Της Άννας Μαρίας Κουτσιρίμπα – Σεμιλιέτωφ,
φιλολόγου – συγγραφέα*
Ανάμεσα στα φυλλώματα μέσα στη ζούγκλα, αντίκρισα σε μικρογραφία το εσωτερικό από μια καθολική εκκλησία! Σε μινιατούρες οι ξύλινες φιγούρες του Εσταυρωμένου Χριστού, η Αγία Τράπεζα, η Παναγία με τον Χριστό στην αγκαλιά της, κάποιοι άγιοι, καθώς και ξύλινα, σκαλισμένα, καθολικά στασίδια. Ένας χώρος καθαρός, προσεγμένος, δεν υπήρχε τίποτε στο χώμα σαν να τον είχαν σκουπίσει προσεχτικά, ένας μικρός ιερός χώρος. Δυστυχώς δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή ή βιντεοκάμερα, άλλωστε είχα ξεκινήσει για μια απλή βόλτα στην παραλία, δεν είχε τίποτε να αποθανατίσω… Άφησα το βλέμμα μου να θαυμάζει αυτό που αντίκριζαν τα μάτια μου και δεκάδες ερωτηματικά να με κατακλύζουν. Οι φιγούρες ολοζώντανες με τόσες λεπτομέρειες και χρώματα, πραγματικά καλλιτεχνήματα. Άπλωσα το χέρι μου να αγγίζω, αλλά δεν ξέρω κάτι αδιόρατο μου έλεγε να μην το κάνω, με απαγόρεψε. Εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Δεν άγγιξα τίποτε παρά μόνο συνέχιζα να παρατηρώ αυτό το μικρό θαύμα. Ένιωσα αδιόρατα βλέμματα να με παρατηρούν… Γύρισα το βλέμμα μου, αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι μέσα στη ζούγκλα… Και άρχισαν ερωτήματα να με κατακλύζουν, πώς βρέθηκε εκεί, ποιος το δημιούργησε και γιατί μέσα στη ζούγκλα που δε θα ήταν ορατό, που έπρεπε απλά να τύχει να περάσεις από το σημείο και αν το παρατηρούσες με το βλέμμα σου καθώς ήταν καλά προφυλαγμένο. Και οι απορίες μου μεγάλωναν. Σε αυτά τα νησιά κάθε βράδυ συνήθως βρέχει, ξεσπούν καταρρακτώδεις τροπικές καταιγίδες, που σημαίνει νερό… Τίποτε δεν ήταν πεσμένο, τίποτε που να δείχνει πως δεν ήταν στη θέση του, πώς διατηρούνταν; Πώς τα διάφορα ερπετά δεν είχαν περάσει να χαλάσουν άθελά τους τη διαρρύθμιση του χώρου; Ούτε κι εγώ δε θυμάμαι πόση ώρα έμεινα στο σημείο σαν να έβλεπα το πιο ακριβό, το πιο πολύτιμο έκθεμα στον κόσμο. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Ξαφνικά νιώθεις γεμάτος, σε πλημμυρίζουν διάφορα συναισθήματα. Στέκεσαι και απλά θαυμάζεις κατάπληκτος…
Όταν επέστρεψα και βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους κάτι με εμπόδισε να το αναφέρω, κράτησα το μυστικό του. Ποτέ δε θα πάρω κάποια απάντηση. Φαίνεται πως και ο Παράδεισος είχε τα μυστικά του!
Ήταν ώρα για το γεύμα μας. Είχαν ετοιμάσει διάφορα ψητά στο μπάρμπεκιου, είχαν φέρει και έτοιμα φαγητά, σαλάτες, αναψυκτικά, ποτά, έψηναν και μπανάνες, όλα συνοδευόμενα από όμορφους ήχους της ντόπιας μουσικής τους. Οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες δεν είχαν πάει πουθενά, έμειναν εκεί που μας άφησε, σε εκείνα τα πλαίσια κινήθηκαν, εκ του ασφαλούς. Μια τάβλα έστησαν πάνω σε κομμένους κορμούς δέντρων και καθίσαμε τριγύρω για το μεσημεριανό. Αισθανόμουνα σαν ναυαγός που μοιράζεται το λιγοστό συσσίτιο. Η αλήθεια είναι πως οι μυρωδιές ήταν μοναδικές με τα υπέροχα μπαχαρικά τους. Και το πάρτι συνεχίστηκε στους έντονους ρυθμούς τους με χορό και γέλια. Μιλήσαμε με τον καπετάνιο και τον ρωτήσαμε για το ταξίδι της επιστροφής, μιας που καιρός χειροτέρευε και αυτή τη φορά ο άνεμος δεν θα ήταν με το μέρος μας. Η απάντηση του καπετάνιου ήταν πως θα γυρίζαμε φλατ! Φλατ με δώδεκα μποφόρ; Μας εξήγησε λοιπόν πως θα οδηγούσε το σκάφος στο ύψος των κυμάτων. Τα κύματα όμως δεν είναι συμμετρικά, τίποτε στη φύση δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο! Μας εξήγησε πως τη φορά δυο με τρία κύματα βρίσκονται σε παρόμοιο ύψος, όμως δυστυχώς για μας το τέταρτο συνήθως είναι μικρότερο. Τότε αναγκαστικά θα βυθιζόμαστε και θα μας επανάφερε στην επιφάνεια! Η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά δύσκολη η επιστροφή μας, να παλεύουμε δύο ώρες με τα άγρια κύματα, αλλά ήταν σίγουρα μια αξέχαστη εμπειρία.
Έχουν περάσει χρόνια από το ταξίδι, σίγουρα θα έχουν πληθήνει τα δρομολόγια και χιλιάδες τουρίστες θα το επισκέπτονται. Εύχομαι αυτός ο Παράδεισος να έχει παραμείνει όπως ήταν. Μακριά από τα φώτα του πολιτισμού, να διατηρεί το μυστήριο και όλη τη γοητεία του. Ένας μοναδικός και ανεπανάληπτος προορισμός που θα τον επισκεπτόμουν και πάλι με ευχαρίστηση και ας περνούσα δυο ώρες με ένα μικρό σκάφος στα δώδεκα μποφόρ που τη μια αναδυόταν και την άλλη να χανόταν στα κύματα του αγριεμένου Ινδικού Ωκεανού. Πιστέψτε με πως πραγματικά αξίζει τον κόπο, γιατί αυτή η μικρή κουκίδα γης, αυτός ο τόσο μαγευτικός μικρός Παράδεισος, μας επισημαίνει την αξεπέραστη ομορφιά της φύσης.
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιλτιάδη Σεμιλιέτωφ.