Ο Νίκος Τζιανίδης γράφει για το άρθρο «Ο Τσιτσιπάς δεν είναι Ελληνας» και τις αντιδράσεις που προκάλεσε
Όποιος δεν μπορεί να γίνει τιμητής του εαυτού του, κρύβει (ή προσπαθεί να κρύψει) από τον εαυτό του κυρίως και από τους γύρω του, ένα από τα βασικά που οφείλει να γνωρίζει ο σκεπτόμενος άνθρωπος: τον εαυτό του!
Η σοφία της αυτογνωσίας είναι βαθιά!
Ένα άρθρο με τον προβοκατόρικο (είναι η αλήθεια) τίτλο «Ο Τσιτσιπάς δεν είναι Έλληνας » προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, θετικές και αρνητικές, εκρήξεις και αφορισμούς, επαίνους, αλλά και σχόλια επιτιμητικά έως και υβριστικά.
Εθίγησαν οι νέοι των καιρών μας! Έτσι τουλάχιστον (λανθασμένα) εννοήθηκε από τους περισσότερους, που έσπευσαν να υπερασπιστούν τη γενιά, την φέρουσα το άχθος της κρίσης που η προηγούμενη γενιά, (αυτή των 50+) τους επώμισε.
Ουδείς – από τους επικριτές- στάθηκε στη φράση: «Οι περισσότεροι των Ελλήνων στα 21 χρόνια τους…».
Οι «περισσότεροι», όχι όλοι.
Και αν θέλετε ανασκευάζω: οι λιγότεροι. Όχι όλοι και πάλι!
Οι γενικεύσεις είναι ακραίες και σε κανένα σημείο του άρθρου δεν υπήρξε γενίκευση· όπως ακραίες ήταν και κάποιες από τις «αντιρρήσεις» όσων προσέτρεξαν ξιφήρεις να προστατεύσουν τα «παιδιά μας».
Ελάχιστοι κατανόησαν την υπερβολή η οποία αποσκοπούσε στο να δώσει έμφαση σε κάποια από τα ελαττώματα της νέας γενιάς: την αδιαφορία, τον συβαριτισμό, την τρυφηλότητα· κάποιων από τους εκπροσώπους της νέας γενιάς, προς θεού μην εγείρουμε και πάλι οργίλες αντιδράσεις.
Όμως η περισσή υπερπροστατευτικότητα της – ένοχης κατά πολλούς – προηγούμενης γενιάς είναι αυτή που δημιουργεί το πραγματικό πρόβλημα.
Οι γονείς, οι πιο πολλοί, μιλούν για τα παιδιά τους συνήθως για να τα ωραιοποιήσουν στα μάτια των άλλων και να κομπάσουν ή για να κρύψουν κάτι από τα μάτια των άλλων και να νομίσουν ότι τους ξεγελούν, όμως όταν σταθούν αντίκρυ στον νοτισμένο οικογενειακό «καθρέφτη», όσο κι αν προσπαθήσουν να παραποιήσουν την πραγματική εικόνα, τούτο είναι αδύνατο.
Κάποιοι από αυτούς που εξοργίστηκαν βρέθηκαν μπροστά σε μεγεθυντικό καθρέφτη! Και τον έσπασαν, ή τουλάχιστον έτσι πίστεψαν…
Είδαν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, που λίγο πριν – απόγευμα πια- είχαν ξυπνήσει κουρασμένα…
Κάποιοι άλλοι πάλι, από εκείνους που εργάζονται και σπουδάζουν, που μοχθούν για να ζήσουν αξιοπρεπώς, που συντηρούν οικογένειες αντιπαλεύοντας τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες των καιρών μας, πικράθηκαν και οργίστηκαν: Δεν είμαστε εμείς, φώναξαν. Και πραγματικά δεν ήταν αυτοί!
Η οξυδέρκεια είναι ανάλογη της απόστασης που κρατάς από τον εαυτό σου και πολλοί, μα πάρα πολλοί με τον εαυτό τους άρρηκτα ναρκισσιστικά δεμένοι, αδυνατούν να διακρίνουν και να ερμηνεύσουν μια «υπερβολή».
Κι όταν θίγονται τα στερεότυπά τους, εξεγείρονται.
«Η νεότητα, που έχει τα πιο λίγα, κατά βάθος έχει τα πιο πολλά. Μόνο που δεν το ξέρει».
Αρκετοί (ίσως) αλλά όχι όλοι, ξέρουν αυτά τα« πολλά» που έχουν και τα αξιοποιούν ανάλογα.
Κάποιοι άλλοι πάλι απαξιώνουν τα όπλα τους και παραδίδονται αμαχητί στον πρώτο εχθρό που θα εισβάλλει στην οκνηρή ζωή τους, με άλλοθι τους Εφιάλτες, τους «προηγούμενους» που τους πρόδωσαν…
Αλλοίμονο στους νέους που επιζητούν υπερασπιστές για τα όποια λάθη τους κι αλλοίμονο αν για την άλωση της ζωής τους αναζητούν αυτόν που άφησε ανοιχτή την κερκόπορτα…
Πηγή: Έθνος