*Του Απόστολου Παντσά
Όταν προ μηνών είχα πει δημόσια ότι ο νέος δήμαρχος θα μείνει στην Ιστορία σαν « Αχιλλέας ο Κλαζομενεύς», δηλαδή σαν μονίμως ασχημονών, ούτε περνούσε από το μυαλό μου το τι θα επακολουθούσε. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο η πραγματικότητα την οποία θα ζούσε η πόλη θα ήταν πέρα από τη φαντασία. Αδυνατούσα να προβλέψω τι τελικά θα ήταν αυτό που θα έβλεπαν τα ματάκια και θα άκουγαν τα αυτάκια των συμπολιτών μας . Καινοφανές και ασύλληπτο. Αλλεπάλληλο, μοναδικό και ακραίο.
Τόσο αναπάντεχο ώστε να μοιάζει με Γαλλική φαρσοκωμωδία της δεκαετίας του 70 με σκηνές ορίτζιναλ, cult, χωρίς σενάριο, πρόβες και δοκιμές. Με διαλόγους αυθόρμητους, πρωτόλειους, αμίμητους, ανεπανάληπτους ξεπατικωμένους από τα πλέον αρχέγονα και ναιφ πρότυπα ανθρωπίνων σχέσεων. Ήταν και είναι προφανές ότι το «τοπικοαυτοδιοικητικό» μόρφωμα που ευδοκίμησε προεκλογικά και ευδόκησε να κερδίσει τις δημοτικές εκλογές δεν έπεσε από τον ουρανό. Δεν πρόεκυψε τυχαία. Ήταν το ώριμο προϊόν που παρήγαγε το γενικευμένο κλίμα απαξίωσης της πολιτικής, η οικονομική κρίση, το τέλος του ψεύδο-ευδαιμονισμού και βεβαίως η ακραία απαξίωση του πολιτικού προσωπικού.
Το σαθρό πελατειακό κράτος όταν του στέρεψαν τα δανεικά κατέρρευσε και συμπαρέσυρε τους μύθους του «πολιτικού αισθητήριου» και της «δημοκρατικής παράδοσης». Οι πολίτες συμπεριφέρθηκαν σαν άλλος Μολώχ , ξέρετε εκείνον το φοβερό θεό των αρχαίων Μωαβιτών που απαιτούσε ανθρωποθυσίες για να χαρίσει εύνοια. Γύρισαν την πλάτη στους μεσάζοντες της εξάρτησης, στις θεραπαινίδες της συναλλαγής και τους ψηφοθηρεύοντες εν ονόματι των δημοκρατικών τους περγαμηνών.
Τους γύρισαν την πλάτη και πέταξαν στα τάρταρα όσους δεν είχαν αντιληφθεί τα σημάδια των καιρών και επέμειναν να κρατούν ζωντανούς και όρθιους τους ξεπερασμένες από τα γεγονότα και την πραγματικότητα μηχανισμούς και τρόπους διοίκησης. Ψήφισαν με θυμό και τιμώρησαν παραβλέποντας τα πάντα. Μπορεί να ακούγεται παράδοξο αλλά ο κ. Μπέος έχει απόλυτο δίκαιο όταν λέει ότι « οι βολιώτες γνώριζαν ότι ψήφιζαν έναν υπόδικο, έναν άνθρωπο ο οποίος κατηγορείται για μια σειρά από συγκεκριμένα αδικήματα» δεν ήταν μυστικό, δεν το είχε κρύψει, απλά γιατί δεν μπορούσε κανείς να το κρύψει. Από κει και πέρα η τακτική που ακολούθησε ο νέος δήμαρχος ήταν πέρα για πέρα αναμενόμενη.
Ήταν ένας μονόδρομος για τον ίδιο αλλα με την διπολική και αντιφατική ιδιαιτερότητα του για τους πολίτες. Ως γνωστόν ο απαξιωτικός, μηδενιστικός και λαικίστικος λόγος έχει δύναμη, σαρώνει, δελεάζει, παράγει οπαδούς και εσχάτως είναι πολύ της μόδας” Έτσι από τη μια το θέατρο του παραλόγου, ο ακραίος ναρκισσισμός της εξουσίας, και ένα «πρωταγωνιστιλίκι στυλ Ξανθόπουλου» όλα αυτά δοσμένα επί δημοτικής και τηλεοπτικής σκηνής, επί το πλείστον για τα πρόθυμα, χρήσιμα και ευήκοα τηλεοπτικά ώτα. Από την άλλη πίσω από τις κουιντες, στα παρασκήνια, στα αλώνια των πολιτικών επιλογών, στο στίβο των αποφάσεων και των κοινωνικών ζητούμενων όλα είναι ασυνάρτητα, συγχυτικά, αλλοπρόσαλλα, αντιπαραγωγικά .
