Άρθρα

Όταν ο φθόνος διψάει για δημοσιότητα… Η περίπτωση Κιμούλη

Του Κυριάκου Παπαγεωργίου

Κανείς δεν είναι τέλειος! Πολύ περισσότερο ο δύσβατος χαρακτήρας του Γιώργου Κιμούλη, ο οποίος μακράν απέχει του να ιδιωτεύει ως λευκή περιστερά.
Η περίπτωση του Κιμούλη μπορεί να χρήζει κλινικής ανάλυσης, αλλά μακράν απέχει από του να ευτελίζεται – ειδικά η προσωπικότητά του – από τις δράστιδες τόσων και τέτοιων εκδικητικών φόνων, τη διάσταση των οποίων μονάχα η Ψυχιατρική θα μπορούσε να αποκωδικοποιήσει.
Θα μου επιτρέψετε να πετάξουμε για λίγο σε τρεις από τους τραγικούς συμβολισμούς της Ελληνικής Μυθολογίας πριν πλύνουμε τη σκάφη για να πούμε τα σύκα σύκα, πράγμα που πιστεύω ότι παίζει σημαίνοντα ρόλο στην κατάγνωση της νέας ελληνικής κωμωδίας, όπως παίζεται τις τελευταίες μέρες από μια πληθώρα γνωστών και αγνώστων ηθοποιών διαλογής.

Α/ Ο Ορφέας, γιος του Απόλλωνα και της Καλλιόπης, υπήρξε σπουδαίος τραγουδιστής και μουσικός που όχι μόνο μάγευε ανθρώπους και θηρία, αλλά έκανε και τ’ άψυχα να τον ακούν. Ήταν ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνη που με το τραγούδι του γαλήνευε τη θάλασσα.
Την περίπτωση του Ορφέα με τις ιδιάζουσες ικανότητες και τα αναμφισβήτητα προσόντα, εφθόνησαν – μη φανταστείτε άνδρες αντίζηλοι ή μοχθηροί, αλλά – οι Μαινάδες της Θράκης, που συνασπίστηκαν για να τον κατασπαράξουν, κατακομματιάζοντας τα μέλη του, γιατί μύησε τους ανθρώπους στα μυστήρια…

Β/ Η Φαίδρα, η κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, γυναίκα του Θησέα, ερωτεύτηκε τον Ιππόλυτο, γιο του Θησέα από τον πρώτο γάμο του με την Αντιόπη, ο οποίος όμως απέκρουσε τον έρωτά της. Και τι έκανε η ερωτοχτυπημένη μητριά; Συκοφάντησε τον πρόγονό της ότι τάχα της επιτέθηκε για να τη βιάσει προκειμένου να τον εκδικηθεί. Αποτέλεσμα; Ο Θησέας πίστεψε τη Φαίδρα – όπως και όλοι οι Αυλικοί – κι έστειλε έναν μαινόμενο ταύρο για να σκοτώσει τον γιο του, που όλοι νομίζανε βιαστή της μητριάς του. Και τον σκότωσε…

