του Γιάννη Μαντίδη
«Το Άγιο Πνεύμα να σας φωτίζει να γράφετε σωστά, να λέτε την αλήθεια». Ήταν στο μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου, στα Μετέωρα. Εκεί βρεθήκαμε την ημέρα του Αγίου Πνεύματος, οι δημοσιογράφοι της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδος και Εύβοιας και του Επικουρικού Ταμείου που κάνει το μνημόσυνο για την ανάπαυση των ψυχών των απόντων συναδέλφων μας και την αρτοκλασία για την υγεία των παρόντων, αυτών που ο συμπαθής ιερωμένος ευχήθηκε να λένε την αλήθεια.
Δύσκολα τα πράγματα πάτερ μου ζητάς στις βάρβαρες εποχές που ζούμε, αλλά το πολεμάμε, αντέχουμε, μένουμε όρθιοι, σαν τους βράχους των Μετεώρων, που όσο τους ατενίζουμε, τόσο θαυμάζουμε το μεγαλείο τους, χωρίς καθόλου να χρειάζεται στα ερωτήματά μας ν’ απαντούν…
Από μνημόσυνο σε μνημόσυνο! Είχα να πάω κάποια χρόνια. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ορμάν Μαγούλα. Στο κενοτάφιο, εκεί που θάφτηκαν σαράντα κορμιά αθώων που κρέμασαν οι Γερμανοί με τους Εασαδίτες στις 31 του Μαγιού 1944. Κι ανάμεσα στους σαράντα, όπως γράφω και στη «Σοφίκα» μου, οι δώδεκα ήταν Κατωλεχωνίτες, που έπιασαν οι δολοφόνοι την Πρωτομαγιά, νέα παιδιά, όπως τα δύο αγόρια του ψάλτη μας, του Σουτραλή, ο Γιάννης με τον Γιώργο, 21 και 20 χρονών αντίστοιχα. Κι όταν κρεμάσανε τον πρώτο, τον είδε ο άλλος και λιποθύμισε κι έτσι λιπόθυμο, τα κτήνη τ’ ανθρωπόμορφα, τον σήκωσαν και του πέρασαν στο λαιμό του τη θηλιά…
Μετά το μνημόσυνο, που προς τιμήν τους φροντίζουν και κάνουν κάθε χρόνο ο δήμαρχος Φαρσάλων κι ο πρόεδρος του Δασόλοφου όπως μετονομάστηκε το Ορμάν Μαγούλα, κάθισα κάπου παράμερα, ανάμεσα στα παλιά βαγόνια του έρημου τώρα σιδηροδρομικού σταθμού, ψάχνοντας με την φαντασία μου να βρω τα δέντρα και τα κάγκελα με τις θηλιές και τους κρεμασμένους να σπαράζουν, εικόνες για τους νέους «ακατάλληλες», μόνο παλιοί επιτρέπεται να ξαναβλέπουν/ Κι όμως, η ιστορία, όσο κι αν είναι οδυνηρή, πρέπει να γράφεται, να διδάσκεται, να την μαθαίνουν οι νεότεροι να την ξέρουν, να τη θυμούνται, ποτέ να μην ξεχνούν. Διαφορετικά…
Η «Φωλιά των Κυνηγών» είναι η φιλόξενη ταβέρνα στον Δασόλοφο όπου ο δήμαρχος κι ο πρόεδρος του χωριού μας κέρασαν νόστιμους μεζέδες και αναψυκτικά. Την προηγούμενη φορά που βρέθηκα στο ίδιο μνημόσυνο, στο Ορμάν Μαγούλα, ήταν αρκετοί οι συγγενείς των κρεμασμένων του χωριού μας. Αυτή τη φορά ήταν ένας εγγονός που έχει το ίδιο οναματεπώνυμο ενός από τους δώδεκα Κατωλεχωνίτες κρεμασμένους. Ο συγχωριανός και φίλος Σωτήρης Χαλκιάς, που τον ευχαριστώ για το ταξίδι στον θεσσαλικό μας κάμπο, τον απέραντο και στο αξέχαστο κομμάτι της τοπικής μας ιστορίας που στις Πρωτομαγιές και στις 31 του Μάη ξαναζώ…