Η ιστορία της οικογένειας Δημόπουλου ξεκίνησε να γράφεται στη φωτιά και στο αμόνι στον Βόλο του Μεσοπολέμου. Πλέον η πέμπτη γενιά μεταλλουργών δίνει το «παρών» στην επιχείρηση, που διανύει αισίως το 101ο έτος λειτουργίας της. Ο τωρινός ιδιοκτήτης της, κ. Αλέξανδρος Δημόπουλος, μίλησε για την ιστορία ενός και πλέον αιώνα που κουβαλάει στον μεταλλουργικό κλάδο μία από τις πιο ιστορικές επιχειρήσεις στη Μαγνησία.
Ο κ. Δημόπουλος, ο οποίος πρόσφατα εξελέγη πρόεδρος στον Σύνδεσμο Μεταλλουργών Μαγνησίας, βρίσκεται στο τιμόνι της εταιρείας από το 1995. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ως μηχανολόγος μηχανικός στη Σόφια, ανέλαβε επίσημα τα ηνία της επιχείρησης, ενώ ήδη η πέμπτη γενιά βρίσκεται προ των θυρών. Οι δύο γιοι του, Γιώργος και Βαγγέλης, που σπουδάζουν μηχανικοί παραγωγής και διοίκησης, έχουν εμπλακεί ήδη με το επάγγελμα του σιδηρουργού.
«Πάνω απ’ όλα χρειάζεται να επιδεικνύεις συνέπεια. Μόνον έτσι μπορείς να μείνεις τόσα χρόνια στο επάγγελμα. Και το δεύτερο χαρακτηριστικό, εξίσου σημαντικό για να επιβιώνεις, είναι να έχεις ποιότητα στη δουλειά σου», τόνισε ο κ. Δημόπουλος, όταν κλήθηκε να αποκαλύψει τα… μυστικά που διατηρούν σε λειτουργία μια επιχείρηση έναν και πλέον αιώνα.
Βέβαια, το ξεκίνημα της οικογενειακής επιχείρησης ήταν κάπως διαφορετικό. Ο κ. Δημόπουλος γυρίζοντας πίσω τον χρόνο, μίλησε για τα πρώτα βήματα που έκανε ο προπάππους του, Γιώργος Δημόπουλος: «Το μαγαζί που έστησε το 1919 ο μαστρο-Γιώργης Δημόπουλος ήταν ποδηλατάδικο. Νοίκιαζε και ποδήλατα, κάθε Κυριακή ειδικά τα έπαιρναν όλοι για βόλτα, ενώ έκανε και επισκευές. Μέχρι που στα τέλη της δεκαετίας του ’20 μαζί με τους τρεις γιους του έφεραν ηλεκτροσυγκόλληση και έκαναν στροφή στο επάγγελμα και άρχισαν πιο βαριές κατασκευές. Θα έλεγα ότι η δική μας δουλειά κινείται ανάλογα με το τι ζητεί ο κόσμος κάθε εποχή, προσαρμόζεσαι κι εσύ. Για παράδειγμα, θυμάμαι πως κάποια περίοδο με τον πατέρα μου δουλέψαμε πολύ τα σιδερένια κρεβάτια. Πλέον συνεχίζουμε με μεταλλικές κατασκευές οποιασδήποτε μορφής. Από κάγκελα, πόρτες, πατάρια, κρεβάτια, μέχρι ό,τι μας ζητήσει ο εκάστοτε πελάτης».
Αν και η εμφάνιση της τεχνολογίας έχει αλλάξει τα δεδομένα στον κλάδο της σιδηρουργίας, ορισμένες παραδοσιακές τεχνικές εξακολουθούν να επιβιώνουν. Ο κ. Δημόπουλος ανέφερε χαρακτηριστικά: «Εάν χρειαστεί θα δουλέψουμε και το αμόνι, αν και σήμερα δεν μπορεί να εκτιμηθεί η αξία της χειροποίητης δουλειάς. Βέβαια σε ορισμένες περιπτώσεις μας ζητούν να δουλέψουμε το μέταλλο με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή με το καμίνι, αφού η ποιότητα και η εμφάνιση είναι εμφανώς πιο ανώτερες. Ορισμένες φορές που δουλεύω στο Άγιο Όρος, εκεί ζητάνε διάφορα τέτοια. Π.χ. να κάνουμε αντίγραφα παλιών αντικειμένων. Εκεί αναγκαστικά θα δουλέψεις το καμίνι και δεν θα χρησιμοποιήσεις μηχανικά μέσα».
Ο Βολιώτης μεταλλουργός κρατάει ακόμη το μεράκι που κουβαλούσαν οι παλιοί τεχνίτες, παρότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει άρδην στο επάγγελμα που έμαθε από μικρό παιδί να κάνει: «Στη σημερινή εποχή τα πράγματα είναι πιο βιομηχανοποιημένα. Αυτή είναι η αλήθεια. Φυσικά υπάρχουν μέχρι σήμερα συνάδελφοι που έχουν το μεράκι, αλλά δεν παρουσιάζονται και τόσο συχνά δουλειές που μπορούν να το δείξουν. Από την άλλη, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι μιλάμε για ένα επάγγελμα, που δύσκολα θα το προσεγγίσει ένα νέο παιδί. Ο σίδηρος είναι ένα υλικό που δουλεύεται εύκολα, αλλά σήμερα απαιτεί να διαθέτεις γνώσεις και κατάρτιση, τόσο θεωρητική, όσο και τεχνική. Πρέπει να ξέρεις, τι θα κάνεις και πώς θα το κάνεις. Οι παλιότερες γενιές δουλεύανε περισσότερο εμπειρικά. Τώρα για παράδειγμα ανοίγοντας το ίντερνετ, μπορείς να δεις καινούργια πράγματα, ενώ πριν λίγες δεκαετίες μπορεί να μην έβλεπες και ποτέ κάτι πώς κατασκευαζόταν».