Επιμέλεια
Χαριτίνη Μαλισσόβα
«Είναι καλό βιβλίο αυτό που ανοίγεται με λαχτάρα και κλείνεται με ικανοποίηση και κέρδος», όπως διατύπωσε ο Αμερικανός φιλόσοφος και ακαδημαϊκός Amos Bronson Alcott. Τα οκτώ νέα μυθιστορήματα που φιλοξενούνται και προτείνονται στη σημερινή στήλη, είναι άκρως ενδιαφέροντα από την πρώτη ώς την τελευταία σελίδα. Από τη στιγμή που διαβάζουμε ένα βιβλίο που μας άρεσε, ένα κομμάτι του θα είναι πάντα μαζί μας.
Σε μια περίοδο άκρως ανασφαλή κι ενώ ετοιμαζόμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, με συγκρατημένη αισιοδοξία να γιορτάσουμε το φετινό Πάσχα, οι νέες αυτές εκδόσεις, φέρνουν το δικό τους, ελπιδοφόρο μήνυμα.
Καλές αναγνώσεις!
Καλό Πάσχα.
Τάκης Γεράρδης,
Ο Οιδίποδας στην Τήνο,
εκδ. Φιλιππότη
Αστυνομικό μυθιστόρημα, το όγδοο βιβλίο του Τάκη Γεράρδη.
Τήνος, Απρίλιος 2016.
Ο υπαστυνόμος Σεραφείμ Αλαμάνος ειδικός στην εγκληματολογία, την περασμένη χρονιά έκανε κάποια υπηρεσιακά λάθη. Για να καταλαγιάσουν τα πράγματα ζήτησε μετάθεση από την Αθήνα για τη γενέτειρά του και έτσι από τον Απρίλιο του 2015 και για έναν χρόνο, η οικογένειά του βρίσκεται στην πρωτεύουσα και ο σαραντάχρονος Σεραφείμ στην Τήνο. Πλήξη, ρουτίνα και ραστώνη όλο τον χρόνο, ώσπου η δημοσιοϋπαλληλική αδράνεια διαταράσσει ένα έγκλημα…
«Σεραφείμ μη φύγεις. Σε χρειάζομαι» του είπε βιαστικά και απότομα.
«Τι θες Θάλεια; Να πάω στο σούπερ μάρκετ να σου αγοράσω σερβιέτες;».
Ντράπηκε. Κατάλαβε πως δεν έπρεπε να του μιλήσει έτσι. Ό,τι κι αν λέγανε για τον Σεραφείμ, αυτός έχει ανώτερο βαθμό από τον δικό της. Και ήταν μια δεκαετία μεγαλύτερός της. Ένα ευγενικό σε παρακαλώ έπρεπε να του είχε πει. Παρασύρθηκε και τα έκανε μαντάρα. Ανάποδα ξεκινάμε, σκέφτηκε και κοκκίνισε.
«Μη θίγεσαι Σεραφείμ. Σου μίλησα απότομα γιατί το θέμα είναι επείγον κι έχω αναστατωθεί. Ο διοικητής μού ανέθεσε τη διαλεύκανση της δολοφονίας της κοπέλας κι έδωσε εντολή να συνεργαστούμε. Είπε να κάνουμε τις έρευνες μαζί».
Λένα Διβάνη,
Ονειρεύτηκα τη Διδώ,
εκδ. Πατάκη
Μέσα στον ζόφο των αλλεπάλληλων κρίσεων, όπως μας πληροφορεί η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ένιωσα ξαφνικά την έντονη ανάγκη να ανασάνω λίγο φρέσκο αέρα, να αισιοδοξήσω. Αποφάσισα λοιπόν ότι είχε έρθει η ώρα να ξαναζωντανέψω το ίνδαλμά μου, τη Διδώ Σωτηρίου. Είναι άδικο να τη λησμονούν σιγά σιγά οι παλιότεροι και να την αγνοούν τελείως οι νεότεροι. Δεν υπήρχε άλλη σαν κι αυτή τη γυναίκα-πολεμίστρια του καλού που διέσχισε ολόκληρο τον 20ό αιώνα, βρέθηκε στο επίκεντρο κάθε ελληνικής τραγωδίας (από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τη χούντα) και κατάφερε να δρασκελίσει όλα τα ερείπια φορώντας το αιώνιο χαμόγελό της, κόκκινο μπερέ, κολιέ και άρωμα. Άρχισα αμέσως την έρευνα (με αφορμή την οποία εν τέλει εμπνεύστηκα το βιβλίο «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας») και ευτυχώς, γιατί χάθηκαν εν τω μεταξύ η Άλκη Ζέη κι ο Νίκος Μπελογιάννης, οι μοναδικοί επιζώντες που την ήξεραν από την καλή και την ανάποδη.
