Η δύναμη ψυχής και η θέληση, περνώντας το μήνυμα πως οποιαδήποτε αναπηρία και ιδιαιτερότητα και αν έχει κάποιος, μπορεί να κάνει τα πάντα μέσω της προσπάθειας, βρίσκουν ακριβώς την έννοιά τους στον 26χρονο Παναγιώτη Φιλίππου από τα Τρίκαλα, απόφοιτο του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και μέλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο.
Ο Παναγιώτης Φιλίππου είναι απόφοιτος του ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ολοκληρώνοντας τις σπουδές του πριν δύο χρόνια στον Βόλο, ενώ σήμερα κάνει μεταπτυχιακό Ειδικής Αγωγής στην Κύπρο εξ’ αποστάσεως και ασχολείται τα τελευταία 14 χρόνια με το μπάσκετ με αμαξίδιο και πλέον είναι μέλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο.
«Το να εκπροσωπείς μία ολόκληρη χώρα είναι κάτι πολύ αξιοσέβαστο, αποτελεί τιμή να έχεις το εθνόσημο στο στήθος σου και μεγάλη εμπειρία. Σίγουρα στο εξωτερικό είναι πιο όμορφα τα πράγματα σε σχέση με τον αθλητισμό» ανέφερε ο ίδιος.
Ο Παναγιώτης εξηγεί ότι ασχολείται από μικρός με τον αθλητισμό. «Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός, με γεμίζει και ευχαριστιέμαι όταν βρίσκομαι στο παρκέ είτε κάνοντας προπόνηση είτε παίρνοντας μέρος σε αγώνες. Είναι κάτι που μου αρέσει και θέλω συνέχεια να ασχολούμαι με αυτό» πρόσθεσε.
Στην ερώτηση πώς προέκυψε ο χορός ο ίδιος απάντησε ότι ήταν τυχαίο. «Είχα μία πρόταση πριν 2,5 χρόνια περίπου από τον κ. Κοκαρίδα, καθηγητή Ειδικής Αγωγής των ΤΕΦΑΑ, ο οποίος μου είπε ότι είναι μια κοπέλα που θα ήθελε να κάνουμε μια χορογραφία. Στην αρχή δίστασα λίγο, αλλά μετά σκέφτηκα να το δοκιμάσω και τελικά μου άρεσε και το συνέχισα» επισήμανε.
Η αφορμή για τη δεύτερη φορά ήταν η πρόταση της Ελπίδας Παπαϊωάννου, φοιτήτριας ΤΕΦΑΑ, με την οποία χόρεψε στην προχθεσινή εκδήλωση με τίτλο «Η αγάπη μπορεί…» στο θεματικό χορευτικό δρώμενο στο πλαίσιο του εορτασμού των 30 χρόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
«Στην καθημερινότητά μου δεν χρησιμοποιώ αμαξίδιο. Έχω ένα κινητικό πρόβλημα, αλλά μπορώ και περπατάω. Η εμπειρία μου από τα παιδιά, συμπαίκτες στην εθνική ή φίλους με αμαξίδιο, λέει ότι είναι λίγο δύσκολα, γιατί δεν υπάρχουν πάντα οι υποδομές και οι ράμπες» τόνισε.
Ο ίδιος πρόσθεσε πως «η μόνη πόλη που επισκέφτηκα, η οποία είναι πολύ μπροστά σε υποδομές, είναι η Κομοτηνή. Βρέθηκα στην Κομοτηνή με την εθνική ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο για προετοιμασία το περασμένο καλοκαίρι, στην οποία βρίσκεται και το προπονητικό κέντρο της εθνικής, και πιστεύω πως είναι η πιο προσβάσιμη πόλη στην Ελλάδα».
Σε σχετική ερώτηση ο Παναγιώτης Φιλίππου τόνισε ότι τα πιο βασικά προβλήματα για άτομα που κινούνται με ειδικό αμαξίδιο είναι οι υποδομές και η πρόσβαση.
«Ο Βόλος συγκαταλέγεται στις πόλεις με δύσβατα σημεία, αλλά υπάρχουν και σημεία που μπορεί να κινηθεί κάποιος με αμαξίδιο» σημείωσε ο ίδιος για να καταλήξει πως «σίγουρα πρέπει να βελτιωθεί κι άλλο η κατάσταση με νέες ράμπες, πιο ομαλούς δρόμους και να μην υπάρχουν πολλές λακκούβες, οι οποίες πρέπει να περιοριστούν».