Της Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc Ποινικού και
Εγκληματολογικού Δικαίου,
αρθρογράφου, συγγραφέα
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένοι και αγαπημένες και μια όμορφη Κυριακή σας εύχομαι από καρδιάς. Την Πέμπτη στις 18 Ιουλίου στις 9.30 το βράδυ παρακολούθησα στο Δημοτικό Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» τη θαυμάσια παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του πολύ ταλαντούχου Άρη Μπινιάρη με τους εξαιρετικούς Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στον ρόλο του Πισθέταιρου και τον Γιώργο Χρυσοστόμου στον ρόλο του Ευελπίδη και με μια σειρά άλλων πολύ αξιόλογων ηθοποιών.
Τι να πει κανείς γι’ αυτή την τόσο επαναστατική, ανατρεπτική, ιδιαίτερη, χαρισματική, μοναδική, ποιητικότατη παράσταση που σε κάνει να θέλεις κι εσύ να κάνεις τη δική σου ανατροπή εκεί ακριβώς που βρίσκεσαι; Στον δικό σου μικρόκοσμο. Στον δικό σου χωροχρόνο.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Πισθέταιρος και ο Ευελπίδης απογοητευμένοι από τον κόσμο των ανθρώπων, ψάχνουν έναν νέο τόπο για να ζήσουν, αναζητώντας τη δική τους ουτοπία. Έτσι έρχονται σε επαφή με τα πουλιά που κάποτε ήταν στη θέση των θεών και κατείχαν όλη τη δύναμη για να ιδρύσουν μία δίκαιη νέα πολιτεία μεταξύ ουρανού και γης και να πάρουν την εξουσία από τους θεούς, αλλά και τα προνόμιά τους. Στην πορεία για την ίδρυση αυτής της πολιτείας εμφανίζονται διάφοροι απατεωνίσκοι, οι οποίοι θέλουν να έχουν λόγο και να τους εκμεταλλευτούν όπως ο ιερέας, ο οποίος τους απειλεί ότι δεν θα τα καταφέρουν κι ότι δεν θα τα βγάλουν πέρα με τους θεούς, οι οποίοι θα τους καταστρέψουν, η κυρία επί των πολιτιστικών, η οποία τους υπόσχεται ότι θα τους οργανώσει στον τομέα του πολιτισμού, ο πολιτικός μηχανικός, ο οποίος με το αζημίωτο φυσικά θα τους χτίσει την πολιτεία, αυτός που τους υπόσχεται ότι θα τους ξεμπερδεύει με κάθε είδους γραφειοκρατία και τέλος ο δικηγόρος, πολιτικός, δημοσιογράφος που όμως τον στέλνουν από κει που ήρθε. Τα πουλιά όμως δεν πτοούνται και χτίζουν τελικά την πολιτεία τους και καταφέρνουν και έρχονται σε ειρήνη με τους θεούς, οι οποίοι μην μπορώντας να κάνουν αλλιώς, συμφιλιώνονται με τα πουλιά και δέχονται την εξουσία τους και την πολιτεία τους.
Ο Άρης Μπινιάρης, όπως ακριβώς και ο Αριστοφάνης, με την παράστασή του δημιουργεί μία οικουμενική ποίηση. Μετά τους Πέρσες και τον εξαιρετικό Προμηθέα Δεσμώτη που είδα το 2022 στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο της Ν. Ιωνίας, είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με αρχαία κωμωδία και τα καταφέρνει πολύ πολύ καλά. Το ευφυέστατο χιούμορ είναι διάχυτο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Οι πανέξυπνοι διάλογοι είναι αφοπλιστικοί και οι κινήσεις των ηθοποιών και του χορού πραγματικά δημιουργούν ιστορία. Κάποια στιγμή όταν τους έβλεπα να κινούνται σκέφτηκα: «Θεέ μου, είναι πάρα, μα πάρα πολύ δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού». Όχι ότι δεν το ήξερα, αλλά το συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά. Όλοι μα όλοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και για αυτό άλλωστε πετυχαίνουν θαυμάσια αποτελέσματα. Και πρέπει εδώ να επισημάνω, επίσης ότι τα καπέλα που φορά ο χορός, αλλά και οι μάσκες που φορούν οι δύο πρωταγωνιστές είναι ευρηματικότατα και πολύ καλαίσθητα.
Η παράσταση παρουσιάζεται σε μία μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία, καθώς έκανε πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων στις 12/7 και θα κάνει στάση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου την Παρασκευή 9 και το Σάββατο 10 Αυγούστου. Αν έχετε τη δυνατότητα να πάτε στην Επίδαυρο μην την χάσετε! Είναι πραγματικά μια συγκλονιστική παράσταση.
Και θα σας αφήσω με κάτι που λένε τα πουλιά στην παράσταση που εμένα με συγκίνησε πολύ:
«Γιατί εμείς είμαστε πιο παλιοί από όλους τους Θεούς, εμείς καταγόμαστε από τον έρωτα».
Ώς την επόμενη φορά, έχετε την αγάπη μου και καλή σας θέαση!