Δύο ξανθιές κάθονται στο κλαδί ενός δέντρου. Μια περαστική γυναίκα τις προειδοποιεί να προσέξουν διότι το κλαδί μπορεί να σπάσει. Οι ξανθιές αγνοούν την προειδοποίηση, το κλαδί σπάει και πέφτουν.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, βγαίνουν από το νοσοκομείο και κατά σύμπτωση συναντούν πάλι την περαστική γυναίκα. Έκθαμβη η μια ξανθιά γυρίζει και λέει στην άλλη: Κοίτα, το μέντιουμ!
Θυμήθηκα ξανά το καλαμπούρι διότι περιγράφει πολύ καλά την κατάσταση στον Τύπο. Ελάχιστη κοινή λογική και πολλές ξανθιές – οι οποίες δεν στριμώχνονται απλώς σε ένα μικρό κλαδί, αλλά το πριονίζουν κιόλας.
Οι συνέπειες μιας απόφασης να κλείσουν τα Μέσα Ενημέρωσης όταν η χώρα καταρρέει από ένα νέο μνημόνιο δεν χρειάζονταν μέντιουμ για να προβλεφθεί. Η απεργία έσπασε σε πολλά μέτωπα.
Οι μόνες εφημερίδες που απεργήσανε ήταν της Μαγνησίας. Οι μόνες.
Όσα συνέβησαν ήταν ταυτοχρόνως η κορυφή του παγόβουνου μιας ευρύτερης κρίσης και η λογική συνέπεια μιας προαναγγελθείσας αποτυχίας. Ένα μεγάλο μέρος του συνδικαλισμού νοσεί, αλλά κυρίως πάσχει από την αδυναμία να καταλάβει τι του συμβαίνει.
Η Αθήνα έσπασε δύο φορές την απεργία, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και στη Θεσσαλία έγινε επανάσταση γιατί εκδόθηκαν φύλλα με μικρή κυκλοφορία.
Στην «Ελευθερία» της Λάρισας αντί να υποστηρίξουν τις απόψεις τους και παλικαρίσια να δηλώσουν πως δεν μπορούν ή δεν θέλουν να απεργήσουν εξέδωσαν στα κρυφά εφημερίδα, λες και η διαφάνεια που οφείλουν να στηρίζουν σε όλα τα επίπεδα είναι μια υπόθεση που δεν τους αφορά.
Ο επαρχιωτισμός στην αντίληψη, η κακομοιριά, η κουτοπονηριά, δεν ταιριάζουν σε κανέναν και πολύ περισσότερο σε ανθρώπους που υποτίθεται θέλουν να διαμορφώνουν και την κοινή γνώμη με την άποψη, τη θέση και την πρότασή τους.
Στην επιφάνεια αυτές τις ημέρες, που με αποφάσεις της ΠΟΕΣΥ κλείσαμε τους πυρήνες ενημέρωσης του κόσμου, βγήκαν απόψεις στο μεϊντάνι είτε από φερέφωνα κομματικών παρατάξεων, είτε από ανθρώπους που βρίσκονται μόνιμα σε επαναστατικό βέρτιγκο και υποδύονται τον ρόλο του κοινωνικού αβανταδόρου, εναντίον όλων εκείνων που δεν συμφωνούσαν με την αυτοφίμωση.
Όποιος είχε την άποψη πως τα Μέσα πρέπει να είναι ανοιχτά γιατί επιβαλλόταν να υπάρχει ενημέρωση και έκανε το λάθος να στηρίζει, σε δεύτερο χρόνο, την οικονομική αποδοτικότητά τους γιατί αυτόματα αυτό τους προσδίδει και ανεξαρτησία, κατηγορήθηκε ως προδότης και ως μη έχων συναίσθηση του δημόσιου συμφέροντος.
Σε όλα αυτά που συνέβησαν αυτές τις ημέρες προστέθηκε και το αμιγώς ελληνικό σπορ της διαβολής και της κακοήθειας. Ανάμεσά μας η δημοσιοποίηση εκτός από «ψυχή της δημοκρατίας» έγινε και μέσο εκκαθάρισης προσωπικών λογαριασμών ή διεκπεραίωσης ανταγωνιστικών συμφερόντων.
Ο Τύπος τελικά είναι αυτός που έχει μερίδιο στη συνεχή απαξίωσή του γιατί εμείς δεν έχουμε φροντίσει να καταλάβουμε τι έφερε η κρίση. Όχι όλοι, αλλά πολλοί από εμάς. Δεν θελήσαμε να γίνουμε μέρος της λύσης του προβλήματος, αλλά ακολουθήσαμε την αμφιθυμία και τα τεράστια λάθη μιας έξαλλης, εν μέρει, κοινωνίας.
Γίναμε μέρος του προβλήματος και όχι μέρος ψύχραιμων λύσεων.