Η κατάκτηση του τίτλου του πολυνίκη συλλόγου από τον ΟΕΑ/ΝΑΒ στην κωπηλασία αποτελεί μοναδικό επίτευγμα για τον όμιλο. Ο “αρχιτέκτονας” της επιτυχίας, Σίμος Σάμιος, παραχώρησε στη “ΘτΔ” μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη όπου εκφράζει την αισιοδοξία του ότι οι διακρίσεις μπορούν να συνεχιστούν, αλλά με την προϋπόθεση να υπάρχει και η ανάλογη στήριξη από τους τοπικούς φορείς και την κοινωνία της Μαγνησίας.
Από τις αρχές του 2012 ο Σίμος Σάμιος ανέλαβε τον ΟΕΑ/ΝΑΒ. Για μια επταετία ήταν μέλος του ομοσπονδιακού τιμ με επικεφαλής τον Τζιάνι Ποστιλιόνε, ενώ για μια χρονιά εργαζόταν παράλληλα και στις δύο θέσεις έχοντας αναδείξει πολλές επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Αμέσως μετά όμως ανέλαβε αποκλειστικά τα «ηνία» του τμήματος στον ΟΕΑ/ΝΑΒ και το «απογείωσε» στην κορυφή. Ο Σίμος Σάμιος μίλησε στη “ΘτΔ” για την επιτυχία του ομίλου, αλλά και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κωπηλασία.
Για ποιο λόγο αποφάσισες να αναλάβεις τον ΟΕΑ/ΝΑΒ;
Ήταν αίσθημα ευθύνης, μια επιτακτική ανάγκη, γιατί στον ΟΕΑ/ΝΑΒ μεγάλωσα και ανδρώθηκα. Ο σύλλογος βρισκόταν σε κάμψη και ήρθα να βοηθήσω. Ήταν σε οικονομικό αδιέξοδο, το οποίο μπορεί να υφίσταται ακόμη, αλλά πλέον τα πράγματα είναι πιο συμμαζεμένα. Επίσης είχε και λίγα παιδιά, περίπου οκτώ συνολικά. Βέβαια τότε υπήρχε ένα μεγάλο κεφάλαιο, ο Στέργιος Παπαχρήστος, ο οποίος τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς θα συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Με πονούσε να βλέπω τον σύλλογο που μεγάλωσα σε αποσύνθεση και βάλαμε πλάτη, με αποτέλεσμα από το 2012 και μετά να καταφέρουμε πάρα πολλά πράγματα, όπως παγκόσμιες επιτυχίες εφήβων-νεανίδων.
Πώς καταφέρατε να στελεχώσετε το τμήμα;
Ξεκινήσαμε μια καμπάνια ενημέρωσης στα σχολεία αρχικά και από στόμα σε στόμα στη συνέχεια, κάτι που απέδωσε καρπούς. Ολοένα και περισσότερα παιδιά ήρθαν στον ΟΕΑ/ΝΑΒ σε σημείο να μην μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες, αφού ο χώρος και το υλικό δεν επαρκούσαν. Το σημαντικό είναι ότι πιάσαμε όλες τις κατηγορίες κι όχι μόνο αγωνιστικά, ενώ κατορθώσαμε να κινήσουμε και το ενδιαφέρον των παιδιών για την κωπηλασία. Όλα αυτά έγιναν με τη βοήθεια των προπονητριών Σοφίας Τασιού και Όλγας Τσόγκα, της εφόρου Στέλλας Ρέππου και του αντιπροέδρου Μανώλη Βαρδαλή, που ήταν και προπονητής μου ξεκινώντας το τμήμα από τα σπάργανα. Δυστυχώς καλούμαστε να συναγωνιστούμε ομίλους που έχουν έξι και επτά προπονητές.
