Κληρονόμησε από τον Μικρασιάτη παππού του την αγάπη του για την τέχνη. Εκείνος ήταν ξακουστός επαγγελματίας παραμυθάς και διασκεδαστής, που έφτασε να δώσει παράσταση μέχρι την αυλή του σουλτάνου. Ο Πάνος Φιλιππίδης από την πλευρά του, ασχολήθηκε με το θέατρο σκιών και αγάπησε τον Καραγκιόζη από την εποχή που ήταν παιδί.
Ο 70χρονος σήμερα καραγκιοζοπαίκτης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αγρίνιο, όπου κατέληξε η οικογένειά του, σαν πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς από τη Μικρασία. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Νικομήδεια, όπου έζησε και ο παππούς του, Φίλιππας. «Στο επίθετο λεγόταν μάλλον Γαλανόπουλος και ζούσε από το επάγγελμα του παραμυθά. Ο πατέρας μου κάποτε μου είπε ότι έδωσε τρεις παραστάσεις μπροστά στον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β’ και πως στα μέρη του ήταν γνωστός για τις ατάκες του», θυμήθηκε χαρακτηριστικά ο κ. Φιλιππίδης για τον πρόγονό του, ο οποίος ήταν επαγγελματίας παραμυθάς και διασκεδαστής, ένας meddah, όπως αποκαλούνταν από τους Τούρκους. «Πιστεύω πως έχω κληρονομήσει αρκετά στοιχεία από εκείνον», σημείωσε και κατέληξε χαμογελώντας: «Σίγουρα ήταν καλύτερος από μένα. Όμως, τώρα στα 70 χρόνια μου, που έφτασε η ώρα του απολογισμού, θεωρώ ότι είναι τιμή που παίζω μέχρι και σήμερα μπροστά σε παιδιά κι ας μην εμφανίστηκα μπροστά σε σουλτάνο όπως εκείνος».
Το πέρασμα του Πάνου Φιλιππίδη πίσω από τον μπερντέ προέκυψε από πολύ νωρίς, όταν ο συνταξιούχος οικονομολόγος και επί σειρά ετών διευθυντής της Οικονομικής Υπηρεσίας του πρώην Δήμου Νέας Ιωνίας, πήγαινε ακόμη σχολείο. «Από τότε που με θυμάμαι, ασχολούμαι με τις φιγούρες του Καραγκιόζη. Ακόμη κι όταν ένα φεγγάρι πέρασα από την εθνική ομάδα στίβου των εφήβων, έπαιζα κι εκεί. Είχα βοηθούς τον Σπήλιο Ζαχαρόπουλο και τον Κύπριο, τον Σταύρο Τζωρτζή, οι οποίοι είχαν εκπροσωπήσει μέχρι και σε Ολυμπιάδες την Ελλάδα», είπε.
Στον Βόλο βρέθηκε το 1985, οπότε και έδωσε την πρώτη παράσταση ενώπιον του κοινού της πόλης: «Εκείνη τη χρονιά μετακόμισα εδώ από την Αθήνα. Η γυναίκα του Μιχάλη Κουντούρη, ο οποίος τότε ήταν δήμαρχος στον Βόλο, είχε ανοίξει έναν παιδικό σταθμό στη Γιάννη Δήμου. Πήγαινα την κόρη μου κι έτσι έπαιξα εκεί. Το ίδιο καλοκαίρι έδωσα την πρώτη παράστασή μου στο θερινό δημοτικό θέατρο. Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία, που την επόμενη χρονιά έπαιξα πλάι με τον Ευγένιο Σπαθάρη. Μοναδική εμπειρία κι αυτή πλάι στον δάσκαλο. Οι καραγκιοζοπαίκτες της γενιάς μου μάθαμε από τα 45άρια δισκάκια του Σπαθάρη που κυκλοφορούσαν τη δεκαετία του ’50. Συνήθως 10λεπτης διάρκειας. Αν ήσουν τυχερός και είχες πικάπ στο σπίτι, όλα καλά. Αλλιώς πήγαινες σε κάποιο μαγαζί και έβαζες στο τζουκ-μποξ τα δισκάκια της Columbia».
Ο ιδρυτής του Θεσσαλικού Θεάτρου Σκιών του Παναγιώτη Φιλιππίδη, ο οποίος πλέον έχει στο πλευρό του τη μικρότερη κόρη του Αθηνά, κοινωνιολόγο στο επάγγελμα (παλιότερα τον βοηθούσε η μεγαλύτερη θυγατέρα του, η Άρτεμις), εξομολογήθηκε για το τι αγαπά περισσότερο στον Καραγκιόζη: «Όταν στέκομαι πίσω από τον μπερντέ, κυριολεκτικά απογειώνομαι. Έχει μία μαγεία η τέχνη της σκιάς. Είναι όμως και μία σειρά από περιστατικά που με έχουν συγκινήσει. Πρόπερσι έπαιξα στη Νεράιδα, ένα μικρό χωριό του Αλμυρού. Τέλειωσε το έργο και με πλησίασε μία γυναίκα με τα παιδιά της, φορώντας ένα βραχιολάκι, που της είχα προσφέρει πριν από 30 χρόνια, επειδή είχε κερδίσει έναν διαγωνισμό που έκανα πριν από κάθε παράσταση. Άλλη μια φορά, είχα παίξει στο Ανήλιο. Στόλισαν οι κάτοικοι ένα γαϊδουράκι με λουλούδια, έντυσαν παιδιά με παραδοσιακές στολές και διαλαλούσαν την παράσταση. Είχαν βγάλει τελάλη. Ξαναπήγα πιο μεγάλος και με πιάνει η πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, λέγοντάς μου πως ήταν ένα από τα κοριτσάκια εκείνα».