Της Χριστίνας-Μαρίας Λαμπροπούλου*
Όλοι εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και τη σημαντικότητά τους. Όσο σημαντική ήταν η πορεία μέχρι τον αγώνα και η νίκη ενός αθλητή τόσο σημαντικά ήταν και όλα εκείνα που την ακολουθούσαν για τον ίδιο.
Μία νίκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην αρχαιότητα εξασφάλιζε στον αθλητή που την είχε επιτύχει δόξα, φήμη, τιμητικές διακρίσεις, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και υλικές απολαβές. Το όνομά του περνούσε στην ιστορία της πόλης-κράτους από την οποία καταγόταν και μαζί με αυτό ο ίδιος περνούσε στην αθανασία. Ανδριάντες, μαρμάρινες στήλες και επιγραφές στήνονταν σε διάφορα σημεία της πόλης, ενώ ποιήματα και ωδές υμνούσαν το κατόρθωμά του. Συχνά το όνομά του αποτελούσε και την ονομασία της επόμενης Ολυμπιάδας. Με τους τρόπους αυτούς ο θρίαμβος διαιωνιζόταν στις επόμενες γενιές, ενώ ταυτόχρονα αποτελούσε παράδειγμα για κάποιους να τον μιμηθούν και να συνεχίσουν ν’ αγωνίζονται.
Οι τελετές υποδοχής των νικητών ήταν εξίσου σημαντικές και μεγαλοπρεπείς. Οι ολυμπιονίκες, ανεβασμένοι πάνω σε στολισμένα τέθριππα, έμπαιναν στις πόλεις, εισερχόμενοι από ένα τμήμα του τείχους, το οποίο κατεδαφιζόταν για να τιμηθεί η είσοδός τους στην πόλη-κράτος. Ένας νικητής μετά από ένα τέτοιο επίτευγμα, ως ημίθεος και αθάνατος ήταν αδύνατο να εισέλθει στην πόλη από τις πύλες που εισέρχονταν οι κοινοί θνητοί. Το γκρέμισμα του τείχους είχε όμως και έναν επιπλέον συμβολισμό. Η πόλη-κράτος που είχε ολυμπιονίκες, δεν είχε ανάγκη από τείχη. Ο αθλητής-ολυμπιονίκης ως ημίθεος, όταν ο εχθρός έφτανε προ των πυλών, θα μπορούσε να μπει μπροστά ως ασπίδα και να προστατεύσει τους πάντες και τα πάντα, νικώντας με σώμα και ψυχή κάθε επίδοξο εισβολέα.
Στη σύγχρονη εποχή οι εχθροί προ των πυλών πολλοί. Είτε τους βλέπεις είτε όχι καλείσαι να τους αντιμετωπίσεις. Ένας από τους εχθρούς αυτούς και η βία (λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική). Ένας εχθρός που δεν είναι πάντα ορατός και ευδιάκριτος. Ωστόσο, τα θύματά της όταν έρθουν αντιμέτωπα με αυτή πρέπει να πολεμήσουν τα σημάδια της. Κάποιες φορές ορατά πάνω στο σώμα. Κάποιες αόρατα στην ψυχή. Τα περισσότερα θύματα κακοποίησης γυναίκες. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες ενημέρωσης και κινητοποίησης της κοινωνίας φαίνεται να βρίσκουν αποδοχή μόνο στη θεωρία και σπάνια στην πράξη.
Μέχρι τη στιγμή που μία γυναίκα κάνει την αρχή. Και εκεί που έχουμε μείνει στα λόγια και στις φαινομενικές αναλύσεις διανύοντας την εποχή του Covid-19, του εγκλεισμού και της κοινωνικής απομόνωσης – όπου οι καταγγελίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις ειδικές τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης θυμάτων κακοποίησης αυξάνονται δραματικά – μία καταξιωμένη Ελληνίδα Ολυμπιονίκης γκρεμίζει τα τείχη της σιωπής για να μπει μπροστά ως ασπίδα και να προστατεύσει όλες τις συναθλήτριες, όλες τις γυναίκες, όλα τα κορίτσια που την ακολουθούν. Η γυναίκα ως σύμβολο του κάλλους (Αφροδίτη, ωραία Ελένη), της δύναμης (Μελέκ Ιπέκ, Μαλάλα), παλεύει με τον ίδιο της τον εαυτό. Όμως, κάπου εκεί βρίσκει αυτό το οποίο αναζητούσε για να προχωρήσει μπροστά. Βρίσκει τη σοφία. Σοφία και το όνομά της. Σοφία Μπεκατώρου είσαι πραγματική ολυμπιονίκης ζωής στον δρόμο των γυναικών προς το φως, το πορτοκαλί φως ενάντια στην έμφυλη βία. Και όπως είπε και η Αμάντα Γκόρμαν στην ορκωμοσία του νέου προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και της πρώτης γυναίκας αντιπροέδρου Καμάλα Χάρις με τίτλο «Ο λόφος που σκαρφαλώνουμε»: «Υπάρχει πάντα φως, αρκεί να είμαστε γενναίοι να το αντικρίσουμε, αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι να γίνουμε το φως». Και η δική μας Ελληνίδα Σοφία Μπεκατώρου ως γενναία έγινε το φως για όλες εμάς.
Σοφία σε ευχαριστούμε. Είμαι σίγουρη πως κάποτε η ιστορία θα γράφει:… «Ήταν εκείνος ο Ιανουάριος του φοβερού κορωνοϊού το 2021 όταν γκρεμίστηκαν τα τείχη της σιωπής και η Σοφία έμεινε στην ιστορία ως αθάνατη όχι μόνο ως ολυμπιονίκης, αλλά και ως γυναίκα».
Ο Πρώτος Σοροπτιμιστικός Όμιλος Βόλου μαζί με τη Σοροπτιμιστική Ένωση Ελλάδος είναι μαζί της και δίπλα της και πάντοτε ενάντια σε κάθε μορφή έμφυλης βίας. Ειδικά εφέτος, 200 ακριβώς χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση και τον αγώνα για την ελευθερία, ας διεκδικήσουμε την ελευθερία να σπάσουμε τη σιωπή, να μην αποδεχτούμε την όποια μορφή κακοποίησης για όλους τους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, κορίτσια και αγόρια και να μιλήσουμε. Η Σοφία νίκησε. Η δική μας νίκη μπορεί και πρέπει να γίνει από όραμα στόχος.
Τελικά κάτι αλλάζει ή κάτι έχει ήδη αλλάξει…
*Η Χριστίνα-Μαρία Λαμπροπούλου είναι οικονομολόγος, αντιπρόεδρος Πρώτου Σοροπτιμιστικού Ομίλου Βόλου