Γ/ Η Ηριγόνη ήταν κόρη του Αίγισθου και της Κλυταιμήστρας, του παράνομου Αργείτικου ζεύγους. Χολωμένη από τον φόνο των γονιών της από τον Ορέστη, όχι μόνο τον κατήγγειλε για τη συμπεριφορά του αυτή στον Άρειο Πάγο, αλλά τον συκοφάντησε σε ολόκληρο τον κόσμο.
Είχε όμως το σθένος να αναμένει την απόφαση της δίκης του Ορέστη και όταν η απόφαση βγήκε αθωωτική, η Ηριγόνη, θιγμένη από την καταγγελία της, είχε την ευαισθησία να απαγχονιστεί…Τέτοιες ευαισθησίες σήμερα σπανίζουν…
*
Και τώρα μερικές σκέψεις – απλές σκέψεις – πάνω στις βασικές αρχές και προϋποθέσεις της κοινωνικής δίκης:
α/ Η αρχή του προσήκοντος βαθμού υπόνοιας θεωρείται όρος εκ των ων ουκ άνευ. Για να γίνει πιστευτή μια καταγγελία πρέπει να είναι πολύ μεγάλος ο βαθμός αυτής της υπόνοιας και να γίνεται εξαιρετικά προσεκτική η in concreto διακρίβωση της καταγγελίας.
β/ Το «έγκλημα» (το κάθε έγκλημα) αφορά τον καθένα από όλους εμάς. Ο καθένας μας κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πέσει θύμα εγκληματικής πράξης. Το αίτημα προστασίας του ατόμου δεν μπορεί βέβαια να ανυψωθεί σε περιωπή σκοπού της δίκης, αλλά οφείλει να διασφαλιστεί χάρη της διασφαλίσεως του ατόμου και προστασίας της κοινωνίας.
γ/ Τεράστιο δυστυχώς ρόλο στην εποχή μας παίζει ο προτιμωρητικός χαρακτήρας της κοινωνικής καταγγελίας. Το τεκμήριο της αθωότητας στην ελληνική κοινωνία είναι πολύ εξασθενημένο λόγω των ολοκληρωτικών (φασιστικών) συνθηκών που διέπουν τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
*
Υπό τη σκέπη αυτών των σκέψεων θα προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα από τα βήματα που επιτελεί η χορεία των φωνών (ανεύθυνων, αλλά και σοβαρών) της δημόσιας κοινωνικής έκφρασης από τα μέσα επικοινωνιακής δικτύωσης.
Υπήρξαν καταγγελίες, μεταξύ άλλων, και σε βάρος του θεατράνθρωπου Γιώργου Κιμούλη. Δυο αναγκαίες παρατηρήσεις πάνω σε αυτό: H πρώτη: Oι καταγγελίες αυτές πήραν τον χαρακτήρα του καταιγισμού ύστερα από τη σοβαρή αναφορά παλιάς αθλήτριας του ναυτικού στίβου κατά του προπονητού της. Η δεύτερη: Αναμίχθηκαν αιτιάσεις σοβαρών σεξουαλικών ενοχλημάτων γενετικής φύσης με αυτά που γέννησαν οι ύποπτες αναμνήσεις πρώην ή νυν αθλητριών του θεατρικού στίβου κατά των σκηνοθετών που τις προπονούσαν, με μοναδικό κίνητρο των τελευταίων να ανέλθουν σκαλί στη θεατρική κλίμακα.
Είτε άξιζαν είτε όχι… Επανέρχομαι στον ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό θεατρικών παρατάσεων Γιώργο Κιμούλη. Απαξιοτικότερη, και πιο αντικαλλιτεχνική συμπεριφορά σε βάρος της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας από τη σύγχρονη κωμωδία ηθών και οχλήσεων που προκαλούν διάφορες ικέτιδες διαφημιστικής προβολής, φρονώ πως δεν υπήρξε και δεν θα υπάρχει – πιστεύω ότι η ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου θα τη γράψει με μαύρα γράμματα.
Η χαμένη την τιμή του τεκμηρίου αθωότητας αγνοείται, κάπου ανάμεσα στα κανάλια της εμετικής καταγγελομανίας.
*
Ο Γιώργος Κιμούλης παρόλη την αντιεπαγγελματική μεθοδολογία που χρησιμοποιεί απέναντι σε όλους τους συνεργάτες του, εξαιτίας της οποίας έγινε και εν πολλοίς μισητός και αντικοινωνικός, πιστεύω ότι είναι μια παρονυχίδα μπροστά στις ολοκληρωτικές μεθόδους θεατρικής διδακτικής που χρησιμοποίησαν κατά καιρούς κορυφαία ονόματα του θεατρικού χώρου, όπως ο Κουν, ο Λαζάνης, ο Μινωτής, ο Μυράτ, ακόμη και ο Χορν, οι οποίοι όχι μόνο διέσυραν και εξευτέλιζαν και καταξιωμένους πρωταγωνιστές, αλλά έβριζαν και βωμολοχούσαν πειθαναγκάζοντας πολλούς από αυτούς να εγκαταλείψουν το όνειρο μιας θεατρικής καριέρας.
Δεν βγήκε κανένα από τα θύματα αυτά να καταγγείλει σωματική, λεκτική και ψυχολογική παρενόχληση ή οποιασδήποτε μορφής καταναγκαστική βία σε βάρος των ιερών τεράτων. Τα ιερά τέρατα έχουν κι αδυναμίες…
Το μαθησιακό θέατρο δεν είναι δημόσιος κοινωνικός χώρος, όπου μπορεί ο καθένας να μπει και ν’ αλωνίσει. Είναι ιδιωτεύων, κλειστός και ολιγομελής θίασος – εξ ου και η λέξη – στον οποίο για να εισέλθει κανείς πρέπει να περάσει μια σειρά μαρτυρίων για να σταυρώσει τον γνήσιο θεατρικό του λόγο. Η καταξίωση στον συγκεκριμένο χώρο έρχεται ύστερα από πολλές πίκρες και ουκ ολίγα φαρμάκια. Που για τους άξιους είναι τιμητικά και αναγκαία. Ασφαλώς δεν εννοώ και δε δέχομαι την επέλευση εξευτελισμών και διαπομπεύσεων. Αυτά ανήκουν στον μεσαίωνα και στην Ιερή Εξέταση.
Αλλά! Αλλά η διαπόμπευση που παίρνει τη μορφή καταιγίδας τελευταία, εξαιτίας αντιεπαγγελματικών συνηθειών του Κιμούλη για λεκτική και ψυχολογική παρενόχληση, πέρα από τα ειωθότα (διαπόμπευση) σε βάρος του ηθοποιού και σκηνοθέτη από δεκάδες κοριτσόπουλα προκειμένου να συνεργαστούν μαζί του και τα οποία δεν έτυχαν της εκλεκτικής του συνηγορίας, βρήκαν την ευκαιρία να επανέλθουν στο προσκήνιο – αλλά όχι και στη σκηνή – με όλα τα διουρητικά τεχνάσματα συκοφαντικής ή και απλής δυσφήμησης μιας εξέχουσας προσωπικότητας, απαιτεί από τη σύγχρονη επιστήμη μια αναλυτική ψυχογραφημένη μελέτη και σπουδή…

