Άρθρα

Όμως ντρέπομαι

*του Κώστα Γαργάλα*

Κάποτε φυσικά και νομοτελειακά μετά τη λεκτική βία έρχεται και η ώρα της σωματικής απειλής και βίας.
Πού;
Μα φυσικά στο Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου.
Που βέβαια μόνο χώρος Δημοκρατίας δεν είναι και ναός της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ έκφρασης πολιτικού και αυτοδιοικητικού λόγου. Πολύ δε περισσότερο διαλόγου.
Μετά ακριβώς από τη φασιστική επίθεση που δέχτηκα από τη Δημοτική Αρχή και ιδιαιτέρως τον Α. Μπέο, με προσβολές και εκφράσεις τύπου «βρωμιάρης», με αφαίρεση λόγου και κλείσιμο του μικροφώνου από τον Γ. Μουλά , πρόεδρο του Δ.Σ , ώστε να μην καταγραφεί η άποψή μου καθώς το σχόλιο δεν ήταν αρεστό και πολύ πριν εκπνεύσει το δίλεπτο – τρίλεπτο που δικαιούνται άπαντες σύμφωνα με τον κανονισμό , μέσα σε φωνές, κραυγές και εντάσεις, αλλά και με την προσοχή πάντα αυξημένη έτσι ώστε καθώς μιλώ πάντα να έχω τον νου μου κοιτώντας δίπλα και πίσω, για ενδεχόμενες «αυθόρμητες πολιτικές εκδηλώσεις», ανάλογες όσων περιέγραφαν οι γονείς μας πως συνέβαιναν στους καιρούς των παρακρατικών της προχουντικής εποχής και της εφταετίας, έρχεται και η ώρα της απειλής με σωματική βία.

Κι επειδή είναι τόσο διαβρωμένα τα πάντα , τόσο ευτελισμένοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, τόσο ανύπαρκτοι και αδιάφοροι όσοι είναι υπεύθυνοι από τα υπουργεία και τους θεσμούς για τον έλεγχο τήρησης στοιχειωδώς της νομιμότητας, η μόνη αντίσταση και ταυτόχρονα ορθή και λογική επιλογή ήταν η αλληλεγγύη απέναντι σ’ εκείνον που απειλείται. Τον αδύναμο εν προκειμένω. Και στη συγκεκριμένη στιγμή δεν θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε άλλο παρά να αποχωρήσω, προκειμένου να καταδικάσω με τον τρόπο μου την απειλή της σωματικής ακεραιότητας των συναδέλφων Οικονόμου και Λαμπρινίδη αλλά και την αποφυγή περισσότερων ίσως και σοβαρότερων εξελίξεων. Μέσα στο κλίμα αυτό έντασης και αποχωρώντας από την αίθουσα συνεδρίασης προσπάθησα να ευαισθητοποιήσω και τους συναδέλφους Θόδωρο Τσαλούχο της ΛΑΣ που δεν αποχώρησε για τους δικούς του λόγους, όπως και τους Τ. Δουλόπουλο και Μ. Μιντζικό υπενθυμίζοντάς τους πως μεγάλη αξία έχει η συμμετοχή στη Συνεδρίαση που είναι και η πεμπτουσία του θεσμικού μας ρόλου όπως και η ανάπτυξη του πολιτικού – αυτοδιοικητικού λόγου αλλά πολύ μεγαλύτερη είναι εκείνη που αναφέρεται στη υπεράσπιση της Δημοκρατίας απέναντι στη βαρβαρότητα και την πολιτική σήψη όπως αυτή εκφράζεται απ’ αυτή τη Δημοτική Αρχή. Όπως επίσης κι εκείνη της ευθείας αντίθεσης, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, απέναντι στη βία που ασκείται στην αίθουσα αφού είναι πλέον ορατή η αναβάθμιση της ποιότητας από το λεκτικό στο κυριολεκτικό επίπεδο.

Δέχθηκα, όπως μάλλον ήταν αναμενόμενο απ’ όλους όσους με πληροφόρησαν και μίλησα αργότερα, τις ανεξήγητες αλλά χυδαιότατες βρισιές τύπου «στο διάολο να πας» κ.λπ. του επικεφαλής της Παράταξης της Ν.Δ., με σημαντική χρονική υστέρηση κι αφού μάλιστα είχα απομακρυνθεί από την αίθουσα και δεν μπορούσα ούτε να ακούσω ούτε και να απαντήσω. Υπό τις επευφημίες βέβαια των Συμβούλων της Δημοτικής Αρχής. Προσπαθώντας αργότερα να εξηγήσω το γιατί αυτή η αντίδραση, θυμήθηκα πως ο φασισμός πάντα είχε ανάγκη από τον πέμπτο τροχό. Αλλά και πάντα τον έβρισκε. Συνήθως βέβαια αυτός ο τροχός είχε και κάποια άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πλέον των αμιγώς πολιτικών. Και αυτά συνήθως πάντα έβγαιναν, αργά ή γρήγορα, στην επιφάνεια. Αλλά αυτά δεν είναι ούτε του προσωπικού – εργασιακού ενδιαφέροντός μου ούτε αντικείμενο του δικού μου επιστημονικού πεδίου ούτε όμως περιλαμβάνονται και στις αρμοδιότητες που προκύπτουν από τον πολιτικό – αυτοδιοικητικό μου ρόλο ως αιρετός. Του ιστορικού ίσως, αν και νομίζω πως ακόμα κι εκείνος θα αηδιάσει από την κατάσταση που θα διαπιστώσει πως επικρατούσε την περίοδο αυτή και που δυστυχώς σήμερα είναι η καθημερινότητά μας. Δυστυχώς.

*δημοτικός σύμβουλος Βόλου

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το