Λίγο μελάνι δεν σπατάλησαν για τους εργαζόμενους της Ηλεκτρονικής, καμία πορεία δεν έγινε, καμία δίωρη στάση εργασίας. Ούτε μισή ανακοίνωση, με εξαίρεση τους εμποροϋπαλλήλους, που όσο να πεις στον κλάδο τους ανήκαν, οι άνθρωποι που πήρανε το δρόμο για το ταμείο ανεργίας.
Μέχρι και το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και λοιπές αδελφικές δυνάμεις τούς ξέχασαν. Ίσως γιατί ως προσκυνημένοι στην εργοδοσία την «πάτησαν» και έμειναν στο δρόμο.
Μέρες τώρα δεν προλαβαίνουμε να συλλέγουμε ανακοινώσεις για τις δύο απολύσεις στη ΒΕΜΕΚΕΠ. Εξαιρετικά σοβαρό θέμα.
Στην ουσία ωστόσο, για μια απόλυση έτρεξαν όλοι, αλλά εφόσον απολύθηκε στέλεχος του ΚΚΕ λαμβάνει στήριξη και η δεύτερη εργαζόμενη που έχασε τη δουλειά της. Εξ αντανακλάσεως, δηλαδή ή κατά το κοινώς λεγόμενο «κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα».
Αλλά μια λέξη δεν βρέθηκε να ειπωθεί από κανέναν για τους εργαζόμενους της Ηλεκτρονικής. Ίσως γιατί δεν είχαν ταξική συνείδηση… Ίσως γιατί δεν είχαν ενστερνιστεί το δόγμα της λαϊκής ανυπακοής.
Για το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς – μιας Αριστεράς ως επί το πλείστον κομμουνιστικής προέλευσης – η έννοια του συμβιβασμού είναι περίπου συνώνυμο της προδοσίας ή της υποταγής.
Έτσι οι συμβιβασμένοι εργαζόμενοι της Ηλεκτρονικής που τόσα χρόνια δέχτηκαν τις ταπεινώσεις του εργοδότη οδηγήθηκαν στον Καιάδα με ευθύνη τους. Οπότε όλοι βγήκαν από την υποχρέωση να εκφωνήσουν έναν επικήδειο.
Οι δικοί τους απολυμένοι είναι πιότερο σπουδαίοι από τους άλλους και είναι τόσο δυσάρεστο, όσο και αξιοπερίεργο που η Αριστερά γενικώς υπερασπίζεται θέσεις που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και ευθύνονται για όλες τις παθογένειες ενός κράτους με χιλιάδες ανέργους.
Παθογένειες που οδήγησαν και την Ηλεκτρονική σε λουκέτο.
Τι σόι Αριστερά είναι λοιπόν αυτή; Και ποια είναι η σύγχρονη αριστερή θέση; Δεν υπάρχει.
Διότι το µόνο που βλέπουμε είναι µια ακραία εµπρηστική και λαϊκιστική ρητορική που έχει ροή και ύπαρξη μόνο όταν θίγονται οι «δικοί» τους. Οι άλλοι; Ας πρόσεχαν.