Ένας άρχοντας της τοπικής οικονομίας, ένας μαχητικός εκδότης, έφυγε πλήρης ημερών χθες το μεσημέρι.
Ο Γεώργιος Κ. Παρασκευόπουλος αποχαιρέτησε το μάταιο κόσμο σε ηλικία 96 χρόνων.
Έγινε γνωστός ως συνιδιοκτήτης – μαζί με τον αείμνηστο αδελφό του Τάκη – της εφημερίδας «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» και του – εκ των καλυτέρων της χώρας – βιβλιοχαρτοπωλείου «Κ. Παρασκευόπουλος & Υιοί». Για πενήντα περίπου χρόνια ήταν συνιδιοκτήτης και εκδότης της ιστορικότερης επαρχιακής εφημερίδας της Ελλάδας.
Ο Γ. Παρασκευόπουλος άφησε ανεξίτηλα σημάδια στη ζωή της πόλης. Τόσο με τη «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» και το Βιβλιοχαρτοπωλείο, όσο και ως πρόεδρος της Λιμενικής Επιτροπής για 15 χρόνια.
Στην κορυφή της εφημερίδας διαδέχθηκε τον πατέρα του Κωστή και τον αείμνηστο ιστορικό διευθυντή της Τάκη Οικονομάκη. Και οι δύο πέθαναν κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Παρέμεινε στο τιμόνι της εφημερίδας έως το Σεπτέμβριο του 1990, οπότε η «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» πέρασε στα χέρια του Κων. Λούλη.
Διατήρησε με πολλούς αγώνες και πολλές προσπάθειες τη «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» στην κορυφή της έντυπης δημοσιογραφίας και δεν δίστασε, όποτε χρειάστηκε, να συγκρουστεί με πολιτικούς, πολιτικές και να οδηγηθεί επί δικτατορίας στο στρατοδικείο.
Γόνος φανατικής φιλοβενιζελικής οικογένειας, μετά την Κατοχή, και τα Δεκεμβριανά, χωρίς να ενταχθεί στα κόμματα της Δεξιάς, υπήρξε ακραιφνής και μάχιμος δεξιός. Διατήρησε, όμως, όλα τα χρόνια στενές σχέσεις με αριστερούς και ουδέποτε έκλεισε διαύλους επικοινωνίας μαζί τους.
Το 1953 με απόφαση του Κων. Καραμανλή ορίστηκε πρόεδρος στο λιμάνι. Παρέμεινε στη θέση αυτή έως τον Απρίλιο του 1967 και επανήλθε το καλοκαίρι του 1974 για να παραιτηθεί μετά από ένα χρόνο ερχόμενος σε σύγκρουση με τον τότε νομάρχη Μαγνησίας.
Ονειρεύτηκε και πέτυχε την αναβάθμιση του λιμένος Βόλου. Τα περισσότερα των έργων που χαρακτηρίζουν το λιμάνι έχουν τη δική του σφραγίδα.
Τον συνέδεε μακρόχρονη φιλία με τους Γεώργιο Ράλλη και Κων. Μητσοτάκη.
Αγωνιστής και αφοσιωμένος στις ιδέες του υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός πάνω από 80 μήνες. Δύο χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου και λίγες μέρες πριν τα Δεκεμβριανά ώς το Δεκέμβριο του 1948. Αρχικά ως υπασπιστής του στρατηγού Λεωνίδα Σπαή και μετέπειτα ως αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών.
Έζησε μια υπέροχη ζωή με τη σύζυγό του Κατερίνα – έφυγε πρώτη 10 χρόνια πριν – και απέκτησαν ένα γιο, τον Κώστα, που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό ως στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής επιχείρησης. Χάρηκε την πρόοδο του εγγονού του και της εγγονής του.
Προσωπικές μνήμες
Ανταλλάξαμε μία, μάλλον, αδιάφορη χειραψία το 1970, όταν ο συνάδελφος Δημ. Μπάτσιος με σύστησε ως ανταποκριτή της «Θ» στον Αλμυρό. Η ουσιαστική γνωριμία μας άρχισε ένα πρωινό του Μαΐου 1976. Ζήτησε να με δει πριν με προσλάβει και όρισε το ραντεβού στις 8 το πρωί, έξω από το βιβλιοχαρτοπωλείο, το οποίο επικοινωνούσε με τα γραφεία της εφημερίδας.
Περίμενα με αγωνία από τις 7.30. Αγωνία για την τύχη που θα είχε η πρόσληψή μου και η τετ-α-τετ συνάντηση.
Τον ακολουθούσε η φήμη του αυστηρού και νευρικού ιδιοκτήτη, που δεν συγχωρούσε κανένα λάθος.