Και είστε υποχρεωμένοι να παλεύετε σε δύσκολες συνθήκες…
Δυστυχώς δεν έχουμε λίμνη όπως τα Ιωάννινα ή η Καστοριά, προκειμένου να κάνουμε την καλύτερη δυνατή προετοιμασία. Βρήκαμε μια ενδιάμεση λύση, επειδή περνούσαμε αρκετό καιρό έξω από το νερό και οι υποχρεώσεις ειδικά των μεγάλων έτρεχαν. Έτσι αναγκαστήκαμε να πάμε στο ποτάμι του Λουδία στα Γιαννιτσά με έξοδα των παιδιών, όπου μέναμε σε όχι καλές συνθήκες. Τουλάχιστον αγωνιστικά ήταν καλά και προσπαθούσαμε μέσα σ’ ένα διήμερο ή τριήμερο να βγάλουμε όσο γίνεται πιο θετικά αποτελέσματα. Αυτό κάναμε και φέτος, έτσι ώστε να έχουμε συνθήκες νερού.
Πού κρίθηκε ο τίτλος του πολυνίκη;
Πέρσι η Θεσσαλονίκη ήταν ο μεγάλος ανταγωνιστής μας στον τίτλο του πολυνίκη. Μ’ αυτά τα δεδομένα προσπαθήσαμε και καταφέραμε στο «μεγάλο» Πανελλήνιο να κατακτήσουμε εννέα χρυσά, γεγονός που ήταν το «κλειδί». Βέβαια η Θεσσαλονίκη «κατέβασε» περισσότερους αθλητές, ενώ εμείς είχαμε πρόβλημα με τα σκάφη, που είναι λίγα και αναγκαζόμασταν να τα χρησιμοποιούμε συνεχώς.
Σίγουρα πρόκειται για ανεπανάληπτη επιτυχία…
Αν θυμάμαι καλά αυτό είχε να συμβεί στον Βόλο περίπου 40 χρόνια επί εποχής αθλητών όπως οι Τούμπας, Μπαμπαλέτσος, Κουρκούμπας, Κοτρώτσος με προπονητή και έφορο τον μακαρίτη Κλωτσοτήρα. Το σίγουρο είναι ότι αυτό συμβαίνει πρώτη φορά στον ΟΕΑ/ΝΑΒ και μάλιστα τη στιγμή που συμπληρώνονται 30 χρόνια από τότε που ο όμιλος κατέκτησε το πρώτο του χρυσό μετάλλιο σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Είχα την τύχη να είμαι μέλος της τετρακώπου με πηδαλιούχο εφήβων με τους Μελαχροινάκη, Σώτη, Σταυρόπουλο και Σαββίδη (πηδαλιούχος).
Ο αρχικός στόχος ήταν ο τίτλος του πολυνίκη;
Ο δικός μας στόχος ήταν να τακτοποιήσουμε όλα τα παιδιά σύμφωνα με τη δουλειά που έκαναν και να πάρουν το ανάλογο αντιστάθμισμα σε επιδόσεις και μετάλλια. Στην πορεία το ένα έφερνε το άλλο, με αποτέλεσμα να γίνει ένα θετικό «ντόμινο». Φτάσαμε σε σημείο που αν στο Πανελλήνιο παίδων-κορασίδων παίρναμε δύο χρυσά συν μερικά μετάλλια ακόμη θα ήμασταν πολυνίκης σύλλογος. Πράγματι τα καταφέραμε χωρίς να αγχώσουμε τους αθλητές και το γιορτάσαμε σε χαμηλούς τόνους.
Αν είχατε πιο πολλές συμμετοχές θα ήσασταν πρώτοι και στη βαθμολογία;
Αυτό είναι αλήθεια. Σε μικρούς συλλόγους όπως εμείς, δεν έχουμε οκτάκωπους. Σε μία οκτάκωπο που θα βγει από 1η ως 6η, με συντελεστή πολλαπλασιάζονται οι βαθμοί και αυτομάτως μπορείς να έχεις περισσότερους σε σύγκριση μ’ ένα μετάλλιο στο σκιφ. Εμείς δεν ήμασταν λίγοι σε αριθμό, αλλά δεν είχαμε σκάφη και συνήθως κατεβαίναμε σε μικρότερα πληρώματα. Μάλιστα κι αυτές οι βάρκες που διαθέτουμε ξεπερνούν τη 15ετία έχοντας υποστεί μεγάλη φθορά.
