Τοπικά

Οι σχέσεις των νέων με την Εκκλησία στο «μικροσκόπιο» του Ομίλου Δημοσιογραφίας του Πρότυπου 2ου Γυμνασίου Βόλου

Στο «μικροσκόπιο» του Ομίλου Δημοσιογραφίας του Πρότυπου 2ου Γυμνασίου Βόλου βρέθηκαν οι σχέσεις των νέων με την Εκκλησία. Όπως υπογραμμίζει η εκπαιδευτικός κ. Σοφία Κανταράκη, υπεύθυνη του ομίλου Δημοσιογραφίας, «στην τελευταία συνάντηση για φέτος, προσκαλέσαμε τον αρχιμανδρίτη και εκπρόσωπο Τύπου της Μητρόπολης Δημητριάδος πανοσιολογιότατο Επιφάνιο Οικονόμου για μια εκ βαθέων συνέντευξη, διερευνώντας την επίδραση του εκκλησιαστικού λόγου στους νέους και τις νέες. Η νεολαία δεν «αστειεύεται» και αποκαλύπτει την ειλικρινή της σχέση με την εκκλησία, ομολογώντας πως για να προσεγγίσει πάλι την Εκκλησία, πρέπει να αισθανθεί οικεία και ζεστά».

Λυδία Παυλή: Στο πλαίσιο των συνεντεύξεων του ομίλου η επίσκεψη του πατρός Επιφανίου ήταν η πιο συγκλονιστική. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας εντυπωσιαστήκαμε με τον τρόπο που μας απαντούσε, διότι περιμέναμε να είναι πιο αυστηρός σε κάποια μέτρα της εκκλησίας. Σήμερα πιστεύω πως οι νέοι έχουν παραλείψει το κομμάτι της θρησκείας, γιατί δεν έχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα από τις οικογένειές τους. Κάποιοι άλλοι προτιμούν να μην ξυπνήσουν νωρίς την Κυριακή, διότι δε θέλουν να χαλάσουν το πρωινό τους ξύπνημα και έτσι επιλέγουν να μην πάνε.
Πρόδρομος Νατσικόπουλος: Με αφορμή την τριήμερη επίσκεψη του ομίλου δημοσιογραφίας στο νησί της Σκιάθου, αλλά και την επίσκεψη του π. Επιφανίου στην τελευταία συνάντηση της χρονιάς, δημιουργήθηκε το ερώτημα αν οι έφηβοι ασχολούνται με την εκκλησία. Υπάρχει το στερεότυπο που ακολουθούν πολλοί. Αυτό το στερεότυπο είναι εκκλησία=βαρετή. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς να έχουν μπει στον ναό να παρακολουθήσουν μια λειτουργία, θεωρούν από την αρχή ότι θα βαρεθούν. Προσωπικά, όσο μπορώ έχω μια επαφή με την εκκλησία, σχεδόν κάθε Κυριακή. Συμμετάσχω σε μυστήρια και όταν το κάνω, νιώθω μια ανακούφιση και μια ελάφρυνση στην ψυχή μου. Κατά κάποιο τρόπο με ηρεμεί και με θεραπεύει και η σύνδεση που νιώθω είναι μοναδική.
Ελένη Καραγιάννη: Όταν η εκκλησία δεν θέλει να ακούσει τα παιδιά και θέλει να επιβάλλει τη δική της γνώμη σε αυτά, τότε τα παιδιά δεν θα προσπαθήσουν καθόλου να ακούσουν και να καταλάβουν τα λεγόμενά της. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύουν στον Θεό, σημαίνει, όμως, ότι το κάνουν με τον τρόπο που αυτοί θεωρούν σωστό χωρίς να χρειάζεται να παρακολουθήσουν κάποια λειτουργία ή να ξέρουν απέξω μία ακολουθία. Αυτό που θέλουν τα παιδιά είναι να πηγαίνουν στην εκκλησία όποτε αυτοί έχουν την ανάγκη να πάνε χωρίς να χρειάζεται να ντυθούν καλά ή να πάρουν όλη τους την οικογένεια μαζί τους.
