Άρθρα

Όταν τα παιδιά φόρεσαν στον ήλιο μάσκα…

Της Χαριτίνης Μαλισσόβα

Δυο μήνες μετά το πρώτο κουδούνι και παρόλο που η χώρα είχε τεθεί σε εγκλεισμό οι μικροί μαθητές και οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης συνέχιζαν μέχρι και την περασμένη Παρασκευή τα μαθήματα. Βρεφικοί σταθμοί, Νηπιαγωγεία και Δημοτικά σχολεία παρέμεναν ανοιχτά, παρόλη τη δριμύτητα του δεύτερου κύματος της πανδημίας.
Ενώ ο κορωνοϊός είχε χτυπήσει και κάποια δημοτικά σχολεία, τα μικρά παιδιά, δείχνοντας πρωτοφανή προσαρμοστικότητα, βρέθηκαν με τους δασκάλους τους στην πρώτη γραμμή σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία.
Όταν τον Σεπτέμβριο άνοιξαν τα δημοτικά σχολεία, οι μάσκες ήταν επιβεβλημένες κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, ενώ στα διαλείμματα τα παιδιά έπαιζαν τηρώντας μεν αποστάσεις, αλλά χωρίς μάσκα.
Τα παιδιά, υπακούοντας τους γονείς και τους δασκάλους τους, φορούσαν κανονικά τις μάσκες τους, αδιαμαρτύρητα, στην πλειοψηφία τους.
Δεν ήταν, ωστόσο, λίγα τα περιστατικά που οι μάσκες ήταν ελαφρώς έως πολύ χαλαρές, με σκοπιμότητα, αφού κάποιοι γονείς πίστευαν ότι «έτσι αναπνέει καλύτερα» τα παιδί τους.
Τα μεγαλύτερα παιδιά σε κάποιες περιπτώσεις μετέφεραν τις αντιρρήσεις χρήσης μάσκας από το οικογενειακό περιβάλλον, όμως στην πορεία συμμορφώθηκαν και τηρούσαν όλα τα μέτρα.

Είναι αρκετή η πίεση, ο φόβος και η περιρρέουσα ανασφάλεια στις συνθήκες και στις συζητήσεις στα σπίτια, που το σχολείο είναι για εκείνα η διέξοδος της επικοινωνίας, της χαράς και του παιχνιδιού.

Η ώρα του διαλείμματος ήταν ώρα χαλάρωσης, παιχνιδιού, με τις μάσκες είτε να ανεμίζουν κρεμασμένες στα χεράκια είτε ακουμπισμένες στα δοχεία φαγητού είτε μέσα στα σακουλάκια.
Σε ό, τι αφορά στους μαθητές των μικρότερων τάξεων οι συζητήσεις με ή χωρίς αφορμή είχαν ως θέμα σχεδόν πάντα τις προφυλάξεις από τον ιό.
Φράσεις όπως: Εγώ βγάζω κατευθείαν μετά το σχολείο τα ρούχα μου μόλις μπω στο σπίτι και τα παπούτσια μου έξω από το σπίτι, εγώ πλένω συνέχεια τα χέρια μου και βάζω αντισηπτικό αλλά και προσπαθώ να μην ακουμπάω το πρόσωπό μου εντυπωσίαζαν τους εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων.
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των παιδιών, όμως, μετά την ανακοίνωση του lockdown;
Πριν από δυο εβδομάδες τα μέτρα έγιναν πιο αυστηρά. Με την υποχρεωτική χρήση της μάσκας και στα διαλείμματα, τα παιδιά έδειχναν να έχουν περισσότερο άγχος με τη νέα κατάσταση. Είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί 6 έως 12 ετών να βγει στο προαύλιο και να μην μπορεί παίξει ξένοιαστο. Αυτομάτως παραβιάζεται μέρος της παιδικότητάς του.
Η μάσκα συνοδεύτηκε με απαγόρευση του κυνηγητού, προσφιλές παιχνίδι, ιδιαίτερα των μικρών μαθητών, στο διάλειμμα.
Οι συζητήσεις και οι απορίες σχετικά με το πώς θα τρώμε με τη μάσκα και πότε θα την ξαναφοράμε έδιναν και έπαιρναν.
Ακόμα και οι ζωγραφιές των παιδιών έχουν επηρεαστεί από τις συνθήκες και τις συζητήσεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που ζωγραφίζουν τους εαυτούς τους με μάσκες, φτάνοντας σε σημείο να «φορούν» μάσκα ακόμα και στον ήλιο.
Παρόλα αυτά, αυτό που διαπιστώνουμε με χαρά οι εκπαιδευτικοί είναι πως τα παιδιά, ακολουθώντας την αισιόδοξη φύση τους, δείχνουν να νοιάζονται για το πώς θα περάσουν όσο πιο ξένοιαστα μπορούν στο σχολείο.
Είναι αρκετή η πίεση, ο φόβος και η περιρρέουσα ανασφάλεια στις συνθήκες και στις συζητήσεις στα σπίτια, που το σχολείο είναι για εκείνα η διέξοδος της επικοινωνίας, της χαράς και του παιχνιδιού.
Στα διαλείμματα τρώνε καθισμένα κυκλικά, τηρώντας αποστάσεις, αρχικά. Με αφορμή μια συζήτηση ή ένα παιχνίδι δεν αργούν να έρθουν πιο κοντά, να συζητούν και να παίζουν κυνηγητό.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ζωγραφίζουν τους εαυτούς τους με μάσκες, φτάνοντας σε σημείο να «φορούν» μάσκα ακόμα και στον ήλιο