Τι θα χρειαστεί για να παραμείνει στην κορυφή ο ΟΕΑ/ΝΑΒ;
Πολύ απλά χρειαζόμαστε οικονομική στήριξη. Έχουμε αποδείξει ότι με ελάχιστα οικονομικά και μόνο με τις συνδρομές των αθλητών, καθώς και με τη θετική ενέργεια και την παραπάνω εργασία που έχουμε κάνει, ξέρουμε πού θα κατανείμουμε τα έσοδά μας. Μέχρι τώρα δεν παίρνουμε χρήματα από πουθενά και στηριζόμαστε στους γονείς και στην υπερεργασία που μπορεί να καταθέτει ο καθένας από εμάς ή και την προσωπική εργασία κάποιου γονέα. Σίγουρα έχουμε ανάγκη από αθλητικό υλικό. Μας λείπουν κουπιά και σκάφη για να συνεχίσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί. Θα πρέπει να είμαστε μία και δύο φορές καλύτεροι από τους άλλους για να κερδίσουμε αυτό που μας αξίζει. Το γυμναστήριο είναι το μόνο οργανωμένο πράγμα που διαθέτουμε, αλλά είναι πολύ μικρό. Όλα υπάρχουν αλλά λίγα σε αριθμό. Έτσι δεν μας δίνεται η δυνατότητα να προπονηθούμε καλά. Από την άλλη είναι πολύ μικρό και το λεμβαρχείο μας, με συνέπεια να αφήνουμε έξω τα σκάφη μας σχεδόν εκτεθειμένα στον καιρό. Οι εγκαταστάσεις μας είναι αυτές που δημιουργήθηκαν πριν 40 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, όμως, έχουμε ψυχή, έχουμε διάθεση και μπορούμε να προχωρήσουμε.
Αυτή η επιτυχία μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να στηριχθεί το τμήμα;
Θα ήταν πολύ χαρούμενο άκουσμα για μας να ανταποκριθούν οι τοπικοί φορείς από μόνοι τους. Είμαι επιφυλακτικός γιατί έχουμε δει κι άλλες μεγάλες επιτυχίες, όπως ολυμπιακές και παγκόσμιες νίκες και επτά αθλητές στην Εθνική, αλλά δεν βοηθηθήκαμε για να πάρουμε ούτε ένα ζευγάρι κουπιά. Δυστυχώς είναι έτσι ο αθλητικός νόμος, ώστε τα χρήματα που λαμβάνουν οι ομοσπονδίες είναι μόνο για τις Εθνικές ομάδες και δεν φτάνει τίποτα σε μας. Νιώθουμε ότι τροφοδοτούμε την Εθνική και επιδοτούμε το άθλημα στην Ελλάδα, αλλά δεν λαμβάνουμε τίποτα. Ούτε οι αθλητές που πάνε στην Εθνική πριμοδοτούνται για εισαγωγή στα Σώματα Ασφαλείας, σύμφωνα με τον νόμο του Γ. Ιωαννίδη.
Τι ζητάτε για να συνεχιστούν οι επιτυχίες;
Έχουμε καταντήσει γραφικοί. Οι ιδιώτες δεν μπορούν να μας βοηθήσουν λόγω της κρίσης, ενώ φορολογούνται γι’ αυτό -αν δεν κάνω λάθος- συν το ότι εμείς δεν έχουμε τη δημοτικότητα του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ. Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε μεγάλες επιτυχίες, αν και δεν είναι εύκολο, απέναντι σε αντιπάλους με παράδοση, με πολύ περισσότερους αθλητές και σαφώς καλύτερες συνθήκες για προετοιμασία. Αυτό που ζητούμε είναι οι τοπικοί φορείς να μας συμπαρασταθούν γιατί αυτές οι διακρίσεις αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση της Μαγνησίας. Πιστεύω ότι με την κατάλληλη βοήθεια οι επιτυχίες θα συνεχιστούν.
