Ο Γιάννης Ρίζος, αρχιφύλακας της Ελληνικής Αστυνομίας είναι ο παλαιότερος εν ενεργεία τροχονόμος στον Βόλο. Υπηρετεί στο Τμήμα Τροχαίας από το 1996 και πάνω από δύο δεκαετίες βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους του Βόλου, όπου με την αδιάλειπτη παρουσία του συμβάλλει στον κρίσιμο τομέα της οδικής ασφάλειας.
Ο 50χρονος αστυνομικός ανήκει 22 χρόνια στο προσωπικό της Τροχαίας. Για την ακρίβεια κατατάχθηκε στο Σώμα της Αστυνομίας το 1991, όταν και αποφοίτησε από τη Σχολή Αστυφυλάκων. Για μία πενταετία υπηρέτησε στο 1ο Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως στην Αθήνα, μέχρι που πήρε τον δρόμο της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Αποφάσισε να γίνει τροχονόμος κι έκτοτε οι ιστορίες που έχει να διηγηθεί, είναι πραγματικά αστείρευτες. Άλλωστε, τόσο εκείνος, όσο και οι συνάδελφοί του καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με δεκάδες περιστατικά. Άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε όχι, η ουσία για τον Βολιώτη αρχιφύλακα είναι ότι μοχθεί καθημερινά για τις ασφαλείς μετακινήσεις στην πόλη μέσα από την εφαρμογή του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
«Πότε πέρασε τόσος καιρός στην υπηρεσία, ειλικρινά δεν το κατάλαβα», εξομολογήθηκε με χαμόγελο ο κ. Ρίζος και πρόσθεσε: «Βέβαια, τόσα χρόνια αποκόμισα πολλές εμπειρίες. Και καλές και άσχημες. Η Τροχαία είναι δύσκολη υπηρεσία και χαρακτηρίζεται έντονα από την ανάγκη να αποδίδεις δικαιοσύνη. Όταν καλείσαι σε ένα τροχαίο, πρέπει να δείξεις ευφυΐα. Να δεις π.χ. ποιος πέρασε με κόκκινο ή παραβίασε την προτεραιότητα. Μέχρι τώρα κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια και ποτέ κανείς δεν μου έχει κάνει παράπονα».
Οι απαιτήσεις σε κάθε βάρδια της Τροχαίας Βόλου ποικίλλουν, με τον κ. Ρίζο να λέει: «Υπάρχουν μέρες που ξεκινάς τη βαρδιά σου στις έξι το πρωί και στις 06.01 συμβαίνει τροχαίο. Άλλες φορές κατεβαίνεις από το περιπολικό με το σχόλασμα, που είναι και το επιθυμητό για όλους μας». Η πιο δύσκολη στιγμή στο έργο του είναι όταν χάνονται ζωές στην άσφαλτο. «Θυμάμαι ένα τριπλό θανατηφόρο στα Λεχώνια. Οι δύο οδηγοί σκοτώθηκαν επί τόπου, ο τρίτος υπέκυψε μετά από δύο ημέρες. Νέα παιδιά, το πολύ 20-22 ετών. Πήγα και βρήκα τους γονείς του, για να τους συνοδέψω στο νοσοκομείο. Στη διαδρομή με ρωτούσαν για το παιδί τους και δεν ήξερα τι να τους πω», σημείωσε και συμπλήρωσε: «Άλλες φορές όμως σώζουμε ζωές, όπως σε δύο χαρακτηριστικά περιστατικά. Καλοκαίρι στο Στεφανοβίκειο. Μία ηλικιωμένη γυναίκα οδηγός έχασε τον προσανατολισμό της και χτύπησε κάτι, αλλά δεν ήξερε τι. Ψάχναμε ώρα, δεν βρίσκαμε το παραμικρό. Εντοπίσαμε ένα παιδί που οδηγούσε δίκυκλο πεταμένο σ’ ένα χωράφι. Αν αργούσαμε μισή ώρα, θα πέθαινε από αιμορραγία. Άλλη μια φορά σώσαμε μία κοπελίτσα 20 χρόνων από απόπειρα βιασμού. Συλλάβαμε τον δράστη και το κορίτσι έτρεξε και αγκάλιασε τη συνάδελφό μου. Ήταν τόσο ζεστή εκείνη η αγκαλιά…»
Το σημαντικότερο, πάντως, για τον Βολιώτη τροχονόμο είναι η αποδοχή που απολαμβάνει από τους συμπολίτες του: «Εισπράττουμε την αγάπη του κόσμου κι αυτό με συγκινεί. Αν το πρωί βγεις πεζός στο κέντρο του Βόλου, θα ακούσεις πενήντα καλημέρες. Κι αυτό είναι σπουδαία υπόθεση, γιατί αποδεικνύει ότι υπάρχει σεβασμός στην Αστυνομία. Αν κατανοείς τον σκοπό της ΕΛΑΣ, καταλαβαίνεις ότι ο αστυνομικός είναι φίλος, όχι εχθρός. Δεν είναι απλά μια δουλειά για εμάς. Θέλουμε να βοηθάμε τον συνάνθρωπο. Άλλωστε στην ίδια πόλη ζούμε και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Απλά η Πολιτεία μας έχει δώσει την εντολή να είμαστε εκείνοι που θα προστατεύουμε και θα συνετίζουμε τον κάθε παραβάτη».