Οι δάσκαλοι επιμένουμε στις αποστάσεις, ωστόσο, συχνά, τα παιδιά βρίσκουν τρόπο να παίζουν με τον παραδοσιακό, φυσιολογικό τρόπο, ρίχνοντας κλέφτες ματιές στους επιβλέποντες δασκάλους ώστε να απομακρυνθούν μόλις δουν το βλέμμα τους να στρέφεται επάνω τους.
Αυτό που έχει αλλάξει ριζικά είναι η αλλαγή στάσης των μαθητών απέναντι στην ασθένεια.
Ενώ, παλαιότερα, επιστρέφοντας στο σχολείο μετά από παραμονή στο σπίτι αποκάλυπταν από τι είχαν ασθενήσει τώρα δεν θέλουν να συζητούν καθόλου για τον λόγο που έλειψαν από το σχολείο, φοβούμενα μήπως «κατηγορηθούν» ότι είναι φορείς του covid-19. Δεν θέλουν να μιλάνε για τον ιό, παρόλο που καθημερινά μιλάνε για τις προφυλάξεις από αυτόν και, κυρίως, παρόλο που ακούνε συνεχώς για κρούσματα.
Τα μεγαλύτερα παιδιά ενώ έδειχναν κάπως πιο άνετα στη χρήση της μάσκας (στην αρχή, με τα ελάχιστα κρούσματα ) έρχονταν πια στο σχολείο πιο αγχωμένα, αφού άκουγαν από τους γονείς τους ή από την τηλεόραση για όσα συνέβαιναν. Τα παιδιά των μεγαλύτερων τάξεων έχουν την ωριμότητα να αντιληφθούν την κρισιμότητα της κατάστασης.
Αξιοσημείωτο είναι πως, τα περισσότερα παιδιά, στην ερώτηση αν θέλουν να κλείσει το σχολείο στη συντριπτική πλειοψηφία αυθόρμητα απάντησαν πως θέλουν να συνεχίσουν να έρχονται στο σχολείο.
Αν και ο ιός έχει χτυπήσει ήδη την πόρτα αρκετών μικρών μαθητών και δασκάλων, η ψυχολογία όλων όταν είναι ανοιχτό το σχολείο είναι σαφώς καλύτερη. Όταν είσαι παραγωγικός, όταν η δημιουργική ρουτίνα δεν διακόπτεται όλα «δείχνουν» να κινούνται σε μια κανονικότητα.
Η κανονικότητα, όσο ακόμα δεν χτυπούσε αλύπητα τα σχολεία ο ιός, ήταν και παραμένει επιθυμητή από όλους: μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς.
Αυτή την κανονικότητα καλούμαστε να υποκαταστήσουμε, όσο είναι εφικτό, μέσα από την τηλεκπαίδευση, τώρα που κλείνουν και τα σχολεία. Στο πρώτο κύμα το πρόσημο συνεργασίας γονέων κι εκπαιδευτικών ήταν θετικό. Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο θα συμβεί και στην παρούσα συγκυρία.
Με την ευχή να ξαναβρεθούμε σύντομα, όλοι, υγιείς, στις σχολικές τάξεις.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το