Παρά τις αντιξοότητες ο ΟΕΑ/ΝΑΒ έχει αθλητές στην Εθνική…
Αυτή στιγμή έχουμε τρεις νεάνιδες (Μπιτζιλαίου, Δεμελή, Βαρελοπούλου), που πήραν το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και κατά πάσα πιθανότητα θα αγωνιστούν στην τετράκωπο άνευ, συν δύο εφήβους (Κουκουτής, Σχιζοδήμος) και φυσικά τον Καλανδαρίδη που έτρεξε στο Παγκόσμιο Νέων στη Βουλγαρία αυτό το Σαββατοκύριακο.
Βλέπουμε ότι ο σύλλογος αναδεικνύει ταλέντα στην κωπηλασία. Τι συμβαίνει όμως και σταματούν γρήγορα;
Είναι ένα λυπηρό φαινόμενο που δεν παρατηρείται μόνο στον όμιλό μας. Για παράδειγμα ο Καλανδαρίδης βρίσκεται σ’ ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ εφήβων και ανδρών. Ο παρτενέρ του σταμάτησε φέτος ένα μήνα πριν τον αγώνα αφήνοντάς τον μόνο. Δυστυχώς οι αθλητές άνω της κατηγορίας των εφήβων μπαίνουν σ’ ένα αδιέξοδο, καθώς σ’ αυτή την ηλικία πρέπει να ασχοληθούν με τις σπουδές ή τα επαγγελματικά τους. Εκεί είναι το παράπονό μας. Δεν υπάρχει κάποια μέριμνα, ενώ ο νόμος Ιωαννίδη αφαίρεσε ένα σημαντικό κίνητρο από τους αθλητές. Ο Καλανδαρίδης και άλλοι. έχουν την ικανότητα να φτάσουν σε ολυμπιακό επίπεδο, αλλά δεν τους δίνουν τη δυνατότητα εκ των συνθηκών να συνεχίσουν.
Μεγάλη μας στεναχώρια στον ΟΕΑ/ΝΑΒ είναι ο Δεμελής που τραυματίστηκε σε τροχαίο ενώ πήγαινε από το κοινόβιο στη μονάδα του για την υπηρεσία του και δεν είχε φροντίσει κανείς να του εξασφαλίσει άδεια, με συνέπεια να χάσει τη χρονιά.. Υπενθυμίζω ότι σταμάτησε ο Παπαχρήστος ένα χρόνο μετά την 4η θέση στους Ολυμπιακούς, τη στιγμή που ο τότε αντίπαλός του, ο Ελληνοάγγλος Λουλούδης, που έχανε με διαφορά από τον Στέργιο, το 2016 στέφθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης. Επίσης εγκατέλειψαν εξαιρετικοί αθλητές όπως οι Κουσκουρίδας, Λουλούδης του ΝΟΒΑ και Παπασακελλαρίου του ΟΕΑ/ΝΑΒ με παγκόσμιες επιτυχίες. Άλλο ένα παράδειγμα αποτελεί η ολυμπιονίκης Ασουμανάκη που αναγκάστηκε να φύγει στις ΗΠΑ και πλέον δεν τραβάει κουπί για την Ελλάδα αλλά για το Πανεπιστήμιο όπου πήγε με υποτροφία. Αυτό πρέπει να μας συνετίσει για να δούμε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Μετά την “κλοπή” επιστημόνων σε λίγο θα έχουμε και “κλοπή” αθλητών από το εξωτερικό. Αυτή η “αιμορραγία” πρέπει να σταματήσει…