Αφού με ερώτησε τι έχω διαβάσει και ποιους συγγραφείς αγαπώ, μου συνέστησε να διαβάζω και την «εφημερίδα του γαϊδάρου». Αμέσως μετά με «παρέδωσε» στον Αχιλλέα Ορφανίδη. Για τρία χρόνια, όταν τύχαινε να συναντηθούμε, ανταλλάσσαμε μία τυπική καλημέρα ή καλησπέρα. Ανεβαίνοντας στην ιεραρχία της εφημερίδας με τιμωρούσε για τις πολιτικές μου υπερβάσεις και με παραγκώνιζε για μερικούς μήνες. Όταν μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου αναθέσει την αρχισυνταξία της «ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ» πριν τριάντα και πλέον χρόνια, υποχρεωτικά είχαμε καθημερινή επικοινωνία.
Στα επτά χρόνια της στενής συνεργασίας μας, αλλά και ώς χθες είχα την ευκαιρία να εκτιμήσω τον έντιμο και μπεσαλή άντρα.
Ό,τι συμφωνήσαμε ένα μεσημέρι στο γραφείο του τηρήθηκε από την πλευρά του στο ακέραιο. Εγώ έκανα κάποιες κουτσουκέλες. Ήθελε την εφημερίδα, από πολιτικής σκοπιάς, ανοιχτή σε όλες τις δυνάμεις. Δεν ήθελε με κανέναν τρόπο ιδεολογικού τύπου φιλοξενίες και ασυλίες.
Ήταν αυστηρός, απότομος μόνο όταν διαπίστωνε ότι ο υφιστάμενος προσπαθούσε να δικαιολογήσει το λάθος με αστεία επιχειρήματα. Και αναλάμβανε πάντοτε την ευθύνη, ακόμη και για σχόλια ή δημοσιεύματα για τα οποία αποκτούσε εκ των υστέρων γνώση. Μπορούσες να κρυφτείς πίσω του.
Διέθετε αίσθηση του χιούμορ.
Ένα βροχερό απόγευμα εμφανίστηκε στην εφημερίδα με ρεπούμπλικα, καμπαρντίνα, ομπρέλα και πούρο στα χείλη. Εισερχόμενος στο γραφείο αυθόρμητα μου βγήκε η κουβέντα: «Κύριε Γιώργο… Και Τσόρτσιλ και Τσάμπερλεν»; Χαμογέλασε…
Πολλές οι αφηγήσεις του και οι ιστορίες του.
Επιλέγω δύο ασήμαντες, αλλά ενδεικτικές του χαρακτήρα του.
Χριστούγεννα 1974. Ο νέος τότε Δεσπότης στέλνει μια γαλοπούλα δώρο στο σπίτι του. Του τηλεφωνεί: Χριστόδουλε σε μένα στέλνεις γαλοπούλα την ώρα που πολλοί δεν έχουν να φάνε; Την έστειλε πίσω.
Στα 15 χρόνια της θητείας του στο λιμάνι διαχειρίστηκε μεγάλες πιστώσεις. Επανειλημμένως προσπάθησαν να τον «ευχαριστήσουν». Δέχθηκε τελικώς ως δώρο έναν αναπτήρα. Τον χρησιμοποιούσε ώς το θάνατό του.
***
Το κείμενο γράφτηκε γρήγορα και πρόχειρα λόγω πίεσης χρόνου. Αδικεί ενδεχομένως το νεκρό. Κάποιοι, ίσως, να το θεωρούν υπερβολικό. Όμως, καθώς ο Γεώργιος Παρασκευόπουλος έζησε σχεδόν ασκητικά, λίγοι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να τον ζήσουν από κοντά και να τον καταλάβουν.
Κλείνω με αυτό που έλεγε ο διευθυντής μου Στέφανος Μήτσιου. Ξέρεις, ρε γραφειοκράτη, τι σημαίνει Παρασκευόπουλος; Τράπεζα Ελλάδος.
Και ήταν πράγματι για τους εκατοντάδες εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του.
Γνωρίζει κανείς εργοδότη να προεξοφλεί ένα και δύο μηνιάτικα, να ανταποκρίνεται θετικά στα αιτήματα προκαταβολής του δώρου Χριστουγέννων από το Μάιο;
Επιχειρηματίες σαν τον Παρασκευόπουλο δεν κυκλοφορούν πια ανάμεσά μας. Ήταν ο τελευταίος των ολίγων και παλαιά Μοϊκανών.
Έφυγε ήσυχα, αθόρυβα, ευχαριστημένος με τη ζωή του, το έργο του, τις αμέτρητες δημιουργικές του δράσεις.
Έφυγε ένας έντιμος άνθρωπος, που είχε την ικανότητα να ακούει, να κατανοεί, να συγχωρεί, αλλά και να μη λησμονεί.
Έφυγε ένας υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος, ένας αφοσιωμένος στην πατρίδα του και το Βόλο πολίτης.