Σε κλίμα σεμνότητας και μελωδικής πανδαισίας εορτάστηκε και φέτος η μνήμη του Προστάτου του Ιεροψαλτικού κόσμου της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος Οσίου Ιωάννου του Κουκουζέλους, με τον Πανηγυρικό Εσπερινό, που τελέστηκε, την Κυριακή 3/10, στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου, χοροστατούντος του Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου. Τα Ιεροψαλτικά αναλόγια κόσμησαν χοροί Ιεροψαλτών μας, υπό την Δ/νση των αδελφών Δημητρίου και Σπυρίδωνος Χατζηγεωργίου, αντιστοίχως, ενώ παρέστησαν πλήθος Ιεροψαλτών μας, οι Καθηγητές και οι μαθητές της Σχολής Βυζ. Μουσικής και πολλοί φιλόμουσοι πιστοί. Στο τέλος του Εσπερινού τελέστηκε ο επίσημος Αγιασμός ενάρξεως του νέου σχολικού έτους στην Σχολή.
Τον Σεβασμιώτατο προσφώνησε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ιεροψαλτών της Τοπικής μας Εκκλησίας, Πρωτοψάλτης και Καθηγητής Βυζ. Μουσικής κ. Δημήτριος Χατζηγεωργίου, Θεολόγος. Ο κ. Πρόεδρος τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι «το έργο του Οσίου Ιωάννου του Κουκουζέλους αποτελεί έμπνευση για όλες τις γενιές, ένα έργο υψηλής αισθητικής και πνευματικότητας…. Επειδή «τιμή Αγίου, μίμησις Αγίου», καλούμαστε να μεριμνούμε πάντοτε για την μουσική αλλά και την πνευματική μας κατάρτιση αλλά και την προβολή και διάδοση της παραδοσιακής βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής, όπως μας την κληροδότησαν οι σεβαστοί δάσκαλοι που ανέδειξε αυτός ο τόπος». Αφού τόνισε την σχέση ενότητας, σεβασμού και στενής συνεργασίας με την Ιερά Μητρόπολη, ο κ. Χατζηγεωργίου επεσήμανε ότι «ο Σύνδεσμος ήταν, είναι και θα είναι αρωγός και μέσον προβολής κάθε σοβαρής προσπάθειας όλων των συναδέλφων, επιστημονικής, εκδοτικής, φωνητικής και χορωδιακής…».
Τον λόγο έλαβε, στη συνέχεια, ο Δ/ντής της Σχολής Βυζ. Μουσικής Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου, ο οποίος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για την αδιάπτωτη πατρική του μέριμνα για την λειτουργία της Σχολής, ενώ αναφέρθηκε στην δύσκολη και ανατρεπτική περσινή χρονιά, από την οποία, όμως, προέκυψε και η θετική εξέλιξη, το πέρασμα της Σχολής στην ψηφιακή εποχή και στην τηλεκπαίδευση. Ο π. Επιφάνιος μίλησε για τους στόχους της Σχολής που είναι η εκμάθηση της Ψαλτικής τέχνης και παράδοσης, κυρίως, όμως, η διαμόρφωση λειτουργικού ήθους στους σπουδαστές και της συνείδησης ότι «η μουσική δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά η μελωδική επένδυση του λόγου και το μέσον διά του οποίου η ψυχή υποβοηθείται να προσευχηθεί και ενωθεί με τον Θεό». Απέτισε φόρο τιμής στους αειμνήστους δ/ντές και προκατόχους του Μανώλη Χατζημάρκο και Μιχάλη Μελέτη, «το έργο των οποίων συνεχίζουμε, με αίσθημα ευθύνης, αναγνωρίζοντας την τεράστια συμβολή τους στην θεμελίωση, ανάπτυξη και πρόοδο της Σχολής». Αναφέρθηκε, με ευγνωμοσύνη στο έργο των παλαιών δασκάλων, ενώ εξήρε την φιλοτιμία και την ευσυνειδησία, με την οποία οι σύγχρονοι δάσκαλοι της Σχολής, συνεχίσουν την παράδοση που παρέλαβαν. Τέλος, καλωσόρισε τους νέους μαθητές και αποχαιρέτησε τους παλαιούς, καλώντας του να θεωρούν την Σχολή σπίτι τους για τον διαρκή εμπλουτισμό των γνώσεών τους.
Ακολούθως, ο Σεβ. κ. Ιγνάτιος εξήρε την ιστορία και προσφορά του Συνδέσμου στην Τοπική μας Εκκλησία και επανέλαβε την δέσμευση για συνέχιση της αγαστής και αποδοτικής συνεργασίας με τον Ιεροψαλτικό κόσμο της Μητροπόλεώς μας. Ζήτησε από τους Ιεροψάλτες και τους μαθητές της Σχολής να κρατήσουν το ήθος και το ύφος της Ψαλτικής τέχνης και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς εκείνους που συνέβαλαν στο παρελθόν και συμβάλλουν στο έργο της Σχολής: «καμαρώνω για την πορεία της Σχολής, που δεν οπισθοδρόμησε, αλλά προχωρεί ακόμα καλύτερα, παρόλες τις δυσκολίες. Ας κρατήσουμε τις εμπειρίες για να ετοιμαστούμε να βρεθούμε στην κανονικότητά μας, που τόσο επιθυμούμε».
Η εορτή έκλεισε με την απονομή, εκ μέρους του Σεβασμιωτάτου, των τίτλων σπουδών στους αποφοιτήσαντες από την Σχολή, κατά την παρελθούσα σχολική χρονιά.