Ο Γιώργος Κιμούλης είναι αναμφισβήτητο πως υπήρξε σκληρός στη δουλειά του, απαιτητικός και εξοντωτικός. Το λέει με άλλα λόγια και ο Κ. Γεωργουσόπουλος. Στη Σχολή του ήταν κέρβερος. Οι περισσότεροι σπουδαστές δεν άντεχαν κι εγκατέλειπαν. Στο θέατρο υπήρξε δυνάστης αντιφατικός και σκληροτράχηλος. Ζητούσε το τέλειο. Στη ζωή του, τολμώ να πω, υπήρξε αποτυχημένος. Οικονομικά κατεστραμμένος. Χρεωνόταν για να στήσει μια παράσταση όπως την ήθελε. Αλλά φαίνεται δεν την ήθελαν οι συνεργάτες και συνεργάτιδές του. Όμως υπήρξε μέγας καλλιτέχνης και τεράστιο ταλέντο. Δυστυχώς εξελίχθηκε σε μανιέρα, όπως λέει κι ο φίλος μου ο Βασίλης ο Μητσάκης. Δεν θα διαφωνήσω.

Ο Γιώργος Κιμούλης υπήρξε σκληρό καρύδι στη ζωή του. Κόντεψε να πεθάνει πάνω στο σανίδι από τα μαρτύρια που του υπέβαλε ο Χορν, δέκα ώρες νηστικός, για να πει μια λέξη ή να κοιτάξει σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, όπως ήθελε ο μαιτρ της σκηνικής εντελέχειας (*). Τα βασανιστήρια του Χορν όμως έπιασαν τόπο…
Ο Γιώργος Κιμούλης ήταν το ίδιο σκληρός και απέναντι στην κόρη του, τη Μαριάννα. Το ξέρουν δα αυτό όλες οι πρώην συνεργάτιδές του που βγαίνουν τώρα να διαμαρτυρηθούν για (αναδρομική) λεκτική, ψυχολογική και επαγγελματική όχληση σε βάρος τους.

Ας μη μιλήσω για το τι είδους «βία» έχουν ασκήσει κατά καιρούς πολλές από αυτές τις «συνεργάτιδες» σε βάρος του είτε για να εισπράξουν – οι ατάλαντες – ένα ρολάκι είτε για να τον τυλίξουν με τα θέλγητρα των μαγισσών του Μεσαίωνα.
Ασφαλώς και ο ίδιος δεν είναι εντελώς ανεύθυνος των καταμαρτυρουμένων. Πολλά από αυτά είναι ενδεχόμενο να έχουν βάση. Αλλά τα πήρε η μπάλα και κυλάνε είτε έχουν υπόσταση είτε είναι μεταχρονολογημένες προβολές. Αλλά ο Κιμούλης έπεσε θύμα και για έναν επιπλέον λόγο που ο θεός να σε φυλάει απ’ αυτόν: Έπεσε πάνω στο φεμινιστικό τείχος των ξεσηκωμένων γυναικείων οργανώσεων που σημαδεύουν σαν τους μανιακούς κυνηγούς ό,τι κινείται…
(*) Στις πρόβες του έργου «Σλουθ», που έπαιξε ο Χορν μαζί με τον Κιμούλη, οι δυο τους πάνω στη Σκηνή για δυο ώρες…

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το