Τόσο διπολική και αυτοαναιρουμενη τακτική, ώστε τα «πρώτα ονόματα» να μοιάζουν με κωμικές καρτουνίστικες φιγούρες, να γεννούν τη αίσθηση του γκροτέσκο, να σπέρνουν τον τρόμο της άγνοιας, να προκαλούν χαμόγελα αμηχανίας αλλά και να βάζουν σε μέλαινες σκέψεις για το τι «τέξεται η επιουσία», τι θα φέρει το αύριο δηλαδή. Με την Ιστορία του τόπου να στέκει στο πλάι, να ακολουθεί σε απόσταση, σχεδόν να κρύβεται, και να μετατρέπει τους πρωταγωνιστές τελικά σε απλούς, θλιβερούς κομπάρσους.
Σε ρόλο κομπάρσου φυσικά όχι μόνον η πλειοψηφία. Αυτός ό μονόδρομος ήταν τελικά επιλογή τακτικής, η μόνη δυνατή πολιτική της Δημοτικής αρχής. Γούστο και καπέλο της. Μαγκιά της όπως σίγουρα θα έλεγαν οι διάφοροι θαυμαστές της, και οι ποικιλώνυμοι θαμώνες του Δημοτικού της Καφενείου. Προφανώς αυτές οι συμπεριφορές ταιριάζουν στην πολιτική της αξιοπρέπεια, το πνευματικό της επίπεδο και στις αξιακές της ιεραρχήσεις. Περί ορέξεως, που λέει και ο λαός, ουδείς λόγος.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως το έχουν όλοι οι άλλοι. Οι εκτός «ιδεολογίας και αισθητικής Μπέου» πολίτες και πολιτικές δυνάμεις. Στο ίδιο έργο θεατές παρακολουθούν σχεδόν απαθείς σκηνές απείρου κάλους και «συναρπαστικής» μοναδικότητας. Κρυπτόμενοι πίσω από ενστάσεις, ανακοινώσεις, δελτία τύπου, παραστάσεις, και καταμαρτυρήσεις στη «μαμα –κυβέρνηση», στη «μαμά-περιφέρεια», στην πραγματικότητα «την κανουν με ελαφρά πηδηματάκια» και αποποιούνται των ευθυνών τους. Αφήνουν τρεις τέσσερεις δημοσιογράφους να βγάζουν καθημερινά, κυριολεκτικά, τα κάστανα από τη φωτιά, πατάνε σε κανένα πιασάρικο, επικοινωνιακά, θέμα για να βγάλουν καμία ανακοίνωση και μετά κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Θα ρωτήσει λογικά κανένας ..και τι μπορούν να κάνουν; O δήμαρχος εκλέγεται για 5 χρόνια. Σωστά. Στα πέντε αυτά χρόνια οφείλουν κυρίως αυτοί που έχουν ένα σημαίνοντα και καθοριστικό πολιτικό ρόλο να διαμορφώσουν ένα ρεύμα, ένα κίνημα κοινής γνώμης, πολιτικών επιλογών και πολιτικής δράσης. Θεωρητικά αυτός είναι ο ρόλος τους.
Προφανώς πέρα και έξω από το δημαρχείο η τα δημοτικά η άλλα συμβούλια όπου όπως έχει φανεί πλέον περίτρανα είναι ο προνομιακός χώρος της απαξίας και του μηδενισμού και όπου καθημερινά γίνεται συντονισμένη προσπάθεια να παρασύρονται στην αυτουποβάθμιση πρόσωπα και θεσμοί. Οι δήθεν διψασμένοι για σεξ φαντάροι, τα πεπόνια, οι δωδεκάποντες γόβες, οι ύβρεις, οι εξυπναδούλες, ότι μα ότι καθημερινά «στήνεται» είναι ψηφίδες ενός μεγάλου μωσαικού κατάντιας και μιζέριας που, στο υποσυνείδητο του μέσου πολίτη, αργά η γρήγορα θα ρίξει τη βαριά, πολύ βαριά, σκιά του στους πάντες.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του κ. Μπέου δεν είναι ούτε τα λαμπάκια των Χριστουγέννων ούτε το, αρχικό, αδειασμα της Δημητριάδος, η μια κάποια βελτίωση στην αποκομμιδή των απορριμμάτων. Ήταν και είναι η πλήρης αποχαύνωση, η πλήρης αναισθητοποίηση όλων των ζωντανών πολιτικών οργανισμών της πόλης. Είναι η κατάργηση των πολιτικών αντανακλαστικών. Είναι η απόλυτη απορρύθμιση και σύγχυση όλων εκείνων των δυνάμεων που θεωρητικά είχαν την δυνατότητα αλλά και την κουλτούρα να προβούν στην αποτίμησης των γενομένων και είχαν την προαίρεση, την πρόθεση, της πολιτικής αντίδρασης. Αυτή είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, η μοναδική και μη αναμενόμενη επιτυχία του κ. Μπέου.
