Όταν η Αριστοτελική Λογική δεν εξαιρεί τη Μακεδονία…

του Αλέξανδρου Δημητρόπουλου

[Συντομευμένη απόδοση «προφητικού» μαθήματος που είχαμε παρουσιάσει (στον τύπο της σοφιστικής αντιστροφής, επί των Λογικών Αρχών) και το οποίο είχαμε «εκδώσει» τον Ιούνιο του 2019 (έναν χρόνο μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών). Ευχαριστούμε την… «ατίθαση» κυρία Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα (Σκοπιανή ατόφια), η οποία, με την ορκωμοσία της (προσφάτως), ως νέας προέδρου τής… ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (σκέτο), κατά κάποιον τρόπο μάς επιβεβαιώνει!].

Έχουμε και λέμε:
1. Αφού Α=Α (η κάθε έννοια ταυτίζεται με τον εαυτό της – και μόνον), σύμφωνα με την αρχή της ταυτότητος, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι η «Βόρεια Μακεδονία (των Σκοπίων)» δεν θα εκδηλώσει εν καιρώ, με «ατίθασες» ηγεσίες της (που θα μεθερμηνεύσουν… τα ευάλωτα σημεία -και είναι ουκ ολίγα- της «Συμφωνίας των Πρεσπών») καίριες τάσεις αλυτρωτισμού εις βάρος της «Νότιας Μακεδονίας (της Θεσσαλονίκης μας, ας πούμε)»; Διότι, αργά ή γρήγορα, και πάντα «κατά λογικήν αναγκαιότητα» (αφού το «Βόρεια» χωρίς το «Νότια» δεν νοείται), ο όρος «Νότια Μακεδονία» (ρωτήστε και την «πέμπτη φάλαγγα» στους νομούς Πέλλας και Φλώρινας) είναι αυτός -ο όρος- που θα υιοθετηθεί… ως η νέα «φυσιολογική» εξέλιξη! Για να πραγματωθεί, εν καιρώ τω δέοντι, η ενιαία -ταυτοτική πια- Μακεδονική Επικράτεια, δηλαδή η «(μεγάλη) Μακεδονία του Αιγαίου» – όνειρο καλλιεργημένο των «καλών» γειτόνων μας.
2. Αφού το Α δεν είναι όχι Α (δεν μπορεί να ισχύει κάτι και ταυτόχρονα να μην ισχύει), σύμφωνα με την αρχή της αντιφάσεως, πώς είναι δυνατόν από την ιστορικά «παγιωμένη» Μακεδονία να «γεννιέται» (με τη δική μας μάλιστα συνέργεια!) και μια νεόκοπη «μη Μακεδονία», ως αναίρεση της πρώτης, που θα λέγεται όμως «Βόρεια Μακεδονία» (πάντως, «Μακεδονία), δίνοντάς τη χάρισμα στους «καλούς» μας γείτονες; Διακρατική φιλανθρωπία θα κάνουμε με την απεμπόληση των απαράγραπτων εθνικών μας δικαίων; Και πώς δεν θα ακολουθήσουν, συν τω χρόνω, και άλλες δυο-τρεις «Μακεδονίες» (από Αλβανία μέχρι Βουλγαρία και βάλε), σύμφωνα με το «δεδικασμένον» και σε συνδυασμό με τις (όλο και πιο φρέσκες) «συνοριακές» ορέξεις των Βαλκάνιων «αδελφοποιτών» μας;
3. Αφού το Α είναι -ορίζεται- ή Β ή όχι Β (ποτέ και τα δύο μαζί), σύμφωνα με την αρχή του αποκλειομένου μέσου ή τρίτου, πώς είναι δυνατόν να δεχτείς ότι πλάι στην (αρχαιόθεν) Μακεδονία -για την οποία «έδωσαν αμέτρητες μαρτυρίες» οι πρόγονοί σου- θα έχεις (τώρα) και έναν κατασκευασμένο ίσκιο της, που (ως ίσκιος) θα είναι και… δεν θα είναι Μακεδονία; Δεν το καταλαβαίνεις, συμπατριώτη μου [σου μιλάει ο Αριστοτέλης], ότι μέσος όρος δεν υπάρχει στον εθνοτικό αυτοπροσδιορισμό σου; Είσαι αυτό που κουβαλάς -και τρέφεσαι- από τις ρίζες σου (δεν σου το έμαθαν στο σχολείο;). Δεν μπορεί, επομένως, να είσαι «κατά το ήμισυ» Μακεδόνας (της αλύτρωτης… «Νότιας Μακεδονίας», κατά τους Σκοπιανούς). Γιατί, αυτομάτως, γίνεσαι και «λειψός» Έλληνας!
