Στρατηγικές υποχωρήσεις με «δίχτυ ασφαλείας» στο κεφάλαιο των ομαδικών απολύσεων και επιμονή στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων χτίζουν τη «γραμμή Μαζινό» της ελληνικής πλευράς στο μέτωπο των εργασιακών.
Στην πλέον κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση, η επικείμενη εργασιακή μεταρρύθμιση, που είναι και ο δύσκολος πυρήνας του πακέτου, αναδεικνύεται στη μητέρα των μαχών. Από κοντά έρχεται και η αναμόρφωση του Προνοιακού Χάρτη, που προϋποθέτει δύσκολες αποφάσεις, ώστε να «κλειδώσει» η χρηματοδότηση για την πανελλαδική εφαρμογή του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης με μέτρα μόνιμου χαρακτήρα.
«Η αξιολόγηση θα κλείσει. Αυτή είναι η εκτίμησή μας, και θα έχουμε στις 5/12 συμφωνία», εκτιμούσαν την Παρασκευή κύκλοι του υπουργείου Εργασίας, με την παραδοχή ωστόσο πως τα εργασιακά είναι βασικό και ταυτόχρονα δύσκολο κομμάτι της αξιολόγησης. Στο πλαίσιο αυτό, το μέτωπο των ομαδικών απολύσεων αναδεικνύεται στο μεγαλύτερο «αγκάθι». Η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει το ΔΝΤ που εξαρχής… στυλώνει τα πόδια και ζητά αύξηση του ορίου πέραν του οποίου οι απολύσεις θεωρούνται ομαδικές. Η αύξηση των ορίων όμως είναι κάτι που δεν δέχεται να συζητήσει η ελληνική πλευρά. Και έχει ισχυρά επιχειρήματα. Από την άλλη, βέβαια, πρέπει να διαχειριστεί μια δυσάρεστη ?όπως προοικονομείται? δικαστική απόφαση από το Δικαστήριο της ΕΕ για την προέγκριση που διατηρεί στην Ελλάδα ο υπουργός Εργασίας επί σχεδίου ομαδικών απολύσεων. Και το χειρότερο είναι πως η πολυαναμενόμενη απόφαση αργεί και δεν αναμένεται πριν από τα μέσα του Δεκέμβρη…
Τρεις πυλώνες
Στο εκρηκτικό αυτό περιβάλλον, το σχέδιο για τη μεταρρύθμιση του πλαισίου των ομαδικών απολύσεων χτίζεται σε τρεις πυλώνες: μεταβίβαση του προελέγχου από τον υπουργό Εργασίας σε άλλη Αρχή, «κοινωνικό πλάνο» που θα στηρίζει όσους μένουν χωρίς δουλειά και μάχη για τη διατήρηση του ορίου στο 5%. Η γενική εικόνα συμπληρώνεται από την επιμονή της ελληνικής πλευράς να επανέλθουν σε ισχύ 2 εμβληματικές ρυθμίσεις για τις συλλογικές συμβάσεις: επεκτασιμότητα κλαδικών και επικράτηση ευνοϊκότερης ρύθμισης για τον εργαζόμενο.
Η επιχειρηματολογία χτίζεται στη λογική πως δεν έχουμε αποκέντρωση των διαπραγματεύσεων αλλά κατάρρευση. Ως όπλα της, η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, αναμένεται να χρησιμοποιήσει τα πορίσματα της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων και του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, ώστε να επιτύχει την επαναφορά. «Κόκκινες» γραμμές επιχειρεί να χαράξει η κυβέρνηση και στο μέτωπο του συνδικαλιστικού νόμου. «Αρνούμαστε να συζητήσουμε θέματα απεργίας ή ανταπεργίας (λοκ – άουτ) και συζητάμε μικρές παρεμβάσεις με σεβασμό στη συνδικαλιστική ελευθερία», υποστήριζαν κύκλοι του υπουργείου Εργασίας. Επιμέρους παρεμβάσεις στα συνδικαλιστικά προνόμια εκτιμάται, επίσης, πως θα μπορούσαν ευκολότερα να περάσουν. «Κατεβάζουμε πρόταση-πακέτο, έχουμε επεξεργασμένη θέση και την έχουμε εκθέσει στους δανειστές», έλεγαν κύκλοι του υπουργείου.
