Του Β.Δ. Αναγνωστόπουλου,
ομότιμου καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Γράφω με ιδιαίτερη χαρά το παρόν σημείωμα για το καινούργιο μυθιστόρημα της Έλενας Χρ. Στανιού με τίτλο «Ο τελευταίος φόνος», γεγονός που επαληθεύει παλιότερη κριτική μου ως προς την ανιούσα συγγραφική της πορεία. Έγραφα για το μυθιστόρημά της «Ο πίνακας» (2018) «…αναμένω (και αναμένουμε όλοι πιστεύω) και άλλες υψηλότερες κατακτήσεις και άλλα υψηλότερα πετάγματα, ο χρόνος δουλεύει με το μέρος της. Ξέρει να βηματίζει, να ονειρεύεται και να επιχειρεί με σιγουριά. Ξεκίνησε από τα μικρά για να φτάσει τα μεγάλα». Και το πέτυχε!
Κυκλοφόρησαν στη δεκαπενταετία που πέρασε από το πρώτο βιβλίο της για παιδιά «Το πρωτοχρονιάτικο δώρο του Άρη» -2009- μια δεκάδα επιτυχημένων βιβλίων με μικρές ιστορίες για παιδιά και μετά ήρθε ο χρόνος για τους ενήλικες. Και να προσθέσω εδώ ότι οι κορυφές της δημιουργίας απαιτούν υπομονή, δύναμη και τόλμη. Η Έλενα Στανιού τόλμησε και μάλιστα σε ένα συγγραφικό πεδίο όχι εύκολο, όπως είναι το αστυνομικό μυθιστόρημα, και, φαίνεται, βγήκε σε ξέφωτο που προοιωνίζεται λαμπρό λογοτεχνικό μέλλον.
Είναι Βολιώτισσα, με σπουδές παιδαγωγικές στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με μεταπτυχιακό στην Παιδική Λογοτεχνία και διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Υπηρετεί ως νηπιαγωγός στη δημόσια εκπαίδευση από το 1999, συμμετέχει στα παιδαγωγικά και λογοτεχνικά δρώμενα και ασχολείται με τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα την παιδική. Έχει δύο αγόρια και μια κοπέλα. Είναι μέλος του Κέντρου Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων, του Πανελλήνιου Ομίλου Φίλων Αφήγησης και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
«Ο τελευταίος φόνος» (εκδόσεις Γράφημα, Θεσ/νίκη 2024, σελ. 454) ως αστυνομικό μυθιστόρημα προκαλεί και ερεθίζει πολλαπλώς τη φαντασία του αναγνώστη σχετικά με την πλοκή και τις σκοτεινές πλευρές της αφήγησης που αφορούν την εξιχνίαση ενός εγκλήματος. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα της ιστορίας, ένα έγκλημα που έλαβε χώρα στο Παρίσι κατά τα τέλη του 19ου αι., που είχε, όπως ήταν φυσικό, οδυνηρές και απροσδόκητες συνέπειες στην οικογένεια του λόρδου Φιλίπ Άντερσον ντε Κρουσό και σε έναν ευρύτερο αριθμό ατόμων. Το μυστήριο των φόνων παραμένει παρά το κυνηγητό της αστυνομίας σε Παρίσι και Λονδίνο…
Ο καμβάς της ιστορίας δεν είναι μονοδιάστατος, αλλά περιλαμβάνει την πολιτιστική και πνευματική εικόνα της εποχής, τη βαθιά αγάπη δύο νέων ανθρώπων και τα όνειρά τους για σπουδές σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Είναι η Βανέσα που αποφασίζει να σπουδάσει εγκληματολογία και παρά τις δυσκολίες εκείνων των χρόνων θέλει να γίνει ντετέκτιβ, και ο Αλέξανδρος που θέλει να σπουδάσει Λογοτεχνία κ.λπ. Με τον τρόπο αυτόν παρέχει στον αναγνώστη έναν πλούτο πραγματολογικών στοιχείων, που αντικατοπτρίζουν πτυχές και το φόντο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της ζωής των πολιτών, με τα καθαρώς ιστορικά γεγονότα (οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις της Ευρώπης) να διαμορφώνουν την περιρρέουσα κοινωνική και πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής.
Το μυθιστόρημα «Ο τελευταίος φόνος» διαβάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον λόγω της υπόθεσης, αλλά και του ύφους της γραφής, το οποίο υπηρετείται από μια σφριγηλή γλώσσα που κυλάει ομαλά μέσα από περιπέτειες, ανατροπές και δασώδεις αφηγηματικές περιοχές.
Γενικά, ο συγγραφέας ξεχωρίζει κυρίως για το ύφος και τους χαρακτήρες του έργου, πραγματικούς ή φανταστικούς. Η Έλενα Στανιού έχει τη δική της τέχνη για να βάζει τη σφραγίδα της σε ό,τι γράφει. Με το βιβλίο αυτό έκανε το μεγάλο άλμα στη λογοτεχνία. Μπροστά της διαγράφεται πεδίο λαμπρό. Εύχομαι και αισιοδοξώ να ανταποκριθεί στην «κλήση» της, να έχει υγεία και να μας δωρίζει και άλλα παρόμοια!
Συγχαρητήρια, καλοτάξιδο και καλοδιάβαστο!