Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά και νέους με στόχο τη γνωριμία και την ανάδειξη της τοπικής μουσικής μας παράδοσης οργάνωσε και υλοποιεί το Λύκειο των Ελληνίδων Βόλου. Η φιλόδοξη και τολμηρή σκέψη του ΛΕΒ, που αποτελεί και χρέος προς τη διάσωση της πηλιορείτικης παράδοσης με τη δημιουργία μιας μουσικής ομάδας παιδικών και νέων με ζουρνάδες και νταούλια, βρήκε την πρόθυμη συμπαράσταση της ΕΚΠΟΛ της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Γι’ αυτό και η σημαντική αυτή δράση τελεί υπό την αιγίδα της.
Δυνατοί ήχοι, κρούσεις, ρυθμοί, ένταση και χαρά είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της πρωτότυπης ενασχόλησης, αφού πρόκειται για όργανα ομαδικής επικοινωνίας που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος σε διαρκή χρήση από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Έτσι λοιπόν ζουρνάδες και νταούλια, ένα μουσικό εργαστήρι για παιδιά και νέους λειτουργεί στο Λύκειο των Ελληνίδων Βόλου, ένα ταξίδι σκέψεων, τόπων και εμπειριών στον πολιτισμό. Κάθε Σάββατο από τις 6 έως τις 7.30 μ.μ. στην αίθουσα χορού του Λ.Ε.Β. (Κύπρου-Αχιλλοπούλου-πληροφορίες. Δάσκαλοι και εμψυχωτές της ομάδας: Λαυρέντης Νίτης στον ζουρνά και Φώτης Σκαμαγκούλης στο νταούλι.
Πηλιορείτικα νταούλια: «Παραδοσιακά νταούλια και ζουρνάδες έχουμε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Και ενώ αλλού τα λένε «ζυγιά» ή «ζουρνάδες», εμείς στο Πήλιο τα λέμε «νταούλια», γράφει ο συντάκτης της τοπικής μας ιστοσελίδας «Ανω Λεχώνια-Πήλιο». Και συνεχίζει: «Διαφορά δεν υπάρχει στην ουσία της παραδοσιακής αυτής ορχήστρας. Αποτελείται από ένα μεγάλο νταούλι (μεγάλο τύμπανο) και έναν ή δυο ζουρνάδες (πίπιζες). Ο τρόπος παιξίματος στο Πήλιο, δεν μοιάζει με το παίξιμο της Μακεδονίας, όπου εκεί ο ένας απ’ τους δυο ζουρνάδες κρατάει το ίσο (μπασαδόρος) και άλλος παίζει τη μελωδία (πριμαδόρος). Εδώ, παίζουν το μέλος και οι δυο ζουρνάδες ίδια. Το νταούλι παίζεται με δυο ξύλα. Το ξύλο του αριστερού χεριού είναι πολύ λεπτό και ελαφρύ και λέγεται βέργα ή βίτσα «νταουλόβιργα». Χτυπάει τη δερμάτινη επιφάνεια και δίνει τους αδύνατους ήχους. Το «νταουλόξ’ λο», ξύλο του δεξιού χεριού είναι χοντρότερο και βαρύτερο και λέγεται και κόπανος, για δυνατότερους ήχους. Ο ζουρνάς (πνευστό) είναι ξύλινος με πιπίνι καλαμένιο και το νταούλι (κρουστό) επίσης ξύλινο με δέρμα».
Και στο ίδιο: «Τα χωριά του κεντροδυτικού Πηλίου έχουν να επιδείξουν αφθονία λαϊκών οργανοπαικτών. Είναι οι γνωστοί «νταουλ’τζήδες» ή «τυμπανάρ’δες» κι οι «ζουρνατζήδες». Ο Άγιος Λαυρέντης, η Δράκεια, το Καραμπάσι, η Μακρινίτσα, η Ζαγορά κι άλλα χωριά πρωτοστατούν. Στο νταούλι με τους διαπρέψαντες Σπίνα, Δημητρίου Γεωργατζή, Αϋφαντή, Βενούτσο, Αποστολόπουλο…..Στο ζουρνά με τους Δέσπο, Μαυρίκο, Τσούκα, Βενούτσο, Ζιάκα, Καραμανιώλα, Πατσιούρη, Βούλγαρη ή Μπότσαρη, Απ. Μωρό κ.ά. Μάλιστα οι Δημητρίου και Δέσπος είχαν φτιάξει και τη «θορυβώδικη κομπανία» που γύριζε σε γάμους, πανηγύρια και εκδηλώσεις στα χωριά! Σήμερα έχουμε νέα πρόσωπα που κρατάνε και σ’ αυτό τον χώρο την παράδοση: Σπίνας, Καραμανιώλας, Νίτης, Γούσιος, Σκαμαγκούλης, Βενούτσος κ. ά. Βέβαια στο Πήλιο υπάρχει και το έθιμο με το «σφάξιμο του νταουλιού», όπου ένας της παρέας των συνδαιτυμόνων με μαχαίρι στο τέλος ενός γλεντιού έσκιζε το δέρμα του νταουλιού για να μη χρησιμοποιηθεί κι από άλλους το ίδιο όργανο που τους διασκέδασε!