Οι δανειστές εξαρχής ζητούν ευθυγράμμιση του ελληνικού θεσμικού πλαισίου των ομαδικών απολύσεων και της συλλογικής δράσης (απεργίες) με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς βέλτιστες πρακτικές. Μάλιστα το ΔΝΤ ζητά αύξηση του ορίου πέραν του οποίου οι απολύσεις θεωρούνται ομαδικές και εντάσσονται σε διοικητική διαδικασία. Το όριο βρίσκεται σήμερα στο 5% και μέχρι 30 απολύσεις για επιχειρήσεις με πάνω από 150 εργαζομένους, ενώ η σχετική κοινοτική οδηγία προβλέπει έως και 10% των εργαζομένων, σε επιχειρήσεις που απασχολούν 100 – 300. «Δεν συζητάμε αύξηση του ορίου. Τα όριά μας είναι πλήρως εναρμονισμένα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία», τονίζουν κύκλοι του υπουργείου.
Η ελληνική νομοθεσία βρίσκεται στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, σύμφωνα με δείκτες του ΟΟΣΑ. Ωστόσο, η διοικητική προέγκριση που διατηρεί ο υπουργός Εργασίας δεν είναι συμβατή με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο αλλά συνιστά «ιδιαιτερότητα». Θεωρείται μάλιστα πιθανό να «κλειδώσει» το συγκεκριμένο θέμα, πριν εκδοθεί η σχετική απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, καθώς αυτή δεν αναμένεται πριν από τα μέσα Δεκεμβρίου. Δεδομένου ότι η εισαγγελική πρόταση ήταν αρνητική για το ελληνικό θεσμικό πλαίσιο και ότι τα χρονικά περιθώρια πιέζουν, η ελληνική πλευρά επεξεργάζεται εναλλακτικές, όπωςη μεταβίβαση της αρμοδιότητας σε άλλη αρχή (π.χ. ΟΜΕΔ). «Για μας το βασικό είναι να υπάρχει προέλεγχος και αυτός να είναι ουσιαστικός. Να μη μείνει ο εργαζόμενος χωρίς εκ των προτέρων προστασία και να έχει ως μόνη λύση την εκ των υστέρων προσφυγή στα δικαστήρια», περιγράφουν Ελληνες διαπραγματευτές. Παραδέχονται πως τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αν και εκτιμούν ότι δεν θα υπάρξει «κάθετη αντίθεση» των θεσμών στο θέμα του προελέγχου.
Στο ίδιο παζλ, η ελληνική πλευρά «κουμπώνει» και την υποχρέωση «κοινωνικού πλάνου», το οποίο θα στηρίζει όσους κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά: π.χ. χρηματοδότηση προγραμμάτων κατάρτισης και επανεκπαίδευσης απολυμένων, κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών όσων είναι κοντά στη σύνταξη, επιδοτούμενη εργασία μειωμένου ωραρίου με στόχο την αποφυγή απολύσεων κ.ά.
Ο κατώτατος μισθός
Σε πλήρη εξέλιξη είναι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στην ευθύνη των κοινωνικών εταίρων μάλλον παραπέμπεται για αργότερα. Οπως λέγεται, η αλλαγή του 2012 -όταν ο καθορισμός του κατώτατου πέρασε στην κυβέρνηση- συνιστά για τους θεσμούς «εμβληματική ρύθμιση». Και το ΔΝΤ εμμένει να υπερασπίζεται τις πολιτικές που εισηγήθηκε τα προηγούμενα χρόνια…
Πηγή: Έθνος