Φυσικά και δεν θα περίμενε κανείς να αντιδράσουν οι καθ έξιν συναγελαζόμενες με την όποια εξουσία τοπικές «προσωπικότητες». Φυσικά και δεν θα περίμενε κανείς να υψώσουν φωνή οι διάφοροι ψηφολάγνοι πολιτευόμενοι οι οποίοι αυτόν τον καιρό σκίζονται να πλασάρουν τον «δικό τους» στη θέση του υπό καρατόμηση δημάρχου. Οποία τραγική ειρωνεία! Ο άρχοντας των στημένων αγώνων, πάντα κατά τον εισαγγελέα κ. Πούλιο, να μετατρέπεται ο ίδιος σε «ματσάκι» στο αποτέλεσμα του οποίου φαίνεται ότι στοιχηματίζουν όλοι, γιατί πάνω σε αυτό χτίζουν το πολτικό τους αύριο : αντίπαλοι, υποστηρικτές, συνεργάτες.
Θα περίμενε όμως, μια και η μοίρα και ο εκλογικός νόμος το έφερε έτσι, οι 5 βουλευτές του σύριζα να κάνουν και δική τους την έννοια για το άγος που λέγεται δημοτική αρχή. Θα περίμενε κανείς να πέσουν δυνατά και συγκροτημένα και να φτιάξουν, να προκαλέσουν, ακόμη και να εκμαιεύσουν την προσήκουσα κοινωνική δυναμική. Να αφήσουν κατά μέρος τις κοινοβουλευτικές σφεντόνες και πετριές, τα παραπονάκια τους στους υπουργούς, στην περιφέρεια και στους διευθυντές της αστυνομίας και να οργανώσουν ένα πλάνο διαχείρισης μιας απάντησης στην τοπική υποβάθμιση .
Επί της ουσίας περί πολιτικής κρίσης πρόκειται όσο και αν ο καθένας θέλει να βγάλει την ουρά του απ έξω η να περιμένει το συμβούλιο εφετών να «δώσει λύση». Γιατί αφ ενός μέχρι τότε πολλά μπορούν να συμβούν και, εν μια κοινοβουλευτική νυκτί, να αλλάξει ο νόμος περί «εκπτώσεως από το αξίωμα» μέχρι να τελεσιδικίσει η όποια υπόθεση και μαζί με άλλον βασιλικό ( που φαίνεται ότι υπάρχει και ανθίζει στην κυβερνητική αυλή) να ποτιστεί σαν γλάστρα και ο κ. Μπέος. Αλλά και γιατί, κυρίως, η όποια απόφαση του συμβούλιο εφετών δεν μπορεί να βγάλει την πόλη από τη νιρβάνα, την κατάσταση ακραίας μακαριότητας δηλαδή, στην οποία έχει περιπέσει εξ αιτίας της απαξίωσης της πολιτικής .
Αυτό, το ξαναγράφω, δεν έχει να κάνει με κανένα Μπέο. Έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με αύτη τούτη την μικρή μας κοινωνία, την ιδιοσυγκρασία της και το ανοσοποιητικό της πολιτικό σύστημα. Όλα όσα δηλαδή έχουν να κάνουν με την Ιστορία, την υστεροφημία και κυρίως με το μέλλον της που κάθε μέρα που περνάει διαγράφεται σκοτεινό και αβέβαιο. Η ατμόσφαιρα γίνεται ολοένα και πιο πνιγηρή και η πόλη ασφυξιά στην αιθαλομίχλη του τυχοδιωκτισμού. Ένας τυχοδιωκτισμός αμφίσημος και αμφοτερόπλευρος, θλιβερός και τραυματικός. Αν κάποιος λοιπόν νοιάζεται περί αυτού, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.