Ελπίζω ότι έγραψα μια εντελώς υβριδική βιογραφία με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ονειρεύτηκα τη Διδώ». Γιατί πράγματι την ονειρεύτηκα ολοζώντανη, ακαταπόνητη και γελαστή, όπως ήταν πάντα, να μου διηγείται με το νι και με το σίγμα τη ζωή της που ήταν αγρίως απίθανη!
Νένα Ζήση-Απόστολος Παντσάς,
Τα παιδιά της ομίχλης,
εκδ. Ωκεανός
Με πρώτες ύλες παρμένες από την Ιστορία και τις προφορικές μαρτυρίες στήνεται μια αφηγηματική γέφυρα για να ενώσει μυθοπλαστικά τη μαρτυρική γη της Ιωνίας με τη Νέα Ιωνία του Βόλου μέσα από το προσωπικό δράμα της Ελένης. Από την αποβάθρα της Σμύρνης το 1922, στην προσφυγιά, στα καπνομάγαζα, στην Κατοχή, στην εξορία στο νησί Τρίκερι, στο μεροκάματο, έως τις 18 Οκτωβρίου 1981.
«Παιδιά της ομίχλης» είναι τα παιδιά των προσφύγων, τα παιδιά των διωχθέντων στον εμφύλιο, αλλά και ο κάθε ανώνυμος ηττημένος ενήλικας της κοινωνίας που διαμορφώνουν οι ανισομέρειες και οι εκτροπές της Δημοκρατίας.
«Ποτέ δεν θα πεις τι συνέβη με την Ελένη. Είναι η μικρή σου αδελφή. Ελένη τη λένε. Έχει το ίδιο επώνυμο με μας και ο πατέρας μας πέθανε στο Πολατλί, στο μέτωπο στο Εσκί Σεχίρ πίσω στην πατρίδα, τον Αύγουστο του 1921. Ουαί κι αλίμονό σου κακομοίρα μου! Αν σου ξεφύγει μια λέξη, στη φυλακή θα με κλείσουν. Κακομοίρα μου, πρόσεξε! Να τη λες αδελφή και να τη φροντίζεις σαν αδελφή. Από δω και πέρα μόνες οι τρεις μας θα ζήσουμε».
Κλαίρη Θεοδώρου,
Ο βασιλιάς πεθαίνει πάντα τελευταίος,
εκδ. Ψυχογιός
Μόναχο, 2018. Η Λούνα Μάρκος, πασίγνωστη συγγραφέας, σκηνοθετεί με τη συγκατάθεση του σύντομα πρώην συζύγου της τη δολοφονία του, προκειμένου να προκαλέσει εκ νέου φρενίτιδα στα μίντια με το όνομά της. Δεν φαντάζεται, όμως πως η πραγματικότητα ξεπερνά πολλές φορές κάθε φαντασία, καθώς μονάχα η αλήθεια μπορεί να μετατραπεί τελικά στον απόλυτο εφιάλτη. Ένας ειδεχθής φόνος οδηγεί τους πάντες στην παράνοια. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και κανένας δεν είναι αθώος, ενώ τα γεγονότα μοιάζουν να διαστρεβλώνονται σαν σε παραμορφωτικό καθρέφτη. Γιατί τελικά είναι οι οικογενειακές ιστορίες – αυτές που «γράφονται» μέσα σε τέσσερις τοίχους – που μπορεί να αποδειχθούν οι πιο τρομακτικές απ’ όλες.
Ένα θρίλερ για την ανατροπή που έρχεται μετά την κίνηση ματ. Γιατί, ως γνωστόν, ο Βασιλιάς πεθαίνει πάντα τελευταίος. Κάποιες φορές, όμως, δεν πεθαίνει και καθόλου.
Αθηνά Μπίνιου,
Αλυσίδα γυναικών,
εκδ. Πατάκη
Δεκαετία του 1950. Η Άρτεμη, στα δεκατέσσερά της χρόνια, υποχρεώνεται να εγκαταλείψει μαζί με τη μητέρα και τον αδελφό της τη Θεσσαλονίκη προκειμένου, ταξιδεύοντας με ένα από τα πρώτα και μυθικά υπερωκεάνια από τον Πειραιά, να φτάσουν στη Βραζιλία. Πηγαίνουν εκεί να βρουν τον πατέρα, ο οποίος είχε φύγει κυνηγημένος ως αριστερός από την πόλη του τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Στο Σάο Πάολο, το νεαρό κορίτσι θα σπουδάσει χημικός βιομηχανίας, θα αρχίσει να εργάζεται, θα παντρευτεί έναν Έλληνα επιχειρηματία και θα επιστρέψει στην Ελλάδα – μόνη με τα παιδιά της πια – με τη μεταπολίτευση, το 1974…
Η πορεία προς την ενηλικίωση ενός νεαρού κοριτσιού που, παίρνοντας δύναμη από τις μεγαλύτερες γυναίκες της οικογένειάς της, έγινε με τη σειρά της ο κρίκος για να προχωρήσουν οι κόρες και οι εγγονές της σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει.
