την εισαγωγή τους σε μία σχολή η οποία όμως απέχει αρκετά από τις πρώτες τους επιλογές. Αρκετοί λοιπόν θεωρούν – λανθασμένα – πως η αποτυχία τούς χτύπησε την πόρτα και «θρηνούν» για το αποτέλεσμα. Μήπως όμως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά;
Ας δούμε τώρα τις τρεις συχνότερες, απαισιόδοξες σκέψεις των απογοητευμένων μαθητών και τους τρεις λόγους για τους οποίους από σήμερα μπορούν να χαμογελούν.
Σκέψη πρώτη: «Δεν πέρασα φέτος στη σχολή που ήθελα και αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου».
Σύμφωνα με τελευταίες μελέτες του Πανεπιστημίου του Yale, χιλιάδες παιδιά μεταξύ των ηλικιών 15 – 18 νοσούν κάθε χρόνο από ανίατες ασθένειες και δυστυχώς τελικά πεθαίνουν. Παράλληλα και σύμφωνα με την ίδια πηγή οι θάνατοι ανθρώπων μεταξύ των ηλικιών 45-55, δηλαδή ανθρώπων που ηλικιακά αποτελούν γονείς παιδιών του Λυκείου, αυξήθηκαν δραματικά τα τελευταία χρόνια. Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς: Το να μην ξαναπεί κάποιος τη λέξη «μητέρα» ή «πατέρα» είναι απείρως χειρότερο από κάποιους χαμηλούς βαθμούς σε δύο – τρία μαθήματα. Έτσι δεν είναι;
Σκέψη δεύτερη: «Δεν πέρασα φέτος στη σχολή που ήθελα και δεν θα περάσω ποτέ, όσες φορές και να δώσω».
Ο Θωμάς Έντισον έφτασε στην εφεύρεση του ηλεκτρικού λαμπτήρα (της κοινής δηλαδή λάμπας) μετά από 1000 αποτυχημένες προσπάθειες. Όταν τον ρωτούσαν πώς αισθανόταν που απέτυχε 1000 φορές, απαντούσε: «Δεν απέτυχα 1000 φορές. Απλώς βρήκα 1000 διαφορετικούς τρόπους που το σχέδιό μου δεν δούλευε». Επιτρέψτε μου λοιπόν να πω ότι, αν ο Έντισον τα παρατούσε με την πρώτη, σήμερα θα διαβάζαμε με τη βοήθεια των κεριών!
Σκέψη τρίτη: «Δεν πέρασα φέτος στη σχολή που ήθελα και αισθάνομαι εντελώς αποτυχημένος».
Αν ο Χριστόφορος Κολόμβος αισθανόταν «εντελώς αποτυχημένος» επειδή απέτυχε να βρει τον δρόμο προς την Ανατολή και σταματούσε τα ταξίδια του, κάποιος άλλος θα ανακάλυπτε τελικά την Αμερική και ο Κολόμβος θα μετάνιωνε μια ζωή. Ευτυχώς όμως για τον ίδιο, αντί να αισθανθεί αποτυχημένος, συνέχισε και έμεινε στην ιστορία. Με άλλα λόγια: το να μην είμαι απόλυτα επιτυχημένος σε ένα πολύ συγκεκριμένο και μικρό κομμάτι της ζωής μου (π.χ. Πανελλαδικές), προφανώς δεν με κάνει «εντελώς αποτυχημένο» σε ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή μου.
Επιπρόσθετα να αναφέρουμε ότι είναι τουλάχιστον αστείο ένας μαθητής να πιστεύει πως οι χαμηλότεροι βαθμοί οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον ίδιο. Και είναι αστείο επειδή υπάρχουν πολλοί σημαντικοί παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τη βαθμολογία του όπως: το άσχημο ενδοοικογενειακό κλίμα, η κακή επιλογή καθηγητών, η πρόθεση του Υπουργείου να «ρίξει» τις βάσεις, η έλλειψη συγκεκριμένου στόχου(Δες το άρθρο μου «Ο εξυπνότερος τρόπος για να πετύχεις τον στόχο σου», εδώ).
Τέλος, όταν οι μαθητές μου με ρωτούν «τι χρειάζομαι τελικά για να πετύχω», εκτός από τονσυγκεκριμένο στόχο (που τον θεωρώ κομβικής σημασίας), τους απαντώ με τα λόγια του Ιησού: «Αν η πίστη σου είναι ίση με έναν κόκκο σιναπιού, τότε μπορείς να μετακινήσεις βουνά». Οπότε, επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω: Είναι η πίστη σας σε αυτό που κάνετε ίση με έναν μικρό κόκκο σιναπιού ή μικρότερη;
Ο Δ. Ι. Τσουκνιδής είναι:
Φιλόλογος, Πτυχιούχος Πανεπιστημίου Πατρών
Συγγραφέας, των «Πώς να γράψετε 100 στις Πανελλαδικές εξετάσεις – Έκθεση Γ’ Λυκείου» και «Μεθοδολογία επιτυχημένης επίλυσης αδίδακτου κειμένου – Αρχαία Γ’ Λυκείου» Σύμβουλος Επικοινωνίας, Απόφοιτος Hellenic NLP Academy, American Board of NLP and British association of NLP