Από το καλοκαίρι του 2004 και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έχουν περάσει 13 χρόνια πια. Το αργυρό μετάλλιο του Αλέξανδρου Ταξιλδάρη στα 50 μέτρα ύπτιο ήταν ένα από τα 20 που κέρδισε σ’ εκείνη τη διοργάνωση η χώρα μας. Η ζωή του Θρακιώτη Παραολυμπιονίκη μία τριετία αργότερα έγινε ταινία με τον τίτλο «Ανάδυση». Διακρίθηκε στα διεθνή φεστιβάλ που προβλήθηκε, με το ντοκιμαντέρ που δημιούργησε το σκηνοθετικό δίδυμο των Αλέξανδρου Παπανικολάου και Έμιλυ Γιαννούκου, να περιγράφει τη συγκλονιστική ιστορία του. Η «Ανάδυση» το προσεχές Σάββατο θα προβληθεί και στον Βόλο, παρουσία μάλιστα του Ταξιλδάρη, ο οποίος θα επισκεφτεί τη Μαγνησία. Ο γιατρός, πλέον, και πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα «Περπατώ» με έδρα την ακριτική Κομοτηνή, θα έχει δίπλα του την Βολιώτισσα παγκόσμια πρωταθλήτρια σκοποβολής ΑμεΑ, Θεοδώρα Μούτσιου. Η τελευταία με αφορμή την εκδήλωση που θα γίνει στην αυλή της «La Petite Cantine» στα Παλαιά, μοιράστηκε τις σκέψεις της για το πώς κυλά η ζωή για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα στον σύγχρονο Βόλο.
Η εκδήλωση της 16ης Σεπτεμβρίου συμπίπτει με την έναρξη της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Κινητικότητας, έναν θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης που φέτος συμπληρώνει 15 χρόνια ύπαρξης και σκοπό έχει να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία για το δικαίωμα της βιώσιμης κινητικότητας. Η Θεοδώρα Μούτσιου πιστεύει ακράδαντα ότι δράσεις όπως η συγκεκριμένη, μπορούν να συμβάλλουν στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας του Βόλου, ώστε οι κινητικά ανάπηροι να είναι σε θέση να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Αν και στην πράξη εκείνα που πρέπει να αλλάξουν, μοιάζουν να είναι πάρα πολλά, αφού η διακεκριμένη σκοπεύτρια, η οποία ανήκει στον σύλλογο της Δόξας Θεσσαλονίκης, την τελευταία διετία δεν μπορεί καν να προπονηθεί στο άθλημα που της χάρισε την 5η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ζάγκρεμπ το 2010 και τη συμμετοχή της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου πριν από μία πενταετία. «Εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω τη δυνατότητα να πάω να κάνω προπόνηση στο σκοπευτήριο του ΕΑΚ Βόλου. Εδώ και δύο χρόνια υφίσταται αυτή η κατάσταση. Η εγκατάσταση δεν είναι προσβάσιμη σε έναν αθλητή με αναπηρικό αμαξίδιο, παρότι μπορεί να γίνει. Στερούμαι την προπόνηση κι ας είμαι παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το μόνο παρήγορο είναι πως με τη σημερινή διοίκηση του Σκοπευτικού Συλλόγου Βόλου είμαστε σε διαδικασία να κάνουμε μία αίθουσα για μένα σε πρώτη φάση, αλλά σίγουρα μπορεί να επιτρέψει και σ’ άλλα άτομα να έρθουν με τα αμαξίδιά τους και να ασχοληθούν με τη σκοποβολή», εξομολογήθηκε η Βολιώτισσα αθλήτρια, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας.
Η απρόσκοπτη πρόσβαση σε αθλητικές υποδομές της Μαγνησίας παραμένει «αγκάθι» για αθλητές με αναπηρίες, με τη Βολιώτισσα να προσθέτει: «Εκτός από τη σκοποβολή, ασχολούμαι και με τον στίβο με τους Αργοναύτες Βόλου. Έχουμε πολυπληθή ομάδα στίβου, αλλά προπονούμαστε στο Ελικοδρόμιο της Νέας Ιωνίας. Το πάρκο είναι εντελώς ακατάλληλος χώρος, ενώ δίπλα μας περνούν παιδάκια, σκυλιά και γάτες».