Μανώλης Ξεξάκης,
Το θέατρο της Οικουμένης – Ουρανοδύτης,
Ιανός εκδόσεις
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS το νέο βιβλίο του Μανόλη Ξεξάκη. Με τον τρίτο αυτόν τόμο, που έχει τίτλο Ουρανοδύτης, ολοκληρώνεται Το Θέατρο της Οικουμένης, ένα μυθιστόρημα που ανιχνεύει αντιφάσεις στον έρωτα, στην κατασκοπεία και στην ιδέα «ψυχή».
Στον έρωτα, που υπονομεύεται από την προδοσία για την οποία ευθύνονται τα ένστικτα.
Στην κατασκοπεία, που είναι αναγκαία για τη συνέχεια των κοινωνιών μας, αλλά και παραβαίνει τους νόμους τους.
Στην ιδέα «ψυχή», που δημιουργεί προσδοκίες για αιώνιο μέλλον, αλλά κι είναι κατασκευή του εγκεφάλου μας.
Εκτός από τη συναρπαστική πλοκή, που θα ανταμείψει τον υπομονετικό αναγνώστη, αναλύεται στο βιβλίο η ελληνική ταυτότητα όπως την αποτύπωσε ο Ρήγας Φεραίος στη Χάρτα του, εμπλέκονται στην αφήγηση στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη κι αποσπάσματα του Ηράκλειτου κι εισάγεται ως κλειδί της ειρωνείας Αμερικανός καθηγητής της Ψυχιατρικής, φαντασιακό μείγμα από τον Νόαμ Τσόμσκι, τον Φίλιπ Ροθ και τον Ίρβιν Γιάλομ. Αναφέρεται, επίσης, το έγγραφο του 1822 που κατατάσσει την Ελλάδα στα ευγενικά έθνη. Με αυτό καταργήσαμε – πρώτοι από όλους τους Ευρωπαίους εταίρους μας – τη δουλεία.
Οι δύο πρώτοι τόμοι είναι: Το θέατρο της Οικουμένης. Τόμος Α’ – Τα θεμέλια της ζωής & Το θέατρο της Οικουμένης. Τόμος Β’ – Βαλς των σκιών.
Βαγγέλης Ραπτόπουλος,
Ανέγγιχτη,
εκδ. Κέδρος
Εννιά χρόνια μετά τον θάνατο του παγκοσμίου φήμης μυθιστοριογράφου Αλέξανδρου Καστρινάκη, η πρώτη σύζυγός του αφηγείται την ιστορία του δεκαπενταετούς λευκού γάμου της με έναν άνθρωπο τόσο αφοσιωμένο στις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις του, ώστε να την αφήσει ερωτικά ανέγγιχτη.
Η αφήγηση της εγκαταλελειμμένης γυναίκας, που ξεκινάει το 1883 και φτάνει ώς το 1966, σταθμεύοντας σε Κρήτη, Αθήνα, Βιέννη, Βερολίνο και αλλού, εξερευνά και όλες τις άλλες ερωτικές σχέσεις του πρώην άντρα της, καθώς και τις αντανακλάσεις τους στα πολυμεταφρασμένα έργα του, ορισμένα από τα οποία μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο ακόμα και από το Χόλιγουντ.
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο του Νίκου Καζαντζάκη, συχνά πιστό αντίγραφό τους.
Θωμάς Ψύρρας,
Τι απομένει απ’ τη φωτιά,
εκδ. Μεταίχμιο
Ο εβδομηντάχρονος Αρμένιος Αρτέμ Αμπαριάν, γεννημένος στην Ελλάδα, άνθρωπος με διπλή ταυτότητα, καταγράφει τη ζωή του σε μια επιστολή που απευθύνει στον γιο μιας συμμαθήτριάς του. Αναζητώντας ως νέος έναν δικό του παράδεισο, γίνεται ένα από τα ανώνυμα θύματα της Ιστορίας. Σε αυτή τη μαρτυρία της ζωής του κουβαλάει τον αιώνα του. Και μιλώντας για τα δικά του βάσανα, εξιστορεί τις χαμένες προσδοκίες και τον διωγμό εκατομμυρίων ανθρώπων, που βρέθηκαν να ζουν όταν κυνικές εξουσίες και ιδεολογίες χώρισαν αγαπημένους, έστειψαν ψυχές, συνέτριψαν προσδοκίες και κατέστρεψαν ζωές. Έχοντας περάσει από λογής λογής καταστάσεις ως διωγμένος, ξένος, εκπατρισμένος, εξόριστος, φυλακισμένος, πρόσφυγας, νεοφερμένος και μετανάστης, δίνει φωνή στα ανώνυμα θύματα και στους νικημένους σε χαμένες μάχες. Τώρα γνωρίζει ότι η Ιστορία αδιαφορεί για τα μεμονωμένα άτομα, που πλέον υποχρεώνονται να «κατασκευάζουν» ένα παρόν στο οποίο έχουν υποταχτεί το παρελθόν και το μέλλον τους.