4. Αφού πάντα και παντού υπάρχει η σχέση αιτίου – αιτιατού (και είναι η στενή αλληλουχία που δένει τα γεγονότα), σύμφωνα με την αρχή του αποχρώντος λόγου, πώς είναι δυνατόν να μην πρόσεξες, συμπατριώτη μου [σου μιλάει ο Αριστοτέλης], τη μεγάλη χαρά που χάρηκαν οι εκ της Εσπερίας διαχρονικοί «φίλοι» της πατρίδας μας -τόσο γνωστοί σου άλλωστε- για την κυρωμένη (και από το Ελληνικό Κοινοβούλιο… των 153) «Συμφωνία των Πρεσπών»; Και το περισσότερο: Δεν ένιωσες το «αγνό και άδολο» ενδιαφέρον που επέδειξαν, προσερχόμενοι και με τα συμβολικά «δώρα» τους (χρυσόν και λίβανον και σμύρναν…) στις «ταπεινές φάτνες» -τα δύσκολα «οικονομικά»- των Σκοπίων και της Αθήνας, για να διευθετηθεί (επί τέλους!) η «διακρατική -μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων- εκκρεμότητα»; Όταν, δηλονότι, «ο πωλών τοις μετρητοίς»… απ’ τα μαλλιά του πιάνεται!
Γι’ αυτό -θυμάσαι- ακολούθησαν και οι βαρύγδουποι -από διεθνή διπλωματικά κέντρα- εγκωμιασμοί των «πρωταγωνιστών» (παιγνίου γραβάτας, η εικόνα) της «Συμφωνίας των Πρεσπών», εν πρώτοις (πού αλλού;) επί γερμανικού εδάφους (στο Μόναχο, αν το ξέχασες) – σε Συνέδριο της «πεφωτισμένης Δεξιάς», μερκελικού τύπου, όπου η χαρά είχε περισσέψει! ΔΙΟΤΙ:
Δεν είναι δα και λίγο να επιβάλλεις, ως ελληνική κυβέρνηση (και μάλιστα «πλαγιο-αριστερή»!), την απόλυτη αλαλία στους «ιθαγενείς» σου. Δηλαδή, στους Έλληνες πολίτες που θεωρήθηκαν… αδαείς και ανώριμοι να εκφραστούν μέσω Δημοψηφίσματος (για ένα τεράστιο εθνικό τους ζήτημα), αλλά… πανάξιοι «ν’ ακούνε τα τουμπελέκια κάτω απ’ το δέντρο του μπαμπού, καθώς χορεύουν οι αυλικοί [από κόμμα σε κόμμα μετακινούμενοι] με τερατώδεις προσωπίδες…» (τι παραπάνω θα ’γραφες, ποιητή, αν ζούσες σήμερα)!
Γι’ αυτό κι εσύ, αδερφέ μου Έλληνα [σου μιλάει πάντα ο Αριστοτέλης από τα βάθη της Ιστορίας σου], πρόσεξε καλά τις Σειρήνες – και θυμάσαι τι έκανε ο πολυμήχανος Οδυσσέας… Με άλλα λόγια: Μείνε προσηλωμένος στην Ιδέα που εκπηγάζει από εκείνη την παμπάλαια προειδοποίηση: «Φοβού τους Δαναούς [τους κατά καιρούς «προστάτες και φίλους» της πατρίδας μας] ακόμη και δώρα φέροντας»! Βάλε τη λογική σου να δουλέψει, καθέτως και οριζοντίως (γι’ αυτό σου έδωσα τις Λογικές Αρχές – θεμελιώδεις νόμους της νοήσεως). Και κοίταξε να εντοπίσεις όλες τις «αμφισημίες» -κερκόπορτες δυσδιάκριτες με πρώτο μάτι- που εμπεριέχονται στα άρθρα 1 και 7 και 8 και 14 (με τα «πιθανά εκκρεμή ζητήματα», όπως βαφτίστηκαν) της «ιστορικής (από την ανάποδη) Συμφωνίας των Πρεσπών»! Μην ισχύσει και για σένα το «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα» που, τελικά, είναι η μη ανάληψη των ατομικών -πατριωτικών- ευθυνών σου.
Συμπερασματικά: Όσο περισσότερο θα συνεχίζουν να μας επιβραβεύουν -ή και θα επιμένουν να ερωτοτροπούν με τον «κυβερνοχώρο» μας- ο Τραμπ και η Μέρκελ [και τώρα οι διάδοχοί τους], καθώς και η παρελκόμενη των Βρυξελλών κουστωδία, τόσο πιο πολύ, και σε συστηματικότερη βάση, θα πρέπει εμείς οι Έλληνες να «αρματωνόμαστε». Για να αποφύγουμε και τους επικείμενους, αν δεν βάλουμε γρήγορα μυαλό, εθνικούς ακρωτηριασμούς μας: στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο και αλλαχού…! Κι αλίμονο αν φτάσει κάποτε η στιγμή ώστε να αποδειχτεί, για ολόκληρο τον Ελληνισμό, «η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης». Δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. Το φοβάμαι, όμως!
Αυτά θα σου έλεγα εγώ ο Αριστοτέλης, ο Μακεδών (Σταγειρίτης γαρ) και Έλλην, δαιμόνιε αλλά και ευκολόπιστε απόγονέ μου.
Και για την «αντιγραφή»: Α.Δ.