Ο πολιτισμός και η πόλη του Ανδρέα Κατσιγιάννη

Με την υπογραφή του διευθυντή της Εστουδιαντίνας, συνθέτη Ανδρέα Κατσιγιάννη, κυκλοφόρησαν την περασμένη εβδομάδα δύο σπουδαίες δισκογραφικές δουλειές.
Η μια του Γιώργου Νταλάρα και η δεύτερη του Μπάμπη Τσέρτου. Ο Ανδρέας που δημιούργησε μια σπουδαία ορχήστρα, που έχει γράψει μουσική για πάνω από σαράντα θεατρικές παραγωγές, που έχει επενδύσει μουσικά πολλά ντοκιμαντέρ, ταινίες και σίριαλ σε Ελλάδα και Κύπρο, δεν ζει πλέον στον Βόλο λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αλλά και από άποψη.
Η πόλη είχε στο δυναμικό της έναν σημαντικό δημιουργό, που μακριά από αυτή εντυπωσιάζει με τις ξεχωριστές δουλειές του, τις συνεργασίες του, τα μεγάλα έργα του.
Ο Ανδρέας Κατσιγιάννης είναι ο… εκπρόσωπος, το δείγμα, το μέτρο, μιας άλλης πόλης, που έχασε την ταυτότητά της και που σταμάτησε να παράγει ένα προϊόν στο οποίο επένδυε και της απέδιδε.
Τον πολιτισμό της. Σήμερα δεν υπάρχει πολιτισμός να υπερασπιστεί και να ταυτιστεί μαζί του. Πώς να υπερασπιστείς μια πόλη που έμαθε πως νόμος είναι η άποψη του κάθε «μαχαλόμαγκα», μια πόλη απομονωμένη από κάθε κέντρο λήψης απόφασης, μια πόλη που πάσχει από έλλειψη κάθε φιλοδοξίας. Σήμερα η πόλη εξάγει υποκουλτούρα και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που «διαφημίζεται» στο πανελλήνιο. Λείπει η τάξη, η τυπικότητα, η αισθητική στον δημόσιο βίο, ο πολιτικός και κοινωνικός πολιτισμός.
Σταμάτησε να δημιουργεί και να εξάγει Εστουδιαντίνες, που δεν μεγαλούργησαν με απευθείας αναθέσεις… καλλιτεχνικών έργων παρότι οι εποχές το επέτρεπαν.
Σταμάτησε να παράγει και να «εξάγει» ανθρώπους χωρίς μιζέρια που η δυσκολία τους δυναμώνει, με όνειρα που ξεπερνούν τον μέσο όρο, ανθρώπους που ξέχασαν το «βολεύομαι», το «μου αξίζει κάτι καλύτερο».
Ο Ανδρέας δικαιολογημένα δεν έχει θέση σε αυτό το σκηνικό του γηπεδικού πολιτισμού. Είναι όμως εξαίρεση. Πολλοί νιώθουν άνετα με αυτή την εικόνα, τους αντιπροσωπεύει.