Εάν υπάρξει μια μελέτη με αντικείμενο τις απόψεις για τη δωρεά οργάνων, θα διαπιστώσει κανείς πως οι πάντες λαμβάνουν σημαντικές πληροφορίες για το θέμα μέσω των Μέσων Ενημέρωσης. Η αναφορά στα ΜΜΕ περιλαμβάνει συνήθως την πρόωρη ανακήρυξη του θανάτου ή τη μετάδοση των χαρακτηριστικών προσωπικότητας από το περιβάλλον του δότη στον «αφανή» λήπτη. Εάν ο λήπτης δεν ήταν αφανής, είναι βέβαιο στην Ελλάδα, δεν θα υπήρχαν δωρεές… Ευθύνονται τα ΜΜΕ για τις στρεβλώσεις και τις λαϊκές παρουσιάσεις των επιστημονικών επιτευγμάτων; Ευθύνονται. Στην Ελλάδα – που το θέμα των μεταμοσχεύσεων βρίσκεται σε νηπιακό επίπεδο – αυτά τα φαινόμενα δεν θα καταπολεμηθούν όμως με την εσωστρέφεια της ιατρικής κοινότητας και του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, που αρκείται στο να μετρά κάθε χρόνο αρνητικά ρεκόρ, χωρίς να επιμένει στην καταπολέμηση της παραπληροφόρησης, με μια σοβαρή επιθετική πολιτική στην ενημέρωση. Η επιστημονική κοινότητα έχει ευθύνη, γιατί εκείνη επιλέγει να υποτιμά τη δύναμη και την επιρροή των μέσων ενημέρωσης, αντιμετωπίζοντας τα ζητήματα με άκρα μυστικότητα. Η ίδια «ταμπουρώνεται» πίσω από τα ταμπού της κοινωνίας. Όταν μια οικογένεια επιβάλλεται να προσεγγιστεί, πως θα επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, εφόσον η ενημέρωσή της για το θέμα προέρχεται από τα Μέσα Ενημέρωσης και άρα είναι και περιορισμένη και θολή; Πώς οι τοπικοί συντονιστές μεταμοσχεύσεων θα πετύχουν τον στόχο τους έχοντας απέναντί τους ανθρώπους σε βαθιά οδύνη, που ταυτόχρονα είναι ανίδεοι ή στην καλύτερη περίπτωση, βαθιά παραπληροφορημένοι;
Η προσέγγιση της οικογένειας αντιπροσωπεύει – σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί – ένα βασικό σημείο της διαδικασίας και ταυτόχρονα είναι το πιο ευαίσθητο στοιχείο της, διότι ασχολείται με το δράμα του θανάτου. Και η άρνηση της οικογένειας για δωρεά οργάνων παραμένει, μαζί με την αποτυχία προσδιορισμού δυνητικών δοτών, το σημαντικότερο εμπόδιο για την επίτευξη πραγματικής βελτίωσης των ποσοστών δωρεάς. Τα ποσοστά αύξησης των αρνήσεων, για να υπάρξουν δότες, είναι μεγάλα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορούν να είναι χρήσιμα για την προώθηση της πληροφόρησης – με τη διαφορά πως κανείς δεν τα αξιοποιεί σοβαρά – αλλά και δυνητικά επικίνδυνα, γιατί επηρεάζουν δυσμενώς τη δωρεά οργάνων. Οι πολιτικές ενημέρωσης του κοινού πρέπει να περάσουν μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, την εκκλησία, την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και τους δημοσιογράφους. Συνεργασία χρειάζεται και άνθρωποι τόσο επιστήμονες, όσο και δημοσιογράφοι με ανοιχτά μυαλά.