Τοπικά

Ο τελευταίος καραβομαραγκός στο νησί της Αλοννήσου

Από μικρός αγάπησε τη θάλασσα και τα σκάφη. Αγάπη που παραμένει μέχρι σήμερα αναλλοίωτη και μετατράπηκε σε δουλειά και τρόπο ζωής. Ο Κωστής Καλογιάννης, ντόπιος Αλοννησιώτης, είναι ο μόνος που ασκεί το επάγγελμα του καραβομαραγκού στο νησί. Είναι μια δουλειά που όπως λέει ο ίδιος απαιτεί μεράκι για να την κάνεις. Αυτό το μεράκι τον οδήγησε να μετρά σήμερα περισσότερα από 30 χρόνια ενασχόλησης με τα σκάφη, με τη δημιουργία, τη συντήρηση και την επισκευή τους.

Ξεκίνησε να μαθαίνει την τέχνη της κατασκευής και επισκευής των καραβιών στην ηλικία των 12 ετών. «Έμαθα τη δουλειά από τον παππού μου. Όταν ξεκίνησα εγώ υπήρχαν πολλοί μάστορες και στο νησί αλλά και στη Σκιάθο και στη Σκόπελο».
Ασχολήθηκε για χρόνια στο πλευρό του παππού και του πατέρα του με τις επισκευές αλλά και με το ψάρεμα.
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, έχει μεγάλη εμπειρία στα ξύλινα σκάφη. Μάλιστα με τον παππού του είχαν κατασκευάσει μαζί τέσσερα σκάφη από την αρχή, διαφόρων διαστάσεων. «Παλιά υπήρχε ζήτηση. Ήταν σκάφη που ζήτησαν τόσο για ψάρεμα αλλά και σκάφη αναψυχής. Σήμερα οι επισκευές που κάνω είναι και σε αλιευτικά και σε τουριστικά».
Έτσι το τελευταίο διάστημα ασχολείται περισσότερο με συντηρήσεις και επισκευές.
«Υπάρχει μια κρίση σε αυτή τη δουλειά γιατί δεν φτιάχνονται πλέον σκάφη και έχουμε μόνο επισκευές και όχι όλο τον χρόνο. Αλλά τη δουλειά δεν την παρατάω» τόνισε μιλώντας στη «Θ».

Στο παρελθόν επισκεύαζε τα καράβια σε δικό του χώρο τον οποίο διατηρούσε συνεταιρικά αλλά δεν υπήρχε πολύ δουλειά, τα πάγια έξοδα «έτρεχαν» και αναγκάστηκαν να τον κλείσουν. Σήμερα έχει τα εργαλεία στο αυτοκίνητό του και μεταβαίνει όπου τον καλέσουν.
Όσο για τη δουλειά του, υπογράμμισε ότι απαιτεί αγάπη, μεράκι αλλά και χρόνο. «Πρέπει να το έχεις μέσα σου. Το αποτέλεσμα να ευχαριστεί πρώτα εσένα και έπειτα τον πελάτη» σημείωσε.
Πλέον ο κ. Καλογιάννης έχει απομείνει ο μόνος καραβομαραγκός που δραστηριοποιείται στην Αλόννησο, ίσως και στις Σποράδες γενικότερα, αφού τον καλούν και σε Σκόπελο – Σκιάθο για επισκευές και συντηρήσεις. «Δεν υπάρχει ενδιαφέρον από τους νέους να ασχοληθούν με το επάγγελμα αυτό. Είναι βαριά δουλειά και ανθυγιεινή».
Ωστόσο η δουλειά είναι και εποχιακή, κυρίως την άνοιξη, οπότε δεν αποτελεί τη μόνη του εργασία και ασχολείται και με την επαγγελματική αλιεία. «To καλοκαίρι δεν μπορεί να γίνει συντήρηση και επισκευή σκαφών. Είναι όλα στη θάλασσα. Έτσι από τον Ιούνιο ασχολούμαι με το ψάρεμα» ανέφερε. Για ψάρεμα βγαίνει με το σκάφος του που μετρά 100 χρόνια «ζωής» και το είχε ο προπάππους, ο παππούς και ο πατέρας του. «Το ξύλινο σκάφος δεν πεθαίνει. Μπορείς να αλλάξεις όλα τα ξύλα του και να το κάνεις καινούργιο. Το ξύλινο θέλει τη συντήρησή του κάθε χρόνο. Κάψιμο, βάψιμο, στοκάρισμα και καλαφάτισμα. Τα πλαστικά έχουν μικρότερη διάρκεια ζωής».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το