Η Θεοδώρα Μούτσιου έπειτα περιέγραψε ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα από τα… κακώς κείμενα που συναντά καθημερινά: «Στην παραλία του Αναύρου έχει τοποθετηθεί το σύστημα seatrack, μία ράμπα που επιτρέπει σε κόσμο με προβλήματα κινητικής φύσης να απολαμβάνει το θαλασσινό μπάνιο του. Όμως, στους καιρούς που ζούμε πρέπει να είμαστε πιο ρεαλιστές. Αντί να δίνουμε 30.000 ευρώ για ένα μηχάνημα, το οποίο από τους τρεις μήνες του καλοκαιριού δουλεύει 10-15 ημέρες, υπάρχουν πιο φτηνοί τρόποι για να αποκτήσουμε περισσότερες παραλίες που θα είναι φιλικές σε ΑμεΑ. Προσωπικά προτιμώ να έχουμε 15 παραλίες προσβάσιμες στον Νομό Μαγνησίας, παρά ένα μηχάνημα στον Άναυρο που δεν θα πάω και ποτέ. Ας παραδειγματιστούμε από τον Δήμο Κέρκυρας, που έχει αναπτύξει ένα ευρύ σύστημα με πλωτά αναπηρικά αμαξίδια και ράμπες άμεσης πρόσβασης στο νερό σε πολυσύχναστες παραλίες του νησιού. Στην Κέρκυρα έχουν όλοι πρόσβαση στη θάλασσα. Γιατί να μην συμβεί κάτι ανάλογο στον Βόλο;».
Παρόλα αυτά, η Θεοδώρα Μούτσιου δείχνει να μη χάνει την αισιοδοξία της και μίλησε για το μήνυμα της ταινίας «Ανάδυση», αλλά και την έλευση του συναθλητή της, πλέον, Αλέξανδρου Ταξιλδάρη, ο οποίος μετά τη συμμετοχή του σε τρεις συνεχόμενες Παραολυμπιάδες, μεταπήδησε στη σκοποβολή: «Η ουσία της εκδήλωσης κρύβεται μέσα σε δύο αράδες από την αφίσα που στήθηκε με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ. Μέσα από το φιλμ που γυρίστηκε με αφορμή το αργυρό μετάλλιο του Αλέξανδρου το 2004, θα επιχειρήσουμε μία «ανάδυση» στην καθολική πρόσβαση για όλα τα άτομα με αναπηρία. Γίνεται αναφορά στα ΑμεΑ, αλλά οι περισσότεροι αγνοούν ότι δεν αναφερόμαστε μόνο στους ανθρώπους που χρησιμοποιούν αμαξίδιο. Έτσι θα δώσουμε την ευκαιρία στους φίλους κωφούς και βαρήκοους να παρακολουθήσουν την ταινία, αφού θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα».
Για την παραολυμπιακή αθλήτρια, το γεγονός ότι θα βρεθεί πλάι-πλάι με τον Αλέξανδρο Ταξιλδάρη αποκτά ιδιαίτερη σημασία για έναν επιπλέον λόγο, τον οποίον εξήγησε στη συνέχεια: «Είναι χαρά και τιμή που έρχεται εδώ ο φίλος και συναθλητής Αλέξανδρος, ο οποίος έκανε μία ολόκληρη πόλη προσβάσιμη. Αυτή η πόλη είναι η Κομοτηνή. Θα μας μιλήσει για τις εμπειρίες του ως δημοτικός σύμβουλος και το σπουδαίο έργο που ξεκίνησε εκεί και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Άρα γιατί να μη γίνει κάτι ανάλογο και στον Βόλο; Στην ιδιαίτερη πατρίδα του λειτουργεί το Κέντρο Αυτόνομης Διαβίωσης, το οποίο ίδρυσε ο ίδιος πριν από λίγα χρόνια. Κάλλιστα θα μπορούσε να δημιουργηθεί μία αντίστοιχη δομή στη Θεσσαλία π.χ. με έδρα την πόλη μας. Βρισκόμαστε στο κέντρο της Ελλάδας. Ο Βόλος θα μπορούσε να είναι τα πάντα».
του Χριστόφορου Σεμέργελη