Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν κάθε στιγμιότυπο της ζωής τους να είναι καταγεγραμμένο από ένα κινητό. Εγώ προτιμώ ένα ηλιοβασίλεμα να το μυρίσω. Έναν ήχο να τον γευτώ. Και αν αυτή η γεύση είναι δυνατή να την θυμάμαι με την καρδιά μου και ας την ξεχάσει το μυαλό μου.
Το 1994 είχαμε πάει με την Εθνική στον Καναδά για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στα πλαίσια της προετοιμασίας λίγες μέρες πριν την έναρξη του τουρνουά, παίξαμε σε μια πόλη κοντά στην βάση μας που ήταν το Τορόντο, στο όμορφο London.
Αντίπαλος μας ήταν η Εθνική Καναδά. Το γήπεδο εκεί, θυμάμαι ήταν γεμάτο και μάλιστα στις κερκίδες ήταν έντονο το Ελληνικό στοιχείο.
Σε εκείνο το παγκόσμιο ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό το πόση αγάπη πήραμε από τους ξενιτεμένους Έλληνες που ζούσαν στον Καναδά.
Να σας πω, για να επιβεβαιώσω την εισαγωγή του κειμένου, ότι δεν θυμάμαι αν κερδίσαμε ή χάσαμε σε εκείνο το φιλικό. Νομίζω είχαμε χάσει.
Στην μνήμη μου μεγάλο χώρο καταλαμβάνει η επιτυχία που ήρθε μερικές μέρες μετά, κατακτώντας την τέταρτη θέση στον κόσμο, οπότε δεν χωράει εύκολα και κάτι άλλο. Μετά το παιχνίδι μας είχαν καλέσει σε μια εκδήλωση που είχε οργανώσει η τοπική Ελληνική κοινότητα του London. Συγκίνηση. Όταν συναντάς ανθρώπους από την πατρίδα σου οι οποίοι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν πάντα συγκινείσαι. Αυτοί η άνθρωποι δεν είναι διαφορετικοί από εμάς που ζούμε στην Ελλάδα. Δεν είναι περισσότερο Έλληνες, έχουν την ίδια κουλτούρα που μας έδωσε η Ελληνική κοινωνία στην οποία μεγαλώσαμε. Απλά έχασαν την αγκαλιά της Ελλάδας και την εκτίμησαν πιο πολύ από ότι ίσως την εκτιμούμε εμείς.
Η επίσκεψη της Εθνικής ομάδας ήταν συγκλονιστικό γεγονός για αυτούς τους ανθρώπους και έτσι συγκλονιστικά το ζήσαμε και εμείς.
Χαρήκαμε, τραγουδήσαμε, μερικοί χόρεψαν κιόλας. Ένας συμπαίκτης καλλίφωνος μάλιστα πήρε και μικρόφωνο. Οι προτάσεις μετά το τέλος του τραγουδιού έπεφταν βροχή. Μαγαζάτορες από ελληνικά ξενυχτάδικα της περιοχής τον πολιορκούσαν λέγοντας του να αφήσει το μπάσκετ και “η νύχτα σου ανήκει άρχοντα”. Το London ήταν περίπου 2 ώρες από το Τορόντο. Η αποστολή αφού είχε καλύψει όλες τις υποχρεώσεις της, αθλητικές, εθνικές, καλλιτεχνικές και άλλες θα επέστρεφε αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο.
Είχα την ευτυχία να συμμετέχω σε μια ομάδα με σημαντικούς παίκτες-προσωπικότητες. Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου, Σιγάλας, Γαλακτερός, Παταβούκας, Μπακατσιάς, Τσέκος, Παπαπέτρου, Μυλωνάς, Ρεντζιάς. Πολύ καλοί παίκτες, αλλά και πολύ καλοί χαρακτήρες.
Το δρόμο τον έδειχναν οι μεγαλύτεροι, θρύλοι του Ελληνικού μπάσκετ, οι οποίοι ήταν ιδανικοί φίλοι και συνοδοιπόροι.
