Της Φαίης Τζανετουλάκου
Η ομαδική έκθεση με τίτλο «Υφαίνοντας το Μέλλον Μέρος ΙΙ», που θα παρουσιάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας-Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα έως τις 31 Οκτωβρίου 2021, αποτελεί μια ωδή στην πολυπλοκότητα της θηλυκότητας και των δημιουργικών της εκφάνσεων.
Συμμετέχουν 29 γυναίκες καλλιτέχνιδες με διαφορετικά εκφραστικά μέσα: Ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, φωτογραφία, video και performance, σε επιμέλεια της κριτικού Τέχνης Έφης Μιχάλαρου.
Στην έκθεση αυτή παραδοσιακές μέθοδοι «οικιακής εργασιοθεραπείας», όπως το κέντημα, το πλέξιμο, η χρήση του αργαλειού, μέσα από τα απαλά, απτικά τους υλικά όπως το μαλλί, το νήμα, ο μουσαμάς, μας διηγούνται προσωπικές ιστορίες γυναικών, των ελπίδων, των ματαιώσεων και των φόβων που αντιμετωπίζουν μπροστά στις σημερινές προκλήσεις, σε μια εποχή όπου σείεται συθέμελα το μακρόχρονο αφήγημα της πατριαρχίας στην εποχή του «Metoo» κινήματος και της διαρκώς αυξανόμενης βίας κατά των απανταχού θηλυκοτήτων.
Οι μύθοι της Αράχνης και της Πηνελόπης ξανά-υφαίνονται, ξηλώνονται και αντικαθίστανται με σύγχρονες απομυθοποιημένες αφηγήσεις και απαντήσεις σε διλήμματα γύρω από τους ρόλους που καλείται να υιοθετήσει η σύγχρονη γυναίκα από μία κοινωνία που την εργαλειοποιεί, όπως και γύρω από το αναφαίρετο δικαίωμα της προσωπικής αυτοδιάθεσης.
Στα εγκαίνια μας υποδέχτηκε η περφόρμανς της Kajar Beskida της κολεκτίβας Penelope’s Web με την περιφορά ενός φορεμένου πολυποίκιλτου παλίμψηστου νυφικού που σέρνει στην ουρά του κεντημένες προσωπικές ιστορίες, οι οποίες στο διάβα τους απλώνονται με όλο και περισσότερες διακλαδώσεις αποκτώντας πανανθρώπινη σημασία.
Κάθε έργο αποτελεί μια μικρή αποκάλυψη συναισθησίας και ενσυναίσθησης. Ενδεικτικά το γλυπτό Meatmachine-μηχανή του κιμά, είναι ένα εκφραστικό δίπολο σκληρότητας και απτικής απαλότητας, ένα homage σε Rembrandt και Bacon, μεταφρασμένο στην ομογενοποίηση και στράτευση της σκέψης μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη εποχή μαζικής συνειδησιακής τήξεως.
Το Παραπέτασμα της Ύπαρξης της Μαρίας Λαγού είναι μια δυναμική εγκατάσταση από φυσικές ύλες, ξύλα, κορμούς, φύλλα και νήματα, νοηματοδοτώντας τον αρχέγονο δεσμό μας με τη φύση που έχουμε απωλέσει στη μετά-βιομηχανική εποχή που διανύουμε.
Η Ελευθερία Στόικου στο Focus Land εγκλωβίζει στα νήματά της το ίχνος της μνήμης, ενώ η Ιφιγένεια Σδούκου δημιουργεί ένα μυθολογικό ανθρωπόμορφο παραμυθένιο χαρακτήρα που δανείζεται από Θεσσαλικούς μύθους, το Κατσικοκόριτσο με την Αράχνη. Η Δήμητρα Χανιώτη στο Υπέρβασις κεντάει γράμματα ανάμεσα στις γραμμές εφημερίδων σχολιάζοντας τον σύγχρονο καταιγισμό της πληροφορίας και την ανάγκη για αντικειμενική ενημέρωση, ειδικά σε θέματα gender, ενώ η Άρτεμις Ποταμιάνου κάνει ίσως το πιο αιχμηρό πολιτικό σχόλιο της έκθεσης στο κέντημα με την εικόνα της Ακρόπολης, We Will Be Victorious, ένα έργο που έγινε λίγο μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και παρουσιάζει μια Ελλάδα προσκολλημένη στα μεγαλεία του παρελθόντος, αδύναμη να αντιδράσει στις νέες δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.
Πίσω στο προσωπικό πεδίο, η Ευαγγελία Μπασδέκη συνταράζει με το κέντημα επάνω στο δέρμα της εικονικών γυναικείων πορτρέτων που δεν τους επιτρέπεται η έκφραση από την καθεστηκύια πατριαρχική τάξη πραγμάτων, ενώ η Θάλεια Χιώτη με τα αληλοπλεγμένα πουλόβερ επινοεί έναν αναπόδραστο χορό από την ομοιομορφία της καθημερινότητας. Θραύσματα αλλοτινής χειρωνακτικής τέχνης η επιτοίχια εγκατάσταση κεντημάτων της Μαργαρίτας Πέτροβα στο West and the Rest. Εικόνα μέσα στην εικόνα μέσα στην εικόνα, με τη χειροτεχνία να ενσωματώνεται στο «φαίνεσθαι», και αυτή ως προβεβλημένο κομμάτι της κοινωνίας του Θεάματος του Guy Debord μας προκαλεί να αναλογιστούμε η Φανή Σοφολόγη, ενώ η Mary Zygouri στο Je Reviens Toujours αποτυπώνει μια περφόρμανς ραπτικής που επιμελήθηκε στην Κρήτη και στο Βέλγιο το επιτελείο του μεγάλου Βέλγου εικαστικού και σκηνοθέτη Jan Fabre.
Η έκθεση Υφαίνοντας το Μέλλον, γίνεται βελόνα που κεντάει στο μυαλό του θεατή ανείπωτες στιγμές της ζωντανής και αέναης ιστορίας της θηλυκότητας.