Ένας Βολιώτης δίνει σταθερά το «παρών» στο τουρνουά τένις του Γουίμπλεντον για περισσότερα από 20 χρόνια. Ο λόγος για τον Πέτρο Μπίρη, ο οποίος χάρη στη συνεργασία του με την αγγλική εταιρεία Apollo Leisure που ασχολείται με το stringing service, συγκαταλέγεται στους πλέον έμπειρους τεχνικούς της ρακέτας στον κόσμο. Η υψηλή κατάρτιση του 47χρονου, πλέον, stringer, ο οποίος ζει και αναπνέει για το τένις, του άνοιξε την πόρτα του φημισμένου βρετανικού Grand Slam από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μέχρι σήμερα έχει συνδυάσει τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του με το άθλημα που λατρεύει.
Άλλωστε, πέρα από τις εμπειρίες του ως τεχνικός ρακετών, πριν από μία δεκαετία επί αγγλικού εδάφους έμελλε να ζητήσει σε γάμο την αγαπημένη του Μαρία Πατρίκου, με την οποία έχουν δημιουργήσει μία υπέροχη οικογένεια, ενώ την ευτυχία τους συμπληρώνουν τα δύο παιδιά που απέκτησαν και σήμερα είναι έξι και οκτώ ετών αντίστοιχα.
Ο Πέτρος Μπίρης θυμάται με νοσταλγία το τουρνουά του 2007, αφού εκείνο το καλοκαίρι, στο περιθώριο μίας τηλεοπτικής συνέντευξης έκανε το πιο γλυκό… σερβίς στην καριέρα του. «Από τη συγκίνηση δεν μπορούσα να μιλήσω. Πάντως σε καλό μας βγήκε, αφού λίγους μήνες αργότερα παντρευτήκαμε με τη Μαρία», εξομολογήθηκε με χαμόγελο και πρόσθεσε: «Έχω έναν επιπλέον λόγο να αγαπάω το Γουίμπλεντον. Το 2007 συμπλήρωνα 11 χρόνια που πήγαινα κι έμελλε να κάνω και το πιο σημαντικό βήμα στην προσωπική μου ζωή».
Η επαγγελματική πορεία του Βολιώτη πλέκτη ρακετών αντικατοπτρίζεται από την σταθερή παρουσία του στο Γουίμπλεντον επί 21 συναπτά έτη, με τον ίδιον να λέει: «Νομίζω πως είμαι ο αρχαιότερος τεχνικός αυτή τη στιγμή εκεί, με τις περισσότερες συμμετοχές. Πήρα το πτυχίο το 1995, ήμουν ανάμεσα σε 16 άτομα σε όλο τον κόσμο». Πάντως, το Γουίμπλεντον δεν είναι το μοναδικό από τα Grand Slams, στα οποία ο Πέτρος Μπίρης συμμετέχει από το πόστο του stringing specialist: «Ήμουν για οκτώ χρόνια και στο Ρολάν Γκαρός. Το 2011 ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα στο Παρίσι. Έχω πάει επίσης δύο φορές Αμερική στο Indian Wells. Φέτος σκέφτομαι να κάνω αίτηση για το Ρολάν Γκαρός και το US Open. Βάσει βιογραφικού με παίρνουν άνετα».
Φυσικά, το «παρθενικό» ταξίδι του στο Ηνωμένο Βασίλειο κατέχει περίοπτη θέση στις αναμνήσεις του: «Όσα χρόνια κι εάν περάσουν, δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που ταξίδεψα στο Γουίμπλεντον και βρέθηκα κοντά σε παίκτες θρύλους του παγκόσμιου τένις. Θυμάμαι όταν στάθηκα στον χώρο που έκαναν προθέρμανση οι τενίστες. Πολλοί ήταν στο Νο1 και Νο2 ταυτόχρονα, όπως ο Πιτ Σάμπρας και ο Αντρέ Αγκάσι, ενώ από τις γυναίκες η Στέφι Γκραφ. Έλεγα στον εαυτό μου: Πού βρίσκομαι; Τους κοιτούσα με δέος. Όμως, από την άλλη πλευρά φρόντισα να τους απομυθοποιήσω, ειδικά την εποχή που ασκούσα και ο ίδιος την προπονητική. Έμπαινα στα αποδυτήρια και τους έβλεπα πως συμπεριφέρονται όταν δεν τους παίρνει η κάμερα. Π.χ. άκουγα τον Φέντερερ ή τον Φερέρο, άλλοτε Νο 1 στην παγκόσμια κατάταξη να μιλάνε για το πώς έβλεπαν τους επόμενους αγώνες τους. Η αθέατη πλευρά τους είναι ανθρώπινη. Έχουν κι εκείνοι τις ανησυχίες του, όπως όλοι μας».
Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του από το Ηνωμένο Βασίλειο, μίλησε για την εφετινή εμπειρία του στο Γουίμπλεντον, ενώ αναφέρθηκε και σε ιδιαίτερα περιστατικά που αποτυπώθηκαν έντονα στη μνήμη του: «Μοιραζόμαστε παίκτες που είναι ψηλά στην παγκόσμια κατάταξη. Στην ομάδα που βρίσκομαι έχουμε άριστη συνεργασία. Δεν γίνεται και διαφορετικά, εάν θέλεις φυσικά να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις του τουρνουά. Όσο κρατάνε οι αγώνες, κατασκευάζουμε κοντά στις 4.000 ρακέτες. Πέρυσι είχα τον Αμερικανό Σαμ Κέρεϊ, ο οποίος κέρδισε τον Νόβακ Τζόκοβιτς, παρότι ο τελευταίος μέσα στο 2016 κυνηγούσε ένα νέο ρεκόρ: Να κατακτήσει μέσα στην ίδια χρόνια και τα τέσσερα τουρνουά Grand Slam. Κι όμως ο Κέρεϊ τον άφησε εκτός κι εμένα μου «κόλλησαν» το παρατσούκλι Djoko-killer. Ή όπως χθες, που ο Κέρεϊ στα προημιτελικά κέρδισε τον κάτοχο του Γουίμπλεντον, Άντι Μάρεϊ.
Οι συγκινήσεις στο Γουίμπλεντον είναι αμέτρητες. Όμως, εξίσου αυστηροί είναι και οι κανόνες του. Μία χρονιά ο Μπόρις Μπέκερ είχε ξεχάσει τη διαπίστευσή του. Δεν του επέτρεπαν να περάσει, εάν δεν έβρισκε το πάσο του. Κι ας τους έλεγε ότι σε λίγο έπαιζε στο κεντρικό γήπεδο. Ή ένα άλλο περιστατικό που μου έκανε εντύπωση, έχει να κάνει με τις εμφανίσεις των αθλητών. Εκεί δίχως τον κατάλληλο εξοπλισμό δεν παίζεις. Οι τενίστες πρέπει να έχουν λευκούς πάτους ακόμη και στα παπούτσια τους. Ο Γάλλος Αντριάν Μαναρίνο δεν είχε εντελώς λευκά παπούτσια. Του δίναμε λευκό μελάνι που χρησιμοποιούμε στις ρακέτες κι έβαφε τα παπούτσια του για να αγωνιστεί».