Εμείς οι νεότεροι βαδίζαμε λίγο πιο πίσω σε αυτό τον δρόμο από σεβασμό, αλλά σίγουρα πάνω στα χνάρια των βημάτων τους. Στην ομάδα μας υπήρχε η αγάπη, ο σεβασμός, η εκτίμηση, η εμπιστοσύνη, η παλικαριά, το θάρρος, η περηφάνια. Όπως ακριβώς άρμοζε στην γαλανόλευκη που φορούσαμε στο στήθος μας. Πάνω στην φανέλα που πάντα την κρέμαγες στον πάγκο των αποδυτηρίων και δεν την πετούσες ποτέ κάτω. Ακόμα και άπλυτη για να την μαζέψει ο φροντιστής. Το εθνόσημο; Η σημαία κάτω; ΠΟΤΕ.
Όλοι μαζί ζούσαμε τα πάντα. Χαρές, λύπες, καυγάδες, αταξίες…. όλα. Μέσα στο λεωφορείο της επιστροφής, σε ένα σκοτεινό αυτοκινητόδρομο του Καναδά με όλα αυτά τα συστατικά μαζί μας, ταξιδεύαμε. Ήταν τόσο σκοτεινά που δεν βλέπαμε καλά καλά τα πρόσωπα των διπλανών μας. Μόνο οι σκιές διαγράφονταν από τα φώτα των αυτοκινήτων που πέρναγαν δίπλα μας.
Πρέπει να καθόμουν κοντά στον Παναγιώτη Φασούλα, φίλο μου, αδερφό μου και καθοδηγητή μου, τουλάχιστον στα πρώτα βήματα μου στον ΠΑΟΚ. Αυτός ο ρόλος, του καθοδηγητή, ήταν για τους δύο μας ένα αστείο με κωδικό, από τα χρόνια που ήμασταν συμπαίκτες στον ΠΑΟΚ. Είχε αναλάβει όπως έλεγε να με γαλουχήσει στα μυστικά του επαγγελματικού μπάσκετ. Άλλωστε οι καταβολές του ήταν αριστερές και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
-Νεαρέ -πάντα έτσι με φώναζε, ακόμα και τώρα στα πενήντα μου- έλα να πούμε κάνα τραγουδάκι.
-Τι να πούμε;
-Ένα τραγούδι του βουνού.
Κλασική αξία για τον Παναγιώτη τα αντάρτικα τραγούδια, απόνερα από τα νεανικά του χρόνια στην ΚΝΕ.
-Άντε ρε Πανο, να το πούμε – εγώ βαριεστημένος, γεμάτος απο την νεανική απαξίωση των παλιών συνηθειών. Ήμασταν συγκάτοικοι στον ΠΑΟΚ και το έργο το είχα ξαναδεί.
“Νέο ξεκίνημα νέοι αγώνες.” “Όλοι μαζί.” λέει ο ψηλός και… χορωδία με πέντε έξι γκαρίλες. Πανικός. Τρόμαξε ο Καναδός οδηγός.
Νόμιζε ότι ερχόταν ο ρωσικός στρατός. Γέλιο… χαμός στο λεωφορείο. Ξαφνικά ακούμε με δυνατές φωνές από μπροστά, άλλη χορωδία να προσπαθεί να καλύψει τις δικές μας αγριοφωνάρες. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που παραδοσιακά καθόταν στα μπροστινά καθίσματα, είχε οργανώσει τους υπόλοιπους και τραγούδαγαν. Να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι τι. Τα καταφέρανε.
“Τι γίνεται ρε…” λέει ο Φασούλας, “εμείς πιο δυνατά”.
-“Τι λέμε ρε Παναγιώτη;” Με άγχος εμείς.
-“Βροντάει ο Όλυμπος αστράφτει η Γκιώνα. Δώσε…
Μετά ξανά οι άλλοι από μπροστά… Μετά εμείς… Και ξανά και ξανά. Γέλια, χαρά, σαν μικρά παιδιά. Για μια ώρα περίπου. Οι Παναγιώτηδες, ο Φάνης, ο Νάσος… όλοι. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι ότι αυτό που ζούσαμε ήταν μαγικό. Διαφορετικές ηλικίες, επαγγελματίες, σημαντικές παγκόσμιες αξίες του μπάσκετ, όλοι παιδιά. Μόνο ο αθλητισμός και η ομάδα, μπορούν να σου δώσουν με αγνότητα τόση χαρά. Αναμνήσεις που συγκινούν αυτούς που τις έζησαν αλλά και αυτούς που τις ακούν. Χαίρεσαι και ζεις πράγματα τόσο αγνά που αγγίζουν την παιδική σου αθωότητα. Άλλωστε οποίος φοράει σορτσάκι και παίζει… είναι παιδί. Έτσι;”.