Της Κατερίνας Τασσοπούλου
Περνάμε όλοι μια αδιανόητη περιπέτεια σχεδόν έναν χρόνο τώρα, χωρίς κανείς να μας δίνει διέξοδο. Η οικονομία κατέρρευσε μαζί με την ψυχολογία μας και η προστασία μας μέσω των εμβολιασμών είναι στον «αέρα». Κανείς και για τίποτα δεν μας δίνει μια πειστική απάντηση, για τον οδικό άξονα του μέλλοντός μας. Μια απάντηση στο ερώτημα για πόσο καιρό ακόμα και μέσω ποιων εφαρμόσιμων πολιτικών θα βγούμε από τη φυλακή μας. Θα βγούμε σε έναν χρόνο, σε δύο σε τρία; Έτσι, από απλή περιέργεια, για να κανονίσουμε την πορεία μας. Αυτή η περιπέτεια μας έχει δείξει πως όχι απλά δεν υπάρχει μια σύνθετη αναγκαία πολιτική, που θα εφαρμοστεί, για να δούμε ξανά το φως του κόσμου, αλλά πως πυξίδα μας είναι τα ημίμετρα, οι λαϊκίστικες ατάκες για παρηγοριά στον άρρωστο, πολιτικές και αποφάσεις που λαμβάνονται στο πόδι, για να ξεπερνάμε τα προβλήματα της ημέρας. Δεν υπάρχει κανείς να αναγνωρίσει τα όρια και τις αντοχές, χωρίς να αποποιείται των ευθυνών του. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν πια αποθέματα εμπιστοσύνης, αλλά το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχουν αποθέματα προσδοκίας. Ακόμη και αυτό το μήνυμα της «Ελευθερίας» μέσω των εμβολιασμών υπονομεύεται κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Σε αυτόν τον μύλο που μας στίβει, οι κυβερνητικοί έχουν παραδοθεί στον μυθριδατισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένας κυβερνητικός βουλευτής της Μαγνησίας, που προχθές σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, όταν ρωτήθηκε, γιατί επικρατεί χάος με τα εμβολιαστικά κέντρα, απάντησε πως δεν έχει τόση σημασία το χάος μπροστά στο γεγονός, ότι κάπως, κάπου, κάποτε θα γίνουν οι εμβολιασμοί. Συνέστησε μάλιστα στους ηλικιωμένους και μια ψυχολογική μέθοδο, για να αντιμετωπίσουν την «ψυχρολουσία» της μεταφοράς τους στην Αργαλαστή ή στη Ζαγορά, για να εμβολιαστούν. «Μπορούν να το δουν σαν μια εκδρομή, εφόσον φτιάξει ο καιρός»… Να γελάσεις ή να ουρλιάξεις; Να φωνάξεις δυνατά, «φτάνει με τον κυνισμό σας», σε όλους εκείνους, που χωρίς καμία απολύτως συνέπεια σε όσα υποστηρίζουν ανέξοδα, έχουν το θράσος να μας δίνουν κατευθύνσεις, για το πώς θα διαχειριστούμε τις αναξιοπρεπείς συνθήκες, που δημιούργησαν για λογαριασμό μας.
Δεν έχουν πια νόημα τα λόγια, όπως και οι δικαιολογίες τους. Το γελοιωδέστερο όλων είναι πως σε αυτή την κρίση οι κυνικοί, οι άβουλοι και οι ανίκανοι που με το παράδειγμά τους και τα λεγόμενά τους, μας οδηγούν στην απόγνωση, δεν θέλουν να κρίνονται με αυστηρότερο κριτήριο από όσο όλοι εκείνοι μαζί, που δεν φοράνε μάσκα ή αναπτύσσουν θεωρίες συνωμοσίας στο διαδίκτυο για το κάθε τι. Ξεχνούν ότι με την πολιτική τους στάση και διαδρομή, είναι δικά τους δημιουργήματα και αυτά τα «τέρατα».