Γιώργος Τάσιος: Θυμάμαι τον εαυτό μου παλιότερα να πηγαίνω στην εκκλησία και να φεύγω χωρίς να αποκομίσω κάτι. Φυσικά, αυτό είχε ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια της εφηβείας, να αμφισβητήσω αυτή τη συνήθειά μου και να σταματήσω να πηγαίνω. Όμως, μετά από λίγο καιρό που άλλαξα τρόπο αντίληψης ορισμένων πραγμάτων, υπήρξε ένα σημείο καμπής. Η εκκλησία άρχισε να σημαίνει κάτι περισσότερο, πιο σημαντικό για εμένα. Βέβαια, πιστεύω ότι είναι απαραίτητη έστω και μια στοιχειώδης γνώση αρχαίων για να εμβαθύνει και να διατηρήσει την πίστη του ο καθένας. Εναλλακτικά, η μετάφραση της Θείας Λειτουργίας έχει εξίσου σημαντικό ρόλο.
Απωλλίνα Σπανοδήμου: Από προσωπική μου εμπειρία, βλέπω ότι οι νέοι σήμερα δεν εκκλησιάζονται τόσο συχνά, όσο «θα έπρεπε». Μόνη αφορμή για να εκκλησιαστούν είναι οι μεγάλες γιορτές, στις οποίες πηγαίνουν μαζί με την οικογένειά τους. Τα τελευταία χρόνια, οι περισσότεροι έφηβοι αποφεύγουν να πηγαίνουν στην εκκλησία. Είναι προφανές ότι έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής μας. Παρατηρώ επίσης, ότι οι νέοι ντρέπονται να υποστηρίξουν δημόσια, πάνω σε μια συζήτηση, τη θρησκεία στην οποία πιστεύουν. Προσωπικά όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο επισκέπτομαι την εκκλησία λόγω περιορισμένου χρόνου (σχολείο, εξωσχολικές δραστηριότητες) αν και μερικές φορές θα το ήθελα. Όμως, κατά τη γνώμη μου, η θρησκεία στις μέρες μας, δεν θα έπρεπε να είναι αντικείμενο ντροπής. Κάθε ένας από εμάς έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τα θρησκευτικά του «πιστεύω».
Αναστασία Σκολαρίκη: Προσωπικά, πιστεύω σε αυτά που εκφράζει η εκκλησία μας, χωρίς να επηρεάζομαι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για να είμαι ειλικρινής, παρασύρομαι από τις πεποιθήσεις της οικογένειάς μου, σχετικά με τα θρησκευτικά ζητήματα, σύμφωνα με τις οποίες η εκκλησία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, δηλαδή την επισκεπτόμαστε συχνά, χωρίς, όμως, να φτάνουμε σε σημείο «εξάρτησης» από αυτή. Επιπρόσθετα, πιστεύω σε όλα αυτά που μας παρουσιάζει και μας καλεί να αφουγκραστούμε με την ψυχή και γενικότερα με το πνεύμα μας.
Μελίνα Πατέρα: Η προσωπική μου σχέση με την εκκλησία έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την οικογένειά μου από την παιδική μου ηλικία. Είναι γεγονός πως λόγω των φορτωμένων προγραμμάτων δεν προλαβαίνω να διατηρήσω τη σχέση μου με τον συγκεκριμένο χώρο όσο θα ήθελα. Μολαταύτα, δεν με επηρεάζει η άποψη των συνομηλίκων μου σε αυτό το θέμα. Είναι σημαντικό ο καθένας να έχει το δικαίωμα να διατηρεί τις προσωπικές του απόψεις, χωρίς να δέχεται αρνητικά σχόλια. Είναι λοιπόν ένα αναντίρρητα αρνητικό φαινόμενο, η αποχή της πλειοψηφίας των νέων από την εκκλησία.
Ανδρέας Καλλίας: Η δική μου προσωπική σχέση με την εκκλησία είναι αρκετά καλή. Η αλήθεια είναι ότι επισκέπτομαι την εκκλησία όχι και τόσο συχνά. Παρ’ όλα αυτά, προσεύχομαι καθημερινά στον Θεό για ό,τι με απασχολεί. Γενικά προσπαθώ να μην βγαίνω έξω από τον δρόμο του Θεού γιατί πιστεύω ότι είναι η μόνη οδός σωτηρίας για τους ανθρώπους όταν αυτοί πεθάνουν. Δεν θα πω αν πιστεύω πολύ στη θρησκεία μας ή λίγο, γιατί πολύ απλά δεν μετριέται η πίστη μας ούτε υπάρχει κάποια μονάδα μέτρησης. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι πιστεύω όσο πιο δυνατά μπορώ και η αλήθεια είναι ότι αυτή μου η στάση με έχει βοηθήσει πολύ ώστε να πορευτώ στις δυσκολίες που μου παρουσιάστηκαν αυτά τα λίγα χρόνια που είμαι στη ζωή. Πάντως, έχω καταλάβει πως οι νέοι σήμερα πιστεύουν ότι η εκκλησία ακολουθεί το πρότυπο μιας κοινωνίας αρκετά «παλαιομοδίτικης» θα έλεγα, και με αρκετά αυστηρά κριτήρια, οπότε θεωρούν ότι δεν έχουν καμία θέση σε αυτήν. Ο Θεός ας βάλει το χέρι Του!
Βασιλική Ζαλώνη: Δεν θα μπορούσε ποτέ κάνεις να φανταστεί πόσο απολαυστική θα ήταν η επίσκεψη του πατρός Επιφανίου στο σχολείο μας στο πλαίσιο του ομίλου δημοσιογραφίας. Στη συνέντευξη συζητήσαμε για τις σχέσεις που έχουν οι νέοι με την εκκλησία και πώς αυτό μπορεί να επηρεάσει τη ζωή τους. Προσωπικά η σχέση μου με την εκκλησία θα έλεγα πως είναι καλή. Αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν παραλείπω συχνά τις λειτουργίες της εκκλησίας και αυτό οφείλεται κυρίως στους γονείς μου και φυσικά στους ανθρώπους της εκκλησίας που μας έχουν βοηθήσει παρά πολύ σε πολλούς τομείς στη ζωή μας. Ενώ παλιά η σχέση μου με την εκκλησία δεν ήταν τόσο έντονη, πλέον όχι μόνο εγώ, αλλά και τα αδέλφια μου έχουν μια πιο στενή σχέση με την εκκλησία, καθώς τα 4 από τα 6 αδέλφια μου πηγαίνουν και κατηχητικό. Το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων θα προτιμήσουν να κοιμηθούν ένα πρωινό της Κυριακής από το να σηκωθούν νωρίς για να παρακολουθήσουν μια λειτουργία στην εκκλησία, καθώς πιστεύουν πως ο ύπνος τούς ωφελεί περισσότερο.
Κωνσταντίνα Ελευθερούλη: Με αφορμή την επίσκεψη του π. Επιφάνιου θέλω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις και κάποια πράγματα που αυτές τις μέρες έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιά σύμφωνα με τη σχέση των νέων με την εκκλησία. Σήμερα βλέπουμε και εμείς οι ίδιοι πως οι νέοι αρχίζουν και σταματούν να πηγαίνουν στην εκκλησία και να μην ενδιαφέρονται για αυτόν τον τομέα. Όλο αυτό πιστεύω ξεκινάει από την οικογένεια ή και από τις παρέες. Αυτό το καταλαβαίνω διότι πολλά παιδιά τα οποία πιστεύουν σταματούν να το δείχνουν και να πηγαίνουν εκκλησία διότι οι φίλοι τους οι οποίοι μπορεί να μην πιστεύουν τούς επηρεάζουν ή και ακόμη τους κοροϊδεύουν. Για αυτόν τον λόγο τα παιδιά αρχίζουν και νιώθουν τύψεις για αυτό που είναι και προσπαθούν να αλλάξουν.
Γώγου Μαρία: Όσο μεγαλώνουμε πιστεύω η σχέση μας με την εκκλησία γίνεται όλο και πιο απόμακρη. Οι απόψεις για τη θρησκεία αλλάζουν ειδικά στην εφηβεία γιατί τα παιδιά επηρεάζονται από τις παρέες τους όταν, όμως, είμαστε μικροί κινούμαστε σύμφωνα με τους γονείς μας και την οικογένειά μας. Δεν είχαμε ακούσει ακόμα πολλές απόψεις ώστε να αμφισβητούμε την πίστη μας. Προσωπικά η σχέση μου έχει παραμείνει ίδια απλά πλέον δεν έχω πολύ χρόνο γιατί με τόσες δραστηριότητες την Κυριακή την βλέπω ως μια μέρα που μπορώ να ξεκουραστώ και να μην έχω να ξυπνήσω νωρίς όπως όλες τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας.
Τριανταφυλλιά Σακισλή: Προσωπικά, είχα την τύχη να γνωρίσω πλήθος ανθρώπων οι οποίοι γεμάτοι αγάπη προσπάθησαν να μου μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις και τα χριστιανικά τους ιδεώδη. Αυτό που εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ανιδιοτέλεια που διακατείχε τα συγκεκριμένα άτομα, καθώς και η γλαφυρότητα που μιλούσαν για αυτήν την ανώτερη δύναμη που μόνο τυπικά ως τότε είχα γνωρίσει. Εμβαθύνοντας, ένιωσα να συνειδητοποιώ την αξία αυτού του πολύτιμου μαργαριταριού, της Πίστης μας, που τόσο καιρό αγνοούσα. Από τότε προσπαθώ να διατηρώ μια καλή σχέση με την Εκκλησία. Ορισμένες φορές ενδεχομένως μπορεί να μην το καταφέρνω, αλλά κάθε προσπάθεια είναι ξεχωριστή με τον δικό της αντίκτυπο.
Μελίνα Χαραλαμπίδη: Η σχέση μου με την εκκλησία δεν είναι και πολύ «δυνατή». Παρόλο που είμαι χριστιανή, η εκκλησία δεν είναι κάτι που εμένα με κάνει να αισθάνομαι κάτι. Φυσικά η εκκλησία είναι κάτι πολύ σημαντικό για τους περισσότερους χριστιανούς. Μπαίνοντας σε αυτή μπορούν να «ενωθούν» με τον Χριστό. Επίσης για πολλούς είναι και σαν το σπίτι τους όπου νιώθουν ασφάλεια και αγάπη. Μπορεί να γίνει ένα μέρος για να εξομολογηθεί κάποιος βγάζοντας κάτι που τους βασανίζει ξέροντας ότι θα συγχωρεθούν.
Μαρία-Αντωνία Κουτσογεώργου: Αρκετά παιδιά τις μέρες μας δεν έχουν εκκλησιαστικές αρχές. Αυτό προέρχεται κυρίως από την οικογένεια, καλό θα ήταν να μάθεις να αγαπάς την εκκλησία από μικρός και να τη βλέπεις σαν το σπίτι σου. Προσωπικά αγαπάω την εκκλησία. Μπορεί να μην πηγαίνω τόσο συχνά όσο πήγαινα πιο μικρή, αλλά πάντα όταν βρεθώ έξω από μια πλατεία θα μπω μέσα να ανάψω ένα κεράκι. Επίσης πριν κοιμηθώ το βράδυ λέω μια προσευχή που μου την έμαθε ο πνευματικός μου και πάντα φοράω στον λαιμό μου έναν σταυρό έτσι νιώθω ότι έχω κάποιον δίπλα μου να με προστατεύει.
Βλάσης Παχιός & Μάρθα Παυλίδη: Στις μέρες μας οι έφηβοι έχουν απομακρυνθεί από την εκκλησία και για αυτό ευθύνονται κυρίως οι γονείς τους. Επίσης ευθύνεται το σχολείο που έχει περιορίσει και σχεδόν μηδενίσει τις επισκέψεις στους ναούς. Η κοινωνία εστιάζει στη μόρφωση των παιδιών για να πετύχουν επαγγελματικά, παραλείποντας τον θρησκευτικό τομέα. Τα παιδιά της ηλικίας μας φοβούνται να επισκεφτούν την εκκλησία, καθώς θεωρούν ότι θα στοχοποιηθούν από τους συνομήλικούς τους. Θα πρέπει να διδάξουμε στην επόμενη γενιά να αγαπάει τον συνάνθρωπο, όπως ακριβώς μας διδάσκει και η εκκλησία. Θεωρούμε ότι η εκπαίδευση θα μπορούσε να διοργανώσει διάφορες εκδηλώσεις και δραστηριότητες σχετικές με την πίστη μας.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το