Ο σκύλος και ο άνθρωπος

Του Χρίστου Δ.Ξενάκη*

Από την εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων μαρτυρείται με ευρήματα των αρχαιολόγων η συμβίωση ανθρώπου και σκύλου. Ως φύλακας, ως βοηθός στο κυνήγι, συντρόφευε τον άνθρωπο, σε βαθμό να υποστηρίξουν μερικοί, ότι η παρουσία του ζώου αυτού στη ζωή του ανθρώπου τον βοήθησε να εξανθρωπιστεί και να δημιουργήσει πολιτισμό. Η άποψη αυτή στηρίζεται στο γεγονός, ότι ο άντρας εξασφάλιζε την προστασία της οικογένειάς του από έναν καλό φύλακα – σκύλο και μπορούσε να ασχοληθεί ήσυχος με την καλλιέργεια της γης και τις άλλες τεχνικές εργασίες.
Μιλάμε για τη ζωή 5.000 χρόνια πριν από σήμερα. Στα χρόνια που πέρασαν, το συμπαθές τετράποδο στάθηκε δίπλα στον άνθρωπο ως φύλακας του σπιτιού του, ως ποιμενικός σκύλος, ως βοηθός του στο κυνήγι, ως σύντροφος στη μοναξιά του. Με τη νοημοσύνη του, την εμπιστοσύνη στον κύριό του, με τις πνευματικές και «ψυχικές» ιδιότητές του, για τις οποίες μιλούν οι ειδικοί, θεωρείται από πλήθος συνανθρώπων μας ο πιο αξιόπιστος, εκ του ζωικού βασιλείου, φίλος.
Ας έλθουμε, τώρα, στις μεγαλουπόλεις του σήμερα, εν αις και η καθ’ ημάς νύμφη του Παγασητικού. Πλήρης ομαδικών κατοικιών, η άλλοτε πανέμορφος πόλις των μονοκατοικιών και των λουλουδιών, φιλοξενεί (;) ανυπολόγιστο αριθμό από τα δυστυχή αυτά τετράποδα σε τσιμεντένιες, πλακόστρωτες, φλεγόμενες από τον ήλιο βεράντες και σε μπαλκόνια.
Τα δυστυχή αυτά ζώα, δεσποζόμενα, με την ακριβή έννοια του όρου, εγκαταλείπονται επί ώρες, ενίοτε και ημέρες, από κάποιους δεσπόζοντες, σε ένα τέτοιο ανθυγιεινό, ξένο προς αυτά και αφιλόξενο περιβάλλον. Η «φλόγα» από το τσιμέντο και τα πλακάκια των βεραντών και μπαλκονιών περνά στο σώμα τους, με συνέπεια η μαρτυρική τους ζωή να γίνεται αφόρητη. Ξεσπούν, τότε, σε ουρλιαχτά διαμαρτυρίας, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό την αδικία που γίνεται εις βάρος τους.
Ίσως έτσι προήλθε και η φράση «σκυλίσια ζωή». Το πράγμα, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Το καλοκαίρι κυρίως, χιλιάδες συμπολίτες μας, για λόγους υγείας ή ηλικίας δεν μπορούν να κάνουν διακοπές εις εξοχάς ή νήσους. Αλλά και οικογένειες με πενιχρά οικονομικά μέσα. Έτσι το «ντόμινο» των γαβγισμάτων, συχνότατα συνεχές, διαταράσσει συνεχώς την ψυχική γαλήνη και ηρεμία τους, με συνακόλουθα η δυστυχία των σκύλων να συμπαρασύρει και ανεύθυνους και αθώους ανθρώπους.
Τελικά, και αυτό είναι θέμα Παιδείας. Ένα άτομο στοιχειωδώς πεπαιδευμένο, δεν αναλαμβάνει να «δεσπόζει» σε αθώο ζώο, χωρίς να το προσέχει συνεχώς και να του εξασφαλίζει τα βασικά για την άνευ μαρτυρίου διαβίωσή του. Και επίσης: ένα άτομο με παιδεία και στοιχειώδη αγωγή σέβεται και υπολογίζει τους συνανθρώπους του, συγκατοίκους και γείτονες, μη ενοχλώντας τους με τις απόλυτα δικαιολογημένες κραυγές διαμαρτυρίας των αθώων τετραπόδων.
Αν για το φαινόμενο αυτό υπάρχουν αρμόδιοι, ας ενεργήσουν τα δέοντα…

